Η Οκσάνα Μάστερς κακοποιήθηκε συναισθηματικά, σωματικά και σεξουαλικά ως παιδί. Σήμερα, είναι η πιο πολυβραβευμένη Παραολυμπιονίκης
JTeam
19 Ιουνίου 2024
Ο αθλητισμός μπορεί να διαμορφώσει την προσωπικότητά σου, με κάθε πιθανό τρόπο. Εκτός από τα προφανή, τη σωματική και πνευματική ανάπτυξη, ο αθλητισμός, με έναν ξεχωριστό τρόπο, σε μαθαίνει να εκτιμάς τις μοναδικές ικανότητές και ιδιαιτερότητές σου, σε μαθαίνει να εκτιμάς το ίδιο το σώμα σου. Αυτό, συνέβη και στην περίπτωση της Οκσάνα Μάστερς, της πολυβραβευμένης Παραολυμπιονίκη των ΗΠΑ.
Η Οσκάνα Μάστερς γεννήθηκε στην Ουκρανία το 1989, με πολλαπλές αναπηρίες που προκλήθηκαν από την ακτινοβολία από την πυρηνική καταστροφή του Τσερνόμπιλ, το 1986. Λίγο μετά τη γέννησή της, οι βιολογικοί της γονείς την εγκατέλειψαν. Πέρασε την παιδική της ηλικία σε ένα ορφανοτροφείο, όπου και υπέστη συναισθηματική, σωματική και σεξουαλική κακοποίηση. Σε ηλικία 8 ετών, υιοθετήθηκε από μια Αμερικανίδα, όταν και υποβλήθηκε σε πολλαπλές επεμβάσεις, μεταξύ των οποίων και σε ακρωτηριασμό και των δύο ποδιών της.
Ως παιδί, βίωσε μόνο την έννοια της εγκατάλειψης. Κι αυτός ο φόβος, ο φόβος ότι μπορεί να μείνει κάποια στιγμή μόνη της, δεν έφυγε ποτέ, όπως εξομολογείται σε συνέντευξή της στον Guardian. Όταν τελικά υιοθετήθηκε και μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ, έπρεπε να μάθει να αναγνωρίζει και να εκφράζει τα συναισθήματά της. «Δεν ήξερα ότι πεινούσα, γιατί είχα μάθει πώς να καταπιέζω αυτά τα συναισθήματα. Η μαμά μου, έπρεπε να με διδάξει τι σήμαινε η λέξη "ευτυχισμένη", όταν τη ρωτούσα, ποια ήταν αυτά τα περίεργα συναισθήματα. Απλώς δεν ήξερα πώς να τα εκφράσω». Η ένταξή της στη σχολική κοινότητα, ήταν επίσης δύσκολη. Εκεί, ήταν που συνειδητοποίησε τις διαφορές της με τα άλλα παιδιά. «Ήξερα ότι πονούσε το σώμα μου, αλλά δεν ήξερα ότι ήμουν ανάπηρη. Πήγαινα στο σχολείο και με ρωτούσαν: "Γιατί περπατάς διαφορετικά; Φαίνεσαι διαφορετική"». Το καλοκαίρι, όταν έκανε ζέστη, φορούσα μακρυμάνικα φούτερ και παντελόνια για να καλύψω τα πάντα και πραγματικά πάλευα με πολλά θέματα αυτοεκτίμησης».
Στα 13 της, ξεκίνησε να δοκιμάζει την κωπηλασία, την οποία και αγάπησε. «Ήταν το ασφαλές μέρος μου για να επεξεργαστώ τον θυμό και την απογοήτευσή μου για το γεγονός ότι ήμουν ανάπηρη, ότι ήμουν στην απ΄ έξω, ότι με απέκλειαν από τις δοκιμασίες της σχολικής μου ομάδας βόλεϊ και της ομάδας χορού. Όταν τραβάς, νιώθεις τη δύναμη του νερού στα κουπιά, αυτός ήταν ο τρόπος μου να ουρλιάξω και να τα αφήσω όλα να βγουν έξω. Αλλά, μετά, όταν το κουπί βγαίνει από το νερό, νιώθω αυτήν τη στιγμιαία απελευθέρωση». Ο πόνος που ένιωθε στη μέση, την ανάγκασε να εγκαταλείψει μετά από ένα διάστημα την κωπηλασία, όταν και την ενθάρρυναν να μεταβεί στο σκι και στο δίαθλο.
Σήμερα, η Οκσάνα Μάστερς είναι μία από τις πιο επιτυχημένες Παραολυμπιονίκες όλων των εποχών. Πρώτα στην κωπηλασία, στην οποία κέρδισε χάλκινο μετάλλιο για τις ΗΠΑ στο Λονδίνο το 2012, και στη συνέχεια στην ποδηλασία, όπου πήρε δύο χρυσά μετάλλια στο Τόκιο το 2020, καθώς και πολλαπλά μετάλλια στο σκι ανωμάλου δρόμου και στο δίαθλο. Αυτό το καλοκαίρι, στο Παρίσι, θα αγωνιστεί στην ποδηλασία. «Πρέπει να είμαι στο Παρίσι. Έχω πετύχει πολλά και ήμουν τόσο τυχερή, αλλά αυτό που δεν έχω πετύχει ακόμα είναι ο τέλειος αγώνας- όταν λέω "τέλειος", είναι όταν θα νιώσω για πρώτη φορά, περήφανη για τον αγώνα μου και τον εαυτό μου και δεν θα θέλω να αλλάξω τίποτα. Είτε αυτό με φέρει στο βάθρο είτε στην τελευταία θέση, αυτό είναι που κυνηγάω». Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες της έδωσαν την αίσθηση του ανήκειν. «Αναζωπύρωσε το πάθος μου να συνεχίσω να υπερασπίζομαι την κοινότητά μου, τους αθλητές με αναπηρία, να τους βλέπουν ως ελίτ κι όχι απλώς ως…. Πρέπει να δείξουμε στον κόσμο ότι το ανθρώπινο πνεύμα και σώμα, μπορεί να κάνει τα πάντα, και ότι είναι οκ να το κάνεις διαφορετικά».
