«Σοβαρή» και «αποφασισμένη». Έτσι περιγράφουν τη Ρέιτσελ Ριβς, την πρώην οικονομολόγο της Τράπεζας της Αγγλίας που έγινε η πρώτη γυναίκα υπουργός Οικονομικών του Ηνωμένου Βασιλείου. Όμως συνάδελφοι και φίλοι έχουν υποστηρίξει ότι η δημόσια περσόνα της δεν αντικατοπτρίζει την ανθρώπινη πλευρά της, με το δυνατό γέλιο και τη βαθιά αγάπη για τα κομμάτια της Μπιγόνσε.
Στην παρθενική της ομιλία στη Βουλή των Κοινοτήτων το 2010, υποσχέθηκε να αγωνιστεί για «θέσεις εργασίας, ανάπτυξη και ευημερία»- όλα αυτά αποτελούν τον κεντρικό πυλώνα των οικονομικών σχεδίων των Εργατικών καθώς εισέρχονται στην κυβέρνηση.
Ποια ακριβώς είναι λοιπόν η Ρέιτσελ Ριβς και πώς μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που έρχονται;
Η Ριβς γεννήθηκε στο νοτιοανατολικό Λονδίνο το 1979, λίγους μήνες πριν η Μάργκαρετ Θάτσερ γίνει πρωθυπουργός σε μια εποχή τεράστιων κοινωνικών και οικονομικών αλλαγών.
Δεν μεγάλωσε σε πλούσια οικογένεια -οι γονείς της ήταν και οι δύο δάσκαλοι, με την ίδια να δηλώνει ότι «Δεν ήμασταν φτωχοί, αλλά δεν είχαμε χρήματα για σπατάλη».
Οι γονείς της χώρισαν όταν εκείνη πήγαινε δημοτικό σχολείο και η αδελφή της Έλι, επίσης βουλευτής του Εργατικού Κόμματος, πηγαινοέρχονταν. Έμεναν πότε στο σπίτι του ενός γονιού, πότε στου άλλου.
Τα καλοκαίρια τους, οι αδελφές Ριβς τα περνούσαν με τους παππούδες τους στην πόλη Κέτερινγκ του Νορθάμπτονσαϊρ. Τις έπαιρναν για να περάσουν από τα σπίτια συγγενών, οι οποίοι τους έδιναν χαρτζιλίκι και, στο τέλος της κάθε εβδομάδας, τις πήγαιναν Σστο τοπικό κατάστημα παιχνιδιών για να διαλέξουν τα δωράκια τους. Ενώ η Έλι ξόδευε όλα τα μετρητά της, η νεαρή Ρέιτσελ αγόραζε κάτι μικρότερο και αποταμίευε τα περισσότερα χρήματα.
Δεκαετίες αργότερα, η Ριβς θα έλεγε ότι αυτό το είδος της αυτοσυγκράτησης την χαρακτηρίζει, και έχει ως πρότυπο τη «σύνεση» του Γκόρντον Μπράουν κατά την προετοιμασία για την εκλογική νίκη των Εργατικών το 1997.
Σπούδασε Φιλοσοφία, Πολιτική και Οικονομικά στην Οξφόρδη. Μετά την αποφοίτησή της, ανέλαβε ρόλο οικονομολόγου στην Τράπεζα της Αγγλίας.
Εργάστηκε στο γραφείο της κεντρικής τράπεζας για την Ιαπωνία, εξετάζοντας τις προσπάθειες της χώρας να βγει από τη στασιμότητα τη δεκαετία του 1990.
Κατά τη διάρκεια μιας απόσπασης στην πρεσβεία του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ουάσινγκτον, γνώρισε τον μελλοντικό της σύζυγο Νίκολας Τζόισι, ο οποίος είχε εργαστεί ως κριτικός κινηματογράφου σε εφημερίδες και ως συντάκτης ομιλιών του τότε υπουργού Οικονομικών Γκόρντον Μπράουν.
Ο δρόμος προς το Κοινοβούλιο δεν ήταν όμως ξεκάθαρος για τη Ριβς. Υπήρξαν δύο αποτυχημένες εκστρατείες για την πρώην έδρα των Μπρόμλεϊ και Τσίσλεχερστ, μία παραδοσιακά σίγουρη έδρα για τους Συντηρητικούς.
