Πώς μεγαλώνει ένα παιδί που η μητέρα του δολοφονήθηκε από τον πατέρα του;
Έλενα Κρητικού
24 Αυγούστου 2021
«Αυτό που με κάνει ακόμη πιο λυπημένη είναι ότι η εγγονή μας θα μεγαλώσει χωρίς να έχει μνήμες από το πανέμορφο πλάσμα που την έφερε στη ζωή». Αυτά ήταν τα λόγια της Susan Dela Cuesta στην κηδεία της κόρης της λίγο πριν τη σύλληψη του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου για τη δολοφονία της.
Οι γυναικοκτονίες στην Ελλάδα από την αρχή του 2021 αυξάνονται δραματικά μαζί με τα παιδιά που ξυπνούν μία ημέρα ξαφνικά χωρίς μητέρα τους. Η 57χρονη Susan Dela Cuesta και ο 78χρονος David Crouch σύντομα θα ξέρουν εάν θα πάρουν την αποκλειστική μετά την προσωρινή επιμέλεια της εγγονής τους που ήρθε στη ζωή από την 20χρονη Caroline, η οποία ήταν μόλις είκοσι χρονών όταν σκοτώθηκε στις 11 Μαΐου από τον σύζυγό της στη μεζονέτα στα Γλυκά Νερά.
Εάν η μικρή Λυδία μεγαλώσει τελικά στην Αλόννησο, και όχι στην Αθήνα, θα είναι πιθανότατα αντιμέτωπη με λιγότερες συνέπειες στη ζωή της. «Εκεί δεν θα γίνει γνωστή ως η κόρη ενός δολοφόνου», αναφέρει η γιαγιά της. Το παιδί της Caroline είναι ένα από τα παιδιά που κάθε χρόνο βρίσκονται πίσω από τα πρωτοσέλιδα των γυναικοκτονιών. Μένουν ξαφνικά χωρίς μητέρα και οι φίλοι μαζί με την οικογένεια προσπαθούν να επουλώσουν την πληγή και το κενό στην ψυχή τους από την απουσία της μητρικής φιγούρας.
Η μητέρα στο μυαλό ενός παιδιού θα έπρεπε να ζει και να ξεπηδά μέσα από όμορφες εικόνες, σαν εκείνη τη γυναίκα που «λάτρευε να γελάει και να χορεύει, ακούγοντας Elvis Presley» κι όχι σαν τη «νεκρή γυναίκα που εμφανίζεται στα πρωτοσέλιδα», αναφέρει στον Guardian το παιδί μιας τέτοιας μητέρας που έφυγε από κοντά του εξαιτίας μιας ακόμη γυναικοκτονίας.
Τα στατιστικά παραμένουν αναλλοίωτα εδώ και μία δεκαετία: Μία γυναίκα δολοφονείται από έναν άνδρα κάθε τρεις ημέρες. Στο Ηνωμένο Βασίλειο τουλάχιστον 80 παιδιά κάθε χρόνο καταλήγουν χωρίς μητέρα εξαιτίας μίας γυναικοκτονίας. «H απώλεια της μητέρας εξαιτίας μιας βίαιης συμπεριφοράς έχει προφανώς αντίκτυπο επάνω στα παιδιά, ειδικά όταν δράστης είναι ο πατέρας. Και μαζί με το τραύμα της απώλειας, γεννιούνται ερωτήματα γύρω από την ταυτότητα και τη γενετική κληρονομιά», τονίζει στον Guardian η ακτιβίστρια Clarrie O’Callaghan.
Tα παιδιά που έχασαν τις μητέρες τους πρόωρα είναι σαν να χάνουν την ισορροπία τους, «πέφτοντας σε μια λακκούβα με νερά». Τη μια στιγμή μπορεί να κλαίνε και να ρωτάνε «πού είναι η μαμά;» και την άλλη να ρωτούν αν μπορούν να βγουν έξω και να παίξουν. Αυτές οι ψυχολογικές μεταπτώσεις κάνουν πολλούς ενήλικες να πιστεύουν ότι όλα είναι εντάξει μέσα στην ψυχή τους αλλά στην πραγματικότητα ο τρόπος που βιώνουν την απώλεια της μητέρας τους μπορεί να έχει την επίδραση του domino σε όλη τους τη ζωή.
