Ο Βασίλης Παπαβασιλείου επιστρέφει στο Εθνικό: «Γιατί αν η τραγωδία είναι θεατρικό είδος, η κωμωδία είναι σταθερή υπαρξιακή κατάσταση του ανθρώπου»

Σηματοδοτεί πολλά, πάρα πολλά για το ελληνικό θέατρο, την ελληνική τέχνη και διανόηση. Αλλά ο Βασίλης Παπαβασιλείου γίνεται πολύ τακτικά η ενσάρκωση της θεώρησης του Εμμανουήλ Ροΐδη πως «η τραγωδία δεν είναι συνεχώς και αδιαπτώτως τραγική, όπως και η κωμωδία δεν είναι συνεχώς και αδιαπτώτως κωμική». Κάνοντας λογαριασμό μιας 50χρονης πορείας στο θέατρο, καταφάσκει – σταθερά με πονηρό χαμόγελο – πως η κωμωδία είναι το χωράφι του. «Η κωμωδία είναι η αρχή και το τέλος του παιχνιδιού. Γι’ αυτό και μας φθονούν στο θέατρο: Περνούμε τη ζωή μας παίζοντας. Και η κωμωδία είναι το χωράφι όπου αναπτύσσονται οι σπόροι του παιχνιδιού», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Ο Γκολντόνι, θεμέλια λίθος

Καμία έκπληξη, λοιπόν, δεν αποτελεί η νέα του ενασχόληση με την κλασική κωμωδία, πόσο μάλλον με τον Κάρλο Γκολντόνι που, καθώς ο ίδιος ομολογεί, αποτέλεσε «θεμέλια λίθο» στην σκηνοθετική του πορεία. Κι ας είχε αποφασίσει να λοξοδρομήσει. Κι ας επιθυμούσε διακαώς ν’ ανεβάσει έναν Τσέχωφ: «Ήθελα να κάνω μια απιστία στον Γκολντόνι και μια γενικότερη απιστία στην πορεία μου. Τελικά, και προϊόντος του χρόνου, ο Γκολντόνι αυτός προστίθεται στους άλλους, οι οποίοι έμμεσα, όλα αυτά τα χρόνια, στοιχειοθετούσαν ένα εργαστήριο για τον Τσέχωφ – τουλάχιστον όπως τον αντιλαμβάνομαι εγώ. Μάλλον, ο Γιάννης Μόσχος θεώρησε ότι είμαι.. νέος για να σκηνοθετήσω Τσέχωφ. Και ίσως να έχει δίκιο. Αισίως μετά από 50 χρόνια στο θέατρο μπορώ να δηλώσω ευγνώμων σε αυτήν την υπόθεση. Έχω την ψευδαίσθηση πως δεν μου επιτρέπει να γεράσω. Κι αν γερνώ – χτυπάω ξύλο – γερνώ καλά».

Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr