Πότε ήρθες για πρώτη φορά σε επαφή με το θέατρο;
Ως μικρό παιδί δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με το θέατρο, παρά μόνο λίγο μέσω του πατέρα μου που ασχολείται ερασιτεχνικά με αυτό. Κάποια στιγμή, πήγα ένα ταξίδι στη Γρανάδα της Ισπανίας με μερικές φίλες μου για να επισκευθούμε την άλλη φίλη μας που έκανε Erasmus εκεί. Ερωτεύθηκα τόσο πολύ την πόλη που θέλησα να κάτσω παραπάνω, αλλά δεν είχα χρήματα και έτσι, με σκοπό να επιβιώσουμε, αρχίσαμε να κάνουμε αυτό που έκαναν όλοι. Θέατρο στον δρόμο, μουσική και ψυχαγωγία -γνώρισα καλλιτέχνες και γνώρισα και το τσίρκο. Τρείς μήνες μετά γύρισα στην Ελλάδα. Αυτή ήταν η στιγμή που αποφάσισα πως το θέατρο ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Μπήκα σε θεατρικές ομάδες, έκανα προετοιμασία, έδωσα στο Εθνικό Θέατρο και μπήκα. Ήταν ενστικτώδης η κατεύθυνσή μου προς τα εκεί.
Τι συνάντησες εκεί;
Τα τρία αυτά χρόνια στο Εθνικό ήταν παραπάνω από γεμάτα. Ήταν γεμάτα πληροφορία και εξαιρετικά αξιόλογους ανθρώπους. Πήρα μυρωδιές από πολλά διαφορετικά πράγματα, από διαφορετικά είδη θεάτρου και κατέκτησα εργαλεία που μπορώ τώρα και χρησιμοποιώ. Το να δημιουργείς υπό πίεση και μαζί με 15 άλλους αγνώστους προς εσένα ανθρώπους σου είναι από μόνο του ένα ανθρωπιστικό πείραμα. Κι ακόμα τα ανακαλύπτω στην εφαρμογή όλα αυτά.
Έχασες ποτέ την πίστη σου μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια; Υπήρξε μία στιγμή που σου πέρασε από το μυαλό να τα παρατήσεις;
Υπήρξαν στιγμές που έχασα την πίστη μου, ναι. Βρισκόμασταν μέσα σε εκείνο το παλιό κτίριο στην Πειραιώς, δουλεύοντας 17 ώρες την μέρα και κάνοντας πρόβες, δεν σκεφτόμασταν τι κάναμε, απλά κάναμε. Αλλά δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Εγώ μπήκα εκεί θεωρώντας πως είχα ανακαλύψει το μυστικό του κόσμου. Πίστευα πως βρήκα κι άλλους σαν κι εμένα επιτέλους και πως θα κάναμε τέχνη όλοι μαζί και ο κόσμος ξαφνικά θα άλλαζε, θα γινόταν καλύτερος. Ο καθένας, όμως, έχει τη δική του αλήθεια, τη δική του πραγματικότητα και με αυτή πορεύεται. Οπότε έμαθα πως υπάρχουν παραπάνω αλήθειες από μία και οφείλω να τις σεβαστώ αν θέλω και οι άλλοι να σέβονται τη δική μου. Εκεί έμαθα την υπομονή, τη δουλειά, τη πειθαρχία, τη κατανόηση. Έμαθα να υπάρχω σε αυτή τη μικρή κοινωνία. Άλλωστε αυτός ήταν ο κόσμος μας για τρία χρόνια, μέσα σε αυτό το κτίριο.
Και κάπου εκεί ήρθε το Suntan...
Η ταινία αυτή ήταν κάτι που με ταρακούνησε, γιατί από την ασφάλεια της οικογένειας μέσα στη σχολή, ξαφνικά έπρεπε να αντιμετωπίσω επαγγελματικές συνθήκες γυρίσματος στις οποίες έπρεπε και να ανταπεξέλθω. Μου δώθηκε μία τρομερή ευκαιρία από τον Αργύρη, που μου έκανε πολύ καλό, με ωρίμασε απότομα και βίαια. Χαίρομαι που μπόρεσα να ακολουθήσω την πορεία της, να ταξιδέψω μαζί της και να τη δω να βραβεύεται, αλλά ήταν μία εμπειρία που δεν τη βίωσα πραγματικά, καθώς όσο συνέβαιναν όλα αυτά εγώ ήμουν μέσα στη σχολή και δούλευα ασταμάτητα.
Θυμάμαι την περίοδο που προσπαθούσα να προλάβω τα πάντα ανάμεσα σε συνεντεύξεις και μαθήματα της σχολής, αλλά στην πραγματικότητα δεν είχα επαφή ακριβώς με τον έξω κόσμο. Την μέρα της πρεμιέρας είχα μάθημα και έπρεπε να φύγω επειγόντως για να πάω στο σινεμά. Είχα πολύ άγχος, έτρεχα να ντυθώ μέσα στη σχολή, τα τηλέφωνα να χτυπούν και να με ψάχνουν, να προσπαθώ να φτιάξω κάπως τα μαλλιά μου και έτσι μπαίνω στο μπάνιο, βρίσκω ένα μπουκάλι μέσα στη βιασύνη μου και σκέφτομαι "Τι ωραία, έχει και κολώνια εδώ" και ψεκάζομαι παντού. Κι εκεί συνειδητοποιώ πως έχω ψεκαστεί με αρωματικό χώρου. Οπότε φτάνοντας στο σινεμά, προσπαθούσα να χαιρετίσω τον κόσμο από απόσταση και κάποια στιγμή με πλησιάζει ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος και με ρωτάει: "Γιατί μυρίζεις αρωματικό χώρου;"
Ποια ήταν η πρώτη σου θεατρική παράσταση; Τι έχεις κρατήσει από αυτή;
Η πρώτη μου παράσταση ήταν το "Στέλλα Κοιμήσου" του Γιάννη Οικονομίδη στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η οποία πρόκειται να παιχτεί φέτος για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που συνεργάστηκα με ανθρώπους που ξέρουν τι σημαίνει να είναι στη θέση μου. Ο Γιάννης Οικονομίδης, όπως και ο Θάνος Σαμαράς (με τον οποίο συνεργάστηκε για την παράσταση "Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας"), είναι εκείνοι που θα εκτεθούν πρώτοι στη σκηνή, έτσι ώστε να μπορέσουμε εμείς αργότερα να εκτεθούμε στο κοινό.
Πώς προετοιμάζεσαι πριν ανέβεις στη σκηνή;
Δεν έχω τίποτα συγκλονιστικό να σου αποκαλύψω σχετικά με αυτό, γιατί ακόμα ανακαλύπτω τα πάντα. Η προετοιμασία μου, όμως, είναι πολύ συγκεκριμένη και διαρκεί πολλή ώρα, κι αυτό γιατί το να βρίσκεται ένας ηθοποιός πάνω στη σκηνή μόνος, αντιμέτωπος με τον εαυτό του και με μόνο σύμμαχο το κοινό, όπως στον Ευαγγελισμό της Κασσανδρας, είναι μία εξαιρετικά δυνατή εμπειρία. Έτσι γεννήθηκε η ανάγκη για αυτή τη προετοιμασία. Κάνω διαλογισμό, καλό σωματικό ζέσταμα, 'περνάω' μαλακά το κείμενο και αργότερα κάνουμε τελευταίες διορθώσεις με τον Θάνο. Χρειάζομαι απόλυτη ησυχία και ο Θάνος φροντίζει να είναι όλα ήρεμα και όπως πρέπει. Υπάρχει μία ιερότητα στη διαδικασία αυτή.
Θα ήθελα να μου μιλήσεις για την Κασσάνδρα -τη δική σου Κασσάνδρα και μέσα από τα δικά σου μάτια.
Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας είναι ένα έργο που εξυψώνει τον πόθο, το δικαίωμα του ανθρώπου σε αυτό που ποθεί, το καθαρά ζωώδες και πρωτόγονο. Το σώμα μου είνα δικό μου και μπορώ να το κάνω ό,τι θέλω, να το προσφέρω σε όποιον θέλω, χωρίς τύψεις και ενοχές, αλλά με πόθο. Κι αυτό είναι που υποστηρίζω ακράδαντα γιατί όσο εξελιγμένοι κι αν είμαστε τον 21ο αιώνα, η πραγματικότητα είναι πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που καταπιέζουν τους εαυτούς τους και πάνε κόντρα στις επιθυμίες τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να καταπιέζουν και τους γύρω τους -είναι ένας φαύλος κύκλος. Η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα είναι ένα πραγματικό ζήτημα και σημαντικό για εμένα. Προσπαθούμε να προοδεύουμε συνεχώς, αλλά είναι πολλά που δεν έχουν κατακτηθεί ακόμα. Κρυβόμαστε πίσω από γάμους, από καλοφτιαγμένες ιστορίες και γεγονότα που συμβαίνουν κρυφά. Οπότε, κάπως έρχεται η Κασσάνδρα και μας φωνάζει και μας εκλιπαρεί να σταματήσουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και τους άλλους και να ενδώσουμε στην επιθυμία μας, γιατί εκεί θα συναντήσουμε τον πραγματικό μας εαυτό.
Βρες ποιος είναι ο δικός σου βαθύτερος πόθος, πήγαινε προς αυτόν και πάλεψε για εκείνον. Αν αυτό είναι το όνειρό σου και το πάθος σου, θα ανταμειφθείς. Αυτό ακούω εγώ στα λόγια της Κασσάνδρας.
Υπάρχει κάτι απ' όλα αυτά που εφαρμόζεις η ίδια στη ζωή σου;
Σε καμία περίπτωση δεν έχω κατακτήσει κάτι. Έχει να κάνει με πράγματα που θέλω να δουλεύω με τον εαυτό μου, που τα διεκδηκώ, τα χάνω, τα ξαναβρίσκω -θέλει συνεχόμενη δουλειά, αλλά μου αρέσει να μου τα υπενθυμίζω. Ο καθένας μπορεί να μηδενίσει και να ξεκινήσει ξανά, έχοντας πάντα γνώση του παρελθόντος. Εγώ προσπαθώ να το κάνω αυτό συνέχεια. Ανοίγω και κλείνω κύκλους. Σε κάθε κύκλο κουβαλάω ό,τι έχω μάθει και ό,τι έχει συμβεί. Ορίζω κάποια πράγματα ως συντεταγμένες στη ζωή μου, μέχρι να έρθει εκείνη και να μου τα ανατρέψει όλα. Οπότε, εγώ σοκαρισμένη από τη μαγεία της ζωής, κάνω ξανά delete σε ό,τι έχω αποκτήσει και το αντικαθιστώ με το καινούριο. Χαίρομαι, λυπάμαι, καταστρέφω, ξαναχτίζω.
Είναι πολύ εύκολο να χαθείς, να αποπροσανατολιστείς και να μην ετεροπροσδιορίζεσαι -ζούμε σε μία κοινωνία, είναι αναπόφευκτο. Όλοι θέλουμε να είμαστε πολύ καλοί στα μάτια των άλλων. Το θέμα είναι να έχουμε το κουράγιο όπως αναγνωρίζουμε και επιθυμούμε τα θετικά, με την ίδια δύναμη να αποδεχόμαστε και να αγκαλιάζουμε οτιδήποτε αρνητικό. Να είμαστε όσο μπορούμε διάφανοι απέναντι στους άλλους -ειλικρινείς δηλαδή.