Μία από τις μελέτες που έχουν γίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο για το πώς επηρεάζονται τα παιδιά όταν ο ένας γονιός αφαιρεί τη ζωή του άλλου, αποτυπώνει με απερίγραπτο τρόπο όλη αυτή την απώλεια. Όταν ζήτησαν σε ένα από αυτά τα παιδιά, τον 6χρονο Harry να ζωγραφίσει τι είδε όταν ο πατέρας του μπροστά στα μάτια του σκότωσε τη μητέρα του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε, το παιδί ρώτησε: «Θέλετε σίγουρα να δείτε; Μπορώ να ζωγραφίσω μόνο λυπημένα πρόσωπα».
Τα παιδιά συνήθως παραμένουν σιωπηλά μπροστά σε μια τέτοια οδυνηρή εμπειρία, όπως και στη συνέχεια από τον φόβο της εγκατάλειψης που μπορεί να βιώσουν ξανά σε περίπτωση που το άτομο φροντίδας φύγει από τη ζωή τους. Ακόμη και πριν βιώσουν την απώλεια, πολλά παιδιά γίνονται μάρτυρες ή πέφτουν τα ίδια, θύματα βίας ή καταναγκαστικού ελέγχου. Πώς είναι όμως, αλήθεια ένα παιδί να επιστρέφει στα χέρια του πατέρα που προηγουμένως σκότωσαν τη μητέρα του;
Το λεγόμενο ψυχολογικό first aid είναι απαραίτητο ειδικά στα παιδιά που επιστρέφουν στο σπίτι του θύτη- πατέρα τους, εκεί που είδαν για τελευταία φορά τη μητέρα τους χωρίς να προλάβουν να την αποχαιρετήσουν. Τα περισσότερα παιδιά μάλιστα, που χάνουν τις μητέρες τους είναι κάτω των 5 χρονών, σύμφωνα με την έρευνα «When Father Kills Mother» ενώ τα τα πιο πολλά από αυτά υποφέρουν από εφιάλτες, φοβίες, μετατραυματικό στρες και επιθετική συμπεριφορά.
Tα παιδιά που έμειναν χωρίς τη μητέρα τους εξαιτίας του πατέρα τους είναι πολύ πιθανό να κατασκευάσουν μια εικόνα εκείνης μέσα από αφηγήσεις χωρίς να έχουν μια πραγματική ανάμνησή της από ένα χαμόγελο, έναν χορό, ένα χάδι, μια αγκαλιά, από εκείνα τα τελευταία της λόγια που θα επούλωναν πραγματικά το τραύμα μετά την ξαφνική φυγή της.
Δείτε ακόμη: Δυνατές φωτογραφίες που περιγράφουν τη γυναικεία κακοποίηση
Σε πολλές χώρες τα κορίτσια έχουν λιγότερα δικαιώματα στη μόρφωση από τα αγόρια, προκειμένου να μην έχουν τις ίδιες απαιτήσεις στο μέλλον.
Οι γυναίκες μπορεί να μην έχουν ελευθερία λόγου αν η γνώμη τους θεωρείται λιγότερο σημαντική από των αρσενικών.
Μία στις τρεις γυναίκες θα κακοποιηθεί κάποια στιγμή στη ζωή της, πιθανότατα από κάποιο συγγενικό πρόσωπο.
Παράλληλα με το να διατρέχουν κίνδυνο παρενόχλησης, οι γυναίκες συχνά ωθούνται να υποβάλλονται σε αισθητικές επεμβάσεις για να είναι αρεστές.
Σε πολλές χώρες και κοινωνίες, οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να έχουν τον έλεγχο του ίδιου τους του κορμιού.
Οι γυναίκες δεν έχουν πρόσβαση στη μόρφωση και την εργασία. Περίπου 155 χώρες έχουν τουλάχιστον ένα νόμο που τους τα απαγορεύει.
Οι γυναίκες είναι πιθανό να κερδίζουν λιγότερα από έναν άντρα που κάνει ακριβώς το ίδιο επάγγελμα.
