Νίκος Ψαρράς: "Πρέπει να θαυμάζεις το σύντροφό σου. Αν δεν συμβαίνει κάτι πάει στραβά"

Είναι ένας serial killer με γοητευτικό πρόσωπο, ένας ψυχικά διαταραγμένος γιατρός. Δύσκολο να φανταστείς τον Νίκο Ψαρρά σε έναν τέτοιο σκληρό και ταυτόχρονα τρυφερό ρόλο. Κι όμως ο ίδιος ισχυρίζεται ότι πίσω από κάθε σκοτάδι υπάρχει φως και ανατροπή και ότι ο πραγματικός του φόβος του είναι ο θυμός γύρω του που γιγαντώνεται και όχι οι serial killers. Αυτά και πολλά άλλα συζητήσαμε για το jenny.gr. Ιδού…

Θέλετε να μας συστήσετε τον ήρωα σας;

«Ο ήρωας μου είναι γιατρός και καθόλα εντάξει, φαινομενικά τουλάχιστον. Απλώς πάσχει από μία ασθένεια. Την βρήκαμε και πρόκειται για οριακή διαταραχή προσωπικότητας. Τα άτομα που το έχουν αυτό δεν μπορούν να αισθανθούν αυτό που αισθανόμαστε οι υπόλοιποι. Τα βλέπουν όλα ή μαύρα ή άσπρα. Θυμώνουν εύκολα. Για να αποκτήσει νόημα η ζωή του σκοτώνει. Για να νιώσει κάτι. Τον παρακολουθούμε όταν βρίσκει το δωδέκατο θύμα του. Μόνο που αυτή τη φορά το θύμα του τον αποδιοργανώνει, δεν φοβάται καθόλου. Του κάνει πολλές ερωτήσεις και δεν τον αφήνει να τελέσει αυτό που θέλει μέχρι που συνειδητοποιεί ότι αυτή γυναίκα πήγαινε στο πάρκο για να την συλλάβει. Τον έψαχνε γιατί έχει κι αυτή την ίδια ασθένεια, μόνο που αυτή αναζητά να νιώσει κάτι πεθαίνοντας».

Δηλαδή ο ένας υποδύεται τον θύτη κι ο άλλος το θύμα;

«Ναι, μόνο που δεν ξέρεις ποιος κυνηγάει ποιον. Αυτοί οι δύο άνθρωποι αποφασίζουν ότι αυτό που αισθάνονται αυτές τις δύο ημέρες που είναι μαζί είναι αγάπη. Και ουσιαστικά να διαπιστώσεις ότι όλη η ασχήμια και η μαυρίλα μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι όμορφο. Αποφασίζουν για τρεις εβδομάδες να συζήσουν και να γίνουν μία ευτυχισμένη οικογένεια. Μιμούνται αυτά που βλέπουν στην τηλεόραση μέχρι που εισβάλλει μία γειτόνισσα και διαλύεται το σύμπαν. Μέχρι και την τελευταία στιγμή δεν ξέρεις που θα πάει όλο αυτό».

Ο ρόλος σας δεν μας είναι τόσο άγνωστος, τον έχουμε δει σε αστυνομικές σειρές αμερικάνικες. Εσείς το νιώσατε ως κάτι που το είχατε ξαναδεί;

«Οι serial killers είναι ιδιαίτερη κατηγορία. Αφήνουν σημάδια για να μην χρεωθεί άλλος το έργο τους, να μην τους το κλέψει. Συνειδητοποιήσαμε ότι είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Σε καμία περίπτωση δεν είναι άνθρωποι που τους βλέπεις και λες, ωχ Παναγία μου ένας δολοφόνος. Εγώ έψαξα να βρω τι κάνει ο χαρακτήρας και δικαιολογεί όλα αυτά που κάνει».

Δεν είναι δύσκολο να μπείτε σε έναν ρόλο που πάσχει από κάποιο ψυχικό σύνδρομο;

«Κάθε φορά που κάνουμε κάποιο έργο προσπαθώ να δουλέψω το παρελθόν του ρόλου. Την έκανα αυτή τη διαδικασία και μετά μπήκα στον ρόλο, στο τώρα. Δουλέψαμε πολύ ωραία με όλους και γνωριζόμαστε από παλιά. Ωραίο να βρίσκεσαι με ανθρώπους με τους οποίους έχεις κοινό κώδικα. Αυτή που μας τον άλλαξε ήταν η σκηνοθέτις, η Ελενα Καρακούλη».

Είναι δύσκολο να σας σκηνοθετεί η σύζυγός σας;

«Ναι, είναι δύσκολο. Γνωριστήκαμε στο Εθνικό θέατρο, δουλεύοντας. Όταν μπαίνεις στη σχέση σκηνοθέτη – ηθοποιού οι ρόλοι είναι πολύ πιο έντονοι και η πρόβα δεν τέλειωνε ποτέ. Κάναμε το εξάωρο το καθημερινό και μετά επιστρέφαμε στο σπίτι και ως τα μεσάνυχτα κάναμε κάτι που είχε σχέση με την παράσταση. Αυτό είναι πολύ αγχωτικό, δεν τελειώνει ποτέ. Λες φτάνει, δεν θα ηρεμήσουμε ποτέ!»

Αυτό είναι κακό για την καλλιτεχνική σχέση ή για το ζευγάρι;

«Για το ζευγάρι. Όταν έχεις έναν άνθρωπο συνέχεια από πάνω σου στη δουλειά να σου λέει τι να κάνεις και πώς να το κάνεις είναι ωραίο αλλά υπάρχει και η άλλη σχέση. Είναι η δεύτερη φορά που δουλεύουμε μαζί. Προς το τέλος ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Επίσης, υπάρχει κι ένα παιδί το οποίο κι αυτό διεκδικεί τον χώρο και τον χρόνο του».

Μετανιώνετε;

«Όχι. Θα το ξανάκανα. Ζώντας με έναν άνθρωπο αποκτάς κοινή αισθητική. Ταξιδεύουμε μαζί έξω και κάνουμε όνειρα. Βλέπεις ότι με το πέρασμα του χρόνου σου αρέσουν τα ίδια πράγματα με τον σύντροφό σου. Λες ότι αυτό που ζω με τον σύντροφό μου, να το κάνω πράξη, παράσταση».

Βασικές αρχές της συντροφικότητας αυτά που μου περιγράφετε…

«Ναι, όπως και ο θαυμασμός. Πρέπει να τον θαυμάζεις τον σύντροφό σου. Αν δεν συμβαίνει κάτι πάει στραβά».

[gallery-715752]

Ναι, αλλά αυτό δεν είναι αυτόματο. Πρέπει να το συντηρείς από μόνος σου.

«Η σχέση θέλει δουλειά. Νομίζω ότι είναι πολύ βασικό να θαυμάζεις και να σέβεσαι τον σύντροφό σου».

Το παιδί σας άλλαξε σημαντικά την ζωή σας;

«Μας άλλαξε σαν ανθρώπους νομίζω. Όταν έχεις ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα το οποίο περιμένει από σένα να του δείξεις όλο τον κόσμο τότε αφήνεις στην άκρη τον εγωισμό σου. Σε ένα ζευγάρι υπάρχει ο εγωισμός, υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του κεφαλιού η ερώτηση «τι κάνω για την πάρτη μου». Εδώ δεν υπάρχει γιατί δεν έχει εγωισμό και το παιδί. Αυτό λέω και σε φίλους μου οι οποίοι είναι παντρεμένοι και δεν έχουν παιδιά να μην το φοβάστε. Εντάξει δεσμεύεσαι και μένεις μέσα αλλά είμαστε σε μια ηλικία πλέον που οι έξοδοι οι καθημερινές δεν θα γίνονταν ούτως ή άλλως. Είναι άλλες οι προτεραιότητες πια. Όταν είσαι όλη την ημέρα στους δρόμους και με χιλιάδες κόσμο, στο τέλος της ημέρας θες να είσαι ήσυχα. Βγαίνουμε να πάμε σα κάποια τραπέζια και μου φαίνονται βουνό. Εμένα μου δεν καθόμουν ούτε ένα βράδυ μέσα. Είναι μεγάλο δώρο και μεγάλη ευθύνη το παιδί».

Είστε πάντως άνθρωπος που δεν κάνετε θόρυβο. Επιλογή;

«Πάντα ήθελα να μιλάω για την δουλειά μου και όχι για τις σχέσεις μου. Προσπαθούσα να τα έχω ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Μοιραία θα βρεθείς αντιμέτωπος με ερωτήσεις. Θέλει μία προσοχή. Δεν θεωρώ ότι όλη η Ελλάδα πρέπει να ξέρει τι φοράω, που πάω και τι κάνω. Όπως εγώ δεν ξέρω γι αυτούς. Κι αυτό που μου λένε ότι ενδιαφέρεται ο κόσμος να μάθω, εγώ δεν το πιστεύω. Το κοινό εκπαιδεύεται, είναι έξυπνο και δεν πρέπει να το υποτιμάμε καθόλου. Γιαυτό και γεμίζουν τα θέατρα, ο κόσμος θέλει να ταξιδέψει κάπου αλλού που να είναι και όμορφα.

Ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα που σας έμαθε η δουλειά σας;

«Να είμαι ειλικρινής. Εγώ το ζητάω αν και δε το βρίσκεις εύκολα σε αυτή τη δουλειά. Οι φίλοι, ο Κουρής, ο Μαρκουλάκης και ο Λούλης χαίρονται για μένα και το δείχνουν. Οι παλιές γενιές είναι πιο σφιχτές και ανταγωνιστικές. Εμείς είμαστε large”.

Η ζωή τι σας έμαθε;

«Να φέρομαι στους άλλους όπως θέλω να μου φερθούν. Νομίζω αν το έναν όλοι αυτό ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος».

Τι τίτλο δίνετε στον κόσμο μας;

«Τρόμος στο Γ’ Ράιχ. Υπάρχει πάρα πολύ θυμός σε όλο τον κόσμο. Και αυτό είναι που φοβάμαι…»

Φωτογραφίες: Ιφιγένεια Φιλοπούλου