Θα ήθελα να μου πεις την άποψή σου σχετικά με τις πρόσφατες εξελίξεις στη βιομηχανία του κινηματογράφου στο Hollywood. Μέσα σε όλον αυτόν τον όγκο πληροφοριών, που "στέκεσαι" ως γυναίκα στον χώρο; Έχεις βιώσει ποτέ διάκριση λόγω φύλου στον χώρο εργασίας σου;
Όσο κι αν ενοχλεί κάποιους το πόσος ντόρος έχει γίνει σχετικά με τις γυναίκες, είναι κάτι που έχει ξεκινήσει και καλά κάνει που έχει ξεκινήσει. Εκτός από glamorous φορέματα και κόκκινα χαλιά, υπάρχουν άνθρωποι στο Hollywood που έχουν δύναμη, λόγο και υπάρχει κόσμος που τους θεοποιεί, γιατί οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να θεοποιούμε. Είμαστε σε πολύ πρωταρχικό στάδιο, αλλά για κάθε τι που έχει υποστεί βία και καταπίεση, όταν έρχεται η ώρα που δεν αντέχει άλλο, θα εκραγεί, θα απαντήσει με θυμό. Το ότι όλοι λένε πως οι γυναίκες ξαφνικά έγιναν άγριες και πως έχει χαθεί η θυληκότητα, το ακούω, το καταλαβαίνω, αλλά είναι αποτέλεσμα του ότι άνθρωποι σαν κι εσένα, ξαφνικά διεκδηκούν πράγματα που για 'σένα είναι αυτονότητα. Οπότε ναι, όταν διεκδηκείς τα αυτονόητα, μπορείς να είσαι θυμωμένος και μπορεί απλά να μην γίνεται αλλιώς.
Δεν έχω βιώσει διακρίσεις ως γυναίκα, ευτυχώς. Ειδικά στον χώρο του θεάτρου υπάρχει απόλυτος σεβασμός. Ωστόσο, τα προβλήματα συνεχίζουν να υπάρχουν και είναι σημαντικά. Οι μισθοί εξακολουθούν να μην είναι ίσοι, οι γυναίκες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν προβλήματα και προβλήματα για τα οποία εμείς μπορεί να μην γνωρίζουμε. Υπάρχουν γυναίκες που ακόμα δεν έχουν βρει τη δύναμη και τη φωνή να διεκδηκήσουν τα αυτονόητα, αλλά μέσα στο χάος όλης αυτής της πληροφορίας θα υπάρξει μία γυναίκα που θα πάρει τη δύναμη και αυτό θα είναι αρκετό.
Εσένα τι είναι αυτό που σου δίνει δύναμη;
Η σκέψη που μου δίνει δύναμη ακόμα και σε τρομερές στιγμές ευτυχίας και διαύγειας είναι η λειτουργία του κύματος. Πως αυτό που βιώνεις αυτή τη στιγμή είναι απόλυτα σεβαστό και κατανοητό, αλλά δεν είναι κάτι που θα κρατήσει για πάντα. Αυτό το συναίσθημα, αυτή η κατάσταση, κάποια στιγμή θα τελειώσει -θα παρέλθει και θα ακολουθήσει κάτι άλλο. Οπότε αυτό με βοηθάει στο να διαχειρίζομαι δύσκολες καταστάσεις και έχει να κάνει με τη συνέχεια, με τη ροή. Οτιδήποτε που βιώνουμε και μέσα μας μπορεί να μας διαλύει, δεν είναι μία μόνιμη συνθήκη. Συχνά οι άνθρωποι έχουμε ξένες σκέψεις, φορεμένες. Αν καταφέρναμε με έναν τρόπο να ακούσουμε τον εαυτό μας, καθαρό και μηδενισμένο, πράγμα πολύ δύσκολο, θα καταλαβαίναμε πως βιώνουμε μία μικρή στιγμή σε μία πελώρια συμπαντικότητα.
Ποιος είναι ο βαθύτερός σου πόθος;
Αν κάτι θα ήθελα είναι να μπορώ να με ακούω πάντα, να με εμπιστεύομαι και να μην φοβάμαι. Να έχω φίλο μου τον φόβο και όχι εμπόδιο -με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Είναι η μεγάλη μου λαχτάρα. Έχω πόθο και λατρεία με τους ανθρώπους, ενώ συγχρόνως τους μισώ. Όμως η ανθρώπινη ζύμωση και επικοινωνία είναι αυτά που μου προκαλούν δέος.
Φωτογραφίες: Ηλιάνα Μεϊντάνη
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
