Αθηνά Κωστούρου: Η ιστορία της γυναίκας που νίκησε τον καρκίνο του μαστού και σήμερα είναι μία από τις διαχειρίστριες μιας «γενναίας» ομάδας στο Facebook
Έλενα Κρητικού
25 Οκτωβρίου 2020
«Ο καρκίνος του μαστού δεν είναι μόνο μια ροζ κορδέλα». Από τα πρώτα κιόλας λεπτά της συζήτησής μας, η κ. Αθηνά Κωστούρου έσπευσε να μου εξηγήσει ότι ο καρκίνος του μαστού δεν είναι απλά το χρώμα ενός υφάσματος... Είναι κάτι πολύ παραπάνω, και αυτό το γνωρίζει καλά όποιος έχει έρθει αντιμέτωπος με τον αόρατο εχθρό, όπως εκείνη, η οποία στην ηλικία των 44 ετών διαγνώστηκε με λοβιακό καρκίνο του μαστού.
Ως μία από τις διαχειρίστριες πλέον, της ομάδας του Facebook, που άνοιξε το 2008, «Δίπλα στις γυναίκες με καρκίνο του μαστού!», η κ. Αθηνά ανταλλάσσει καθημερινά, βαθιές εμπειρίες και βιώματα με πολλές γυναίκες, που «έχουν μπει στα παπούτσια της», αντιμετωπίζοντας όλες μαζί πια την καθημερινότητα υπό μία εντελώς διαφορετική οπτική από τη συνηθισμένη. Στη δική της προσωπική διαδρομή, όλα ξεκίνησαν στα τέλη Σεπτέμβρη του 2014, όταν οι γιατροί επιβεβαίωσαν τον όγκο, που είχε ψηλαφίσει η ίδια από τον Φεβρουάριο του 2012 παρά τον καθησυχασμό των τότε γιατρών.
Η αρχή της διάγνωσης και «τα στάδια του πένθους» που υποχωρούν
«Πάντα με έτρωγε. Τελικά, την 1η Οκτώβρη του 2014 τα αποτελέσματα της βιοψίας έδειξαν ότι ήταν καρκίνος. Δεδομένου ότι είχε ασαφή όρια, έπρεπε να γίνει μαστεκτομή και μάλιστα, διπλή γιατί ο λοβιακός καρκίνος σημαίνει ότι μπορεί εύκολα να πάει και δίπλα. Τον Οκτώβρη του 2015, αποφάσισα να βάλω ενθέματα σιλικόνης», εξηγεί η κ. Αθηνά. Τα στάδια και οι συναισθηματικές διακυμάνσεις, που καλείται μία γυναίκα να διαχειριστεί στην αρχή της διάγνωσης, σίγουρα δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Όπως μας περιγράφει χαρακτηριστικά, είναι «σαν να βιώνεις τα στάδια του πένθους και μετά λες ότι θα πολεμήσεις και θα κάνεις ό,τι πρέπει για να κερδίσεις εσύ».
Η ιατρική ανακοίνωση επιφέρει ένα μικρό σοκ, κι ας συνοδεύτηκε στην περίπτωση της κ. Αθηνάς από τα εξής λόγια: «Έλα, Αθηνούλα! Ένα μικρό καρκινάκι είναι, θα το βγάλουμε και όλα καλά. Οι αληθινές πληροφορίες όμως, έρχονται σταδιακά, και μπορείς να μάθεις όλη την πραγματικότητα όταν το επιθυμείς». Όπως λέει, κάποιοι στέκονται πιο τυχεροί μέσα στην ατυχία τους, κι εκείνη ανήκει σε αυτή την κατηγορία τώρα, αφού δεν χρειάστηκε να κάνει χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, αλλά ούτε παρουσίασε κάποια υποτροπή ή μετάσταση.
«Στη δική μου περίπτωση, οι χημειοθεραπείες θα είχαν όφελος ένα 3% επάνω μου οπότε μέχρι σήμερα συνεχίζω να κάνω ορμονοθεραπείες. Η αίσθηση που έχεις, είναι ότι κατά κάποιον τρόπο, παντρεύεσαι τον κ. Καρκίνο, μαθαίνεις να ζεις μαζί του, βελτιώνοντας την ποιότητα και το προσδόκιμο της ζωής σου». Η αρχή της γνωριμίας με την ομάδα του Facebook, έγινε κοντά στην αρχή της διάγνωσης. Όταν η ίδια, κάπου τον Νοέμβρη ή τον Δεκέμβρη του 2014, άρχισε να ψάχνει πληροφορίες στο διαδίκτυο, για αυτό που ονομάζεται «καρκίνος του μαστού».
