Μιχάλης Σαράντης: Ο Συρανό, στη δική μου ψυχή, είναι η αντίσταση σε καθετί σκοτεινό

Τέρμα στη λεωφόρο Κηφισού και μοιάζει σαν να πιάνεις το νήμα από την άκρη του χρόνου: Στο ιστορικό εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας της «Πεταλούδας», κάπως έτσι νιώθει και ο Μιχάλης Σαράντης, ως παιδί μιας οικογένειας που ίδρυσε ένα μικρότερο πλεκτήριο παραγωγής υφασμάτων στο Μοσχάτο – το οποίο αργότερα έμελλε να ρημάξει η οικονομική κρίση. Κι ίσως αυτός ο συμβολισμός να μας παρασύρει να ξετυλίξουμε τα πράγματα από την αρχή: Όταν έκανε το ντεμπούτο του στο Εθνικό Θέατρο, στον «Συρανό» τουΝίκου Καραθάνου, όταν τσαλαβουτούσε στην άγνοια και τον ενθουσιασμό της σκηνής, όταν ήταν νεότερος, πιο αθώος, λιγότερο πληγωμένος από τη ζωή.

Ο χρόνος έχει πλέξει ένα αφήγημα για τον Μιχάλη Σαράντη με όλες τις πιθανές αποχρώσεις: Ως ηθοποιός που συνεργάστηκε με δασκάλους του ελληνικού θεάτρου και κοίταξε πιο βαθιά στην τέχνη του. Ως ερμηνευτής που δούλεψε σκληρά για να μπορεί σήμερα να υποδύεται ο ίδιος τον Συρανό του Ροστάν στη σκηνή του Αλκυονίς. Ως γιος που αποχαιρέτησε με οδύνη τους γονείς του αλλά φέρει τις αρετές τους. Ως φίλος που αποχαιρέτησε με οδύνη φίλους και συνεργάτες και σήμερα αφιερώνει κάτι από τον ζώντα χρόνο στη μνήμη τους. Ως πατέρας που βρέθηκε να καλωσορίζει μια μικρούλα που του έχει χαρίσει ένα κομμάτι Παραδείσου. Ως παιδί που υπέμεινε bulling και αργότερα δυνάμωσε κι έμαθε να αγαπά τις ατέλειες του. Ως άνθρωπος που έμαθε να σέβεται τη ζωή που του χαρίζεται. Ο χρόνος κυλούσε με τραύματα, σκοτάδι αλλά και ζώνες φωτός για τον Μιχάλη Σαράντη και πιθανόν να μιλούσαμε λιγότερο ποιητικά για όλα αυτά, αν δεν είχε φωλιάσει μέσα του για τα καλά ο λυρικός χείμμαρος του Συρανό.

Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr