Εν συνεχεία έμεινε για μία πενταετία στο θέατρο Αττις, το οποίο θεωρείται «κλειστό» θέατρο, και εδώ και τρία χρόνια τον βλέπεις να πρωταγωνιστεί στο σίριαλ «Το σόι σου» στον Alpha. Τελικά ο Μελέτης Ηλίας τι θέλει πραγματικά και μπορεί και μετακινείται από την μία όχθη στην άλλη με τόση ευκολία; Ολες οι απαντήσεις παρακάτω….
Ξεκινήσατε από αλλού, πήγατε αλλού και καταλήξατε αλλού, δηλαδή γίνατε ηθοποιός. Πώς προέκυψε όλο αυτό;
«Ηθελα να γίνω δημοσιογράφος, για την ακρίβεια αθλητικογράφος. Τελειώνοντας το Λύκειο βρέθηκα να σπουδάζω λογιστική και ξαφνικά είδα μία παράσταση και είπα, «άστο καλύτερα, θα γίνω ηθοποιός».
Θυμάστε ποια παράσταση ήταν;
«Το «Καημένε μου Μάικ» με Λιγνάδη, Κούρκουλα και Κούρκουλο σε σκηνοθεσία Χρονόπουλου».
Και τι νιώσατε που έκανε κλικ;
«Ηταν κάποιες λεπτομέρειες τις οποίες εγώ ως παιδί δεν παρατήρησα ποτέ γιατί δεν έβλεπα παραστάσεις. Οι φωτισμοί, ο ήχος του σανιδιού, η ατμόσφαιρα… Αποφάσισα να το ψάξω γιατί δεν ήξερα καν πώς γίνεται κάποιος ηθοποιός».
Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο απευθυνθήκατε και ζητήσατε οδηγίες;
«Είχα δει μία παράσταση στο θέατρο Χώρα με την Αλεξία Καλτσίκη. Είδα στο βιογραφικό της ότι είχε τελειώσει την δραματική σχολή του Εθνικού και πήγα στο καμαρίνι της και την ρώτησα πως μπορεί κάποιος να γίνει ηθοποιός στο Εθνικό Θέατρο. Μου έδωσε τις πρώτες οδηγίες. Έκανα λοιπόν προετοιμασία στον Ιασμο. Γνώρισα τον Αλέκο Αλεξανδράκη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Ωραίες εποχές. Ένα χαρακτηριστικό ήταν ότι καθόμαστε πέντε μαντράχαλοι και ο Αλεξανδράκης στην αίθουσα και όταν μπήκε μία κοπέλα για να ζητήσει πληροφορίες ο μόνος που σηκώθηκε ήταν ο Αλεξανδράκης. Εκεί κατάλαβα την διαφορά».
Η πορεία σας επιβεβαίωσε ότι αυτή ήταν τελικά η επιλογή;
«Όχι και τόσο πολύ γιατί κάποιος όποιος δεν έχει ασχοληθεί με το θέατρο, στην δραματική σχολή αρχίζει και αναθεωρεί κάποια πράγματα. Αναρωτήθηκα ας πούμε μήπως τελικά όλο αυτό μου άρεσε να το βλέπω και όχι να το κάνω και άλλα τέτοια παρόμοια. Στο τέλος του δεύτερου έτους που έπαιξα το καλοκαίρι στην Επίδαυρο ήμουν σίγουρος ότι αυτό ήταν που ήθελα να κάνω».
Από αθλητικογράφος βρίσκεστε τελικά στο Αττις. Σαν τεθλασμένη γραμμή είναι όλο αυτό!
«Όταν τελειώναμε την σχολή ήρθαν να μας δουν κάποιοι σκηνοθέτες για να δουν ποιοι τους αρέσουν από εμάς. Εμένα με επέλεξε ο Λευτέρης Βογιατζής για κάποιον ρόλο στο «Σ’ εσάς που με ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη. Δεν άντεξα όμως».
Τι δεν αντέξατε;
«Ηταν πολύ πιεστικός και απαιτητικός και τότε δεν μπορούσα να διακρίνω την εμμονή του να βγω από τον εαυτό μου και να γίνω κάτι άλλο. Εβλεπα τον περίεργο τρόπο του. Δεν μ’ ενδιέφερε το αποτέλεσμα. Ημουν 20 χρονών και αντέδρασα. Δεν έβλεπα ότι υπήρχε κάτι σημαντικό και έπρεπε να το ακολουθήσω. Σκέφτηκα μάλιστα να τα παρατήσω. Να ακολουθήσω μια φίλη μου στο Παρίσι και να κάνω κάποια σεμινάρια. Όμως συνάντησα μια δασκάλα μου στον δρόμο και μου είπε ότι έψαχνε άτομα ο Θόδωρος Τερζόπουλος. Αρνήθηκα. Την επόμενη ημέρα με πήρε ο ίδιος τηλέφωνο και ζήτησε να με δει. Πήγα και αντιμετώπισα κάτι τρομερά ανθρώπινο, οικείο και καλοσυνάτο. Εμεινα μία πενταετία γεμάτη εκεί».
Ολο αυτό το διάστημα δεν επιθυμήσατε και κάτι πιο εξωστρεφές;
«Ναι, βέβαια. Τα καλοκαίρια έπαιζα σε μικρές ομάδες και το 2007 που πήγα φαντάρος με βρήκε η Πηγή Δημητρακοπούλου και μου ζήτησε να παίξω στο «Δέκα» του Μ. Καραγάτση. Δεν ήξερα αν θα με άφηνε ο Τερζόπουλος και το έκανα κρυφά. Όμως φυσικά μαθεύτηκε. Ο Τερζόπουλος μου είπε ότι έπρεπε να του το πω και είχε δίκιο. Η συνεργασία μας τελείωσε εκεί και μετά το στρατιωτικό μου άνοιξε ένας νέος κύκλος, αυτός με τον Στάθη Λιβαθινό. Άλλη μια τετραετία εκεί!»
Γιατί μένατε τόσο πολύ με κάθε σκηνοθέτη;
«Για μένα είναι σημαντικό να είσαι κάτω από μία στέγη και να έχεις έναν άνθρωπο τον οποίο εμπιστεύεσαι, τον εκτιμάς και σε αφήνει να πιστεύεις ότι μπορείς να μείνεις εκεί. Το κυνήγι να ψάχνεις δουλειά κάθε έξι μήνες δεν το πέρασα. Ημουν αρκετά προστατευμένος. Όταν πια έκλεισε και αυτός ο κύκλος άρχισα να καταλαβαίνω πόσο ανασφαλές ήταν το επάγγελμά μου. Έμενα χωρίς δουλειά και οικονομικά ζορίστηκα. Όμως στάθηκα κάπως τυχερός και στο τέλος πάντα κάτι έβρισκα».
Μετά από όλα αυτά πρωταγωνιστείτε σε μία μεσοαστική σειρά στην τηλεόραση. Αυτό με τι κριτήρια έγινε;
«Όταν έγινε η πρόταση είμαστε μέσα στην κρίση. Επαιζα σε τρεις παραστάσεις και ξαφνικά μου ήρθε μήνυμα για μία σειρά από τον Νίκο Ζαπατίνα. Βρέθηκα στον Alpha και όταν μου εξήγησαν τα πάντα για τη σειρά είπα το ναι. Υπήρχε θέληση, αγάπη και καλοί συντελεστές. Είπα θα το κάνω τώρα γιατί μπορεί η επόμενη ευκαιρία να μου δοθεί μετά από δέκα χρόνια».
Η εμπειρία σε σύγκριση με ό,τι κάνατε στο παρελθόν ποια ήταν;
«Ηταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Στα πρώτα επεισόδια δεν ήξερα βασικούς κανόνες για τις κάμερες, τα πλάνα, τις θέσεις. Ήμουν εκτός. Αρχισα να μαθαίνω και να βλέπω άλλους ρυθμούς και άλλες ποιότητες παιξίματος. Μου άνοιξε καινούριο μονοπάτι. Το αποτέλεσμα σε δικαιώνει ακόμη κι αν σε κάποιους δεν αρέσει».
Σας αρέσει η σταθερότητα και σε προσωπικό επίπεδο;
«Νομίζω εκ των πραγμάτων αυτό φαίνεται. Είμαι παντρεμένος με δύο παιδιά, οπότε ναι. Είναι κάτι το οποίο με διακρίνει. Υπάρχουν και στιγμές που λες δεν μου αρέσει αυτός ο τύπος ζωής, θέλω κάτι άλλο. Να ταξιδεύω, να είμαι μόνος μου, να μην έχω όλες αυτές τις ευθύνες, να είμαι μόνος μου. Υπάρχουν λοιπόν και αυτές οι στιγμές. Νομίζω όμως ότι αυτές είναι πολύ μικρές και αυτό που παίρνεις από μία σταθερή σχέση είναι πολύ μεγαλύτερο».
Ποιο είναι το βασικό σας χαρακτηριστικό;
«Αυτό που γυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου είναι η παιδικότητα που έχω. Η οποία όμως μπορεί να είναι και ανωριμότητα. Κάποιες φορές είναι ανωριμότητα και κάποιες άλλες αθώο και αγνό. Είναι λίγο δίπολο αυτό το χαρακτηριστικό»
Τι θα θέλατε να έχετε κάνει διαφορετικά στην ζωή σας;
«Δεν έχω μετανιώσει για κάτι. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι κάποια στιγμή που βρέθηκα στην Ρωσία και ήθελα πάρα πολύ να μάθω ρώσικα. Τα έφερε έτσι η δουλειά που δεν το έκανα ποτέ. Τώρα πια όμως με δύο παιδιά έξι ετών και δέκα μηνών ποια ρώσικα; Να, και κάτι ακόμα που με στεναχωρεί. Χάνω στιγμές από την ζωή των παιδιών μου λόγω δουλειάς αλλά τι να κάνω… Δυστυχώς το βλέπω αλλά πώς να το αλλάξω;»
