REAL LIFE WHO

Η Κυρά της Ρω: Ποια ήταν στα αλήθεια η ιστορική αυτή φιγούρα


The Jennettes

13 Μαΐου 2021

 Κυρά της Ρω
Σαν σήμερα, στις 13 Μαΐου του 1982, αφήνει την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο της Ρόδου η «Κυρά της Ρω». Η ιστορική μορφή της μικρής βραχονησίδας δίπλα από το Καστελλόριζο και απέναντι από την Τουρκία, αφιέρωσε τη ζωή της σε έναν μόνο σκοπό, να διατηρήσει την ελληνικότητα του νησιού υπενθυμίζοντας την σε όλους κάθε αυγή που ύψωνε την ελληνική σημαία για να την κατεβάσει και πάλι με την δύση του ήλιου. 

Σαν σήμερα, στις 13 Μαΐου του 1982, αφήνει την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο της Ρόδου η «Κυρά της Ρω». Η ιστορική μορφή της μικρής βραχονησίδας δίπλα από το Καστελλόριζο και απέναντι από την Τουρκία, αφιέρωσε τη ζωή της σε έναν μόνο σκοπό, να διατηρήσει την ελληνικότητα του νησιού υπενθυμίζοντας την σε όλους κάθε αυγή που ύψωνε την ελληνική σημαία για να την κατεβάσει και πάλι με την δύση του ήλιου. 

Η Δέσποινα Αχλαδιώτη, όπως ήταν στην πραγματικότητα το όνομα της, γεννημένη το 1890, μετακόμισε στη Ρω το 1927 μαζί με τον σύζυγο της, τον Κώστα, για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία. Τότε υπήρχαν και άλλες οικογένειες στο νησί, όμως σιγά σιγά το εγκατέλειψαν αφήνοντας τους ως τους μόνους κατοίκους.

Η ίδια είχε δηλώσει ότι η ζωή των Καστελλοριζιτών ήταν η βραχονησίδα Ρω, αν οι Τούρκοι την έπαιρναν δεν θα υπήρχε Καστελλόριζο. Γεγονός που ήταν μεγάλη αλήθεια γι’αυτό και η γειτονική χώρα την είχε στοχοποιήσει. Πρώτη φορά που μία ομάδα ανέβηκε και ύψωσε την τουρκική σημαία στην Ρω ήταν το 1929. Μόλις η Δέσποινα την είδε πήρε ένα άσπρο πανί και ένα μπλε ύφασμα και έραψε μία ελληνική σημαία. Στη συνέχεια κατέβασαν μαζί με τον άντρα της την τουρκική σημαία για να υψώσουν πάλι την ελληνική. 

Το 1940 ο Κώστας Αχλαδιώτης αρρώστησε βαριά. Η φωτιά που άναψε η γυναίκα του για να ειδοποιήσει με σινιάλα καπνού τους κατοίκους του Καστελλόριζου και τους παραπλέοντες ψαράδες δεν έγινε εγκαίρως αντιληπτή. Ο σύζυγός της άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μια ψαρόβαρκα που τον είχε παραλάβει καθυστερημένα για να τον μεταφέρει στο γιατρό του Καστελλόριζου.

Η ίδια επέστρεψε πάλι στο νησί το 1943, αυτήν τη φορά με την τυφλή μητέρα της και παρέμεινε εκεί για τα επόμενα 40 χρόνια περίπου παρά την απομόνωση, τις αντιξοότητες, τους βομβαρδισμούς, τον πόλεμο. Ίσα ίσα προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου και φρόντισε να μην μείνει ποτέ η Ρω μονάχη. 

Μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, τα Δωδεκάνησα και μαζί μ' αυτά και το Καστελλόριζο αλλά και όλες οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων, περιήλθαν στην Ελλάδα. Οι περιπέτειες για την Κυρά της Ρω δεν τελείωσαν όμως με την απελευθέρωση. Τον Αύγουστο του 1975, ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ και δύο ακόμα άτομα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκμεταλλευόμενοι την ολιγοήμερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτου για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν εκεί και τοποθέτησαν πάνω σ' ένα κοντάρι 4 μέτρων τη σημαία τους. Η Κυρά της Ρω την κατέβασε αμέσως, όταν γύρισε. Στη 1 Σεπτεμβρίου 1975, κατέπλευσε στο Καστελόριζο το ανθυποβρυχιακό σκάφος «Γ. Πεζόπουλος» για να της συμπαρασταθεί. 

Στη διάρκεια της ζωής της Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελλόριζο, όπου στις 23 Νοεμβρίου 1975 της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της». Η ίδια έκλεισε το λόγο της φωνάζοντας «Ζήτω η Ελλάς».

Στα 92 της χρόνια, η Κυρά της Ρω έφυγε από τη ζωή. Η κηδεία της έγινε δημοσία δαπάνη και η σωρός της τάφηκε στη Ρω κάτω από τον ιστό της σημαίας που φυλούσε τόσα χρόνια. Αυτή ήταν άλλωστε και η επιθυμία της.

«Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τα αγαπώ. Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Με την ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες. Βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Τούρκικες ακτές. Την ελληνική σημαία θέλω να μου τη βάλουν στον τάφο μου».
 

Πηγή φωτογραφίας Wikipedia

Δείτε ακόμη:

Γίνε κι εσύ μέλος μόνο με 6€/ έτος στο συνδρομητικό Jenny.gr Exclusive Benefits

jenny.gr