H αρχή της γνωριμίας με την ομάδα του Facebook και η αλλαγή στάσης ζωής
«Ενώ αρχικά, μιλούσα εικονικά με τις υπόλοιπες γυναίκες μέσω του group του Facebook, μία ημέρα αποφασίσαμε 30 γυναίκες να συναντηθούμε και να πιούμε έναν καφέ. Σιγά- σιγά μάς άρεσε η επαφή που αναπτύσσαμε, ανταλλάσσαμε ιστορίες και εμπειρίες γιατί μέχρι τότε ήμαστε αδαείς, είχαμε την άγνοια κινδύνου. Μάλιστα, πριν από 1μιση χρόνο, που αρρώστησε μία διαχειρίστρια της ομάδας, κλήθηκα να μπω εγώ στη θέση της και τα όσα μαθαίνουμε η μία από την άλλη, είναι εξαιρετικά πολύτιμα».
Μεταξύ τους μιλούν για όσα τις απασχολούν μετεγχειρητικά ενώ πολλές φορές, έχουν προχωρήσει στη δωρεά περούκας, ή στα ενθέματα μαστού για γυναίκες που δεν έχουν κάνει αποκατάσταση. Η μία μιλάει τη γλώσσα της άλλης, και πολλές ιστορίες είναι πιο ωραίο να τις μοιράζονται μόνο η μία στην άλλη, μου εκμυστηρεύεται, γελώντας. «Αυτός που καταλαβαίνει καλύτερα το τι έχω περάσει εγώ, είναι αυτός που έχει βρεθεί στην ίδια θέση με εμένα. Θα μας καταλάβουν και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, αλλά το πώς σκέφτομαι, το τι με στενοχωρεί και με αγχώνει, θα το μοιραστώ μόνο μαζί τους».
Αλήθεια, τι επιτρέπει πια, η ίδια στον εαυτό της να τη στενοχωρεί;
«Ο καρκίνος του μαστού είναι μια πολύ δύσκολη αρρώστια, αλλά παράλληλα, είναι ένα πολύ ωραίο μάθημα. Σου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία να σκεφτείς τι έχεις κάνει λάθος σε αυτή τη ζωή, για ποιους ακριβώς λόγους αγχωνόσουν και στεναχωριόσουν μέχρι χθες, και φυσικά, σε οδηγεί να αναθεωρήσεις τον τρόπο που ζεις την καθημερινότητά σου. Η ζωή συνεχίζεται κανονικά μετά τον καρκίνο, αλλά μαθαίνουμε να τη ζούμε ίσως, λίγο καλύτερα», μου εξηγεί.
Αυτό που πρακτικά αλλάζει μετά από μια τέτοια εμπειρία, είναι πως παύεις να τσακώνεσαι για το αν χάλασε το πλυντήριο, όπως μου λέει, χρησιμοποιώντας το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, ενώ αρχίζεις να αποδέχεσαι τη φυσική ροή των πραγμάτων για τα ηλικιωμένα άτομα γύρω σου. Το μόνο, για το οποίο δεν μπορεί να πάψει να ανησυχεί και να στεναχωριέται, είναι τα παιδιά της, όπως μου λέει πριν προχωρήσουμε στην επόμενη θεματική, που θέλει τον καρκίνο του μαστού να είναι μόνο «μία ροζ κορδέλα».
«Ο καρκίνος του μαστού δεν είναι μόνο μία ροζ κορδέλα»
Μιλώντας για τα παιδιά της, η κ. Αθηνά επαναφέρει τη συζήτηση στο ότι δεν πρέπει να συνδέουμε τον καρκίνο του μαστού με ένα κομμάτι ύφασμα που έχει λίγο χρώμα. «Όσοι είναι έξω από αυτό, ναι, βλέπουν τον Οκτώβρη σαν μία καλή υπενθύμιση για να κάνουν τον προληπτικό έλεγχο. Η πρόληψη όμως, είναι όταν προλαβαίνω κάτι. Όταν διαγνωστώ με καρκίνο, δεν προλαβαίνω. Ίσως, προλάβω μόνο κάτι καλοήθες που θα μπορούσε να γίνει στο μέλλον κάτι κακό. Ο καρκίνος του μαστού σημαίνει ότι το σπίτι μένει χωρίς μαμά, χωρίς σύζυγο αφού οι ακτινοβολίες σε καλούν να είσαι έξω από αυτό, πέντε ημέρες την εβδομάδα».
Ο μικρός γιος της κ. Αθηνάς ήταν 10 χρονών όταν η ίδια αναγκάστηκε να λείπει από το σπίτι για πολλές ώρες. Οι φίλες της φρόντιζαν να κάνουν Pijama Parties μαζί του για να ανακουφίζουν φαινομενικά τον πόνο του, όσο εκείνη ήταν στο χειρουργείο, αλλά όταν η ίδια επέστρεφε σπίτι, ο γιος της παρακολουθούσε από κοντά τις παροχετεύσεις, και την ταλαιπωρία που ακολουθεί τον καρκίνο. Γι' αυτό ο καρκίνος του μαστού, όπως μας εξηγεί, πολλές φορές ακολουθείται από απόγνωση, από μια έντονη προσπάθεια να βελτιωθεί η ψυχολογία των αγαπημένων προσώπων, πολλές φορές συνοδεύεται από βλέμματα λύπησης, αλλά σίγουρα δεν είναι μια απλή χρωματιστή κορδέλα, με βάση της δική της τοποθέτηση.
Το μήνυμα προς κάθε γυναίκα που έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με τη διάγνωση
«Σίγουρα, μια γυναίκα στην αρχή, θέλει τον χρόνο της να συμβιβαστεί με την ιδέα. Οφείλει να κάνει για τον εαυτό της, αυτό που την ευχαριστεί. Αν δεν θέλει να μιλήσει σε κανέναν ή δεν θέλει να σηκώσει το τηλέφωνο, να μην το κάνει. Πρέπει να κάτσει να σκεφτεί και να συνειδητοποιήσει τη νέα κατάσταση. Να έχει κοντά της καλούς γιατρούς, που ευτυχώς υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα, και να ενημερωθεί για το εύρος των επιλογών της, για τυχόν νέες θεραπείες που υπάρχουν, ξεκινώντας να κάνει αυτό που πρέπει με μια αισιόδοξη ματιά. Πρώτα από όλα, πρέπει να ζήσουμε για εμάς, και μετά για όλους τους άλλους».
Η κ. Αθηνά Κωστούρου σπεύδει να μου τονίσει προς το τέλος της συζήτησής μας, πως πρέπει να προσέχουμε ποια πρόσωπα επιλέγουμε να έχουμε κοντά μας. Γιατί πολλοί άνθρωποι, και κυρίως σύζυγοι, έρχονται να προσθέσουν ένα επιπρόσθετο άγχος και μια ματαίωση, που αρχίζει υπόγεια να συνοδεύει την εξωτερική σου εικόνα. Η ίδια μάς εξομολογείται, πως παρά τα 28 χρόνια γάμου με τον άντρα της, σήμερα νιώθει ότι τον αγαπάει περισσότερο από ποτέ γιατί ήταν ο άνθρωπος, που της είπε τα πιο σωστά λόγια καθ' όλη τη διάρκεια αυτής της περιπέτειας, αλλά και την ώρα της πιο αμήχανης στιγμής στην πρώτη σεξουαλική επαφή μετά το χειρουργείο, μπροστά στη διαφορετική εικόνα του στήθους της, που πλέον είχε μετατραπεί σε «δύο ωραίες παράλληλες τομές» χωρίς θηλές, αλλά ούτε και τατουάζ παρά την παρότρυνση των γιατρών της.
Η μεγαλύτερη παγίδα κρύβεται στα λόγια των αγαπημένων μας προσώπων, όπως στα λόγια της μητέρας μου, που πίστευε ότι «δεν θα πάθαινα ποτέ τίποτα. Ξέρουμε όμως, ότι τα πάντα μπορούν να ανατραπούν μέσα σε δευτερόλεπτα. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να πάθουμε κάτι για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Όταν η ευαισθησία μας εξαντλείται στην οθόνη της τηλεόρασης ή του τάμπλετ στον καναπέ μας, θα συνεχίσουμε να γκρινιάζουμε για τα πάντα. Αν προσεγγίσουμε όμως, τον κόσμο με κατανόηση, αγάπη, αλληλεγγύη, και αληθινό ενδιαφέρον, μπορούμε να γινόμαστε όλο και καλύτεροι άνθρωποι, αντιμετωπίζοντας τις πιο δύσκολες προκλήσεις με αισιοδοξία».
Μέσα σε όλα τα παραπάνω, μην ξεχάσετε να κάνετε και τον δικό σας, τακτικό έλεγχο!