Προτού γίνει βουλευτής για το Δυτικό Λιντς το 2010, μετακόμισε στην περιοχή και πέρασε χρόνο εργαζόμενη στην τράπεζα Halifax Bank of Scotland.
Με την είσοδό της στο Κοινοβούλιο, ανέβηκε γρήγορα στην ιεραρχία.
Ανέλαβε μία σειρά παρασκηνιακών ρόλων και, σύμφωνα με την πολιτική αρθρογράφο Ρέιτσελ Σιλβέστερ, «θεωρήθηκε από την αρχή ως κάποια που θα πήγαινε μπροστά».
Ένας συνάδελφός της δήλωσε: «Δεν την έχω δει ποτέ, μα ποτέ, απροετοίμαστη».
Τον περασμένο Δεκέμβριο, η Ριβς μίλησε στην κηδεία του Άλιστερ Ντάρλινγκ,ο οποίος υπήρξε μέντοράς της όταν ξεκινούσε την καριέρα της. Μίλησε με αγάπη για τα λαζάνια και το κόκκινο κρασί που έτρωγε μαζί του και με τη σύζυγό του, καθώς και για τις συμβουλές του -βρέθηκε επικεφαλής κατά τη διάρκεια μιας τεράστιας κρίσης, όταν οι οικογένειες και η χώρα δυσκολεύονταν να τα βγάλουν πέρα.
Η θητεία της στο Γουέστμινστερ δεν ήταν ρόδινη, φυσικά.
Στο παρελθόν έχει κατηγορηθεί για «απόλυτη υποκρισία» επειδή προσέφερε στους φοιτητές που εργάζονταν στο γραφείο της μόνο πληρωμές για τα έξοδα, αντί για πλήρη μισθό. Επί Τζέρεμι Κόρμπιν, πέρασε αρκετό καιρό στα έδρανα των Κοινοτήτων επειδή ένιωθε ότι δεν μπορούσε να υποστηρίξει τις πολιτικές του. Αποκαλούμενη «κόκκινη συντηρητική» από άλλους στο κόμμα, περιέγραψε αυτή την περίοδο ως «πολύ δυσάρεστη», σε συνέντευξή της στον Νικ Ρόμπινσον του BBC.
Ο πρώην αρχισυντάκτης του προγράμματος Newsnight του BBC αναγκάστηκε επίσης να ζητήσει γραπτώς συγγνώμη από τη Ριβς, αφού την αποκάλεσε «βαρετή ροχαλίτσα» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε μια ανάρτηση που προοριζόταν για ιδιωτικό μήνυμα.
Αν και η ίδια δήλωσε ότι το περιστατικό ήταν «βαθιά ταπεινωτικό», επικεντρώθηκε στο να παρουσιάσει τους Εργατικούς ως ένα σταθερό οικονομικό χέρι και στο νέο της ρόλο θα συνεχίσει να το κάνει.
Η Ριβς έχει δεσμευτεί να αποδεχθεί τους ίδιους δημοσιονομικούς κανόνες που χρησιμοποίησαν οι Συντηρητικοί: ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να δανείζεται άλλα μετρητά για τις καθημερινές δαπάνες και να δείξει ότι μειώνει το χρέος της χώρας μέσα σε πέντε χρόνια.
Στην πορεία προς τις βουλευτικές εκλογές, το κόμμα παρουσίασε σχέδια για ένα Εθνικό Ταμείο Πλούτου, το οποίο θα έβλεπε μια κυβέρνηση των Εργατικών να βάζει 7 δισεκατομμύρια λίρες για να ενθαρρύνει τις ιδιωτικές επενδύσεις σε πράσινους τομείς, ενισχύοντας με τη σειρά της την παραγωγικότητα και την οικονομία.
Για τη Ριβς και το επιτελείο της, είναι μέρος μιας μεγάλης προσπάθειας για την εμπλοκή των επιχειρήσεων σε αυτό που ονομάστηκε «καπνιστός σολομός και ομελέτα», μια επίθεση πρωινών συναντήσεων με ανώτερους επιχειρηματίες.
Στο τέλος αυτών των συναντήσεων, όποτε περισσεύουν πλούσια γλυκά, η Ριβς παραδέχτηκε ότι η ομάδα της θα ζητήσει την άδεια από τους οικοδεσπότες να πάρουν τα περισσεύματα πίσω στους συναδέλφους τους στο γραφείο.
Το να ζει τις αξίες της «χωρίς σπατάλες» στην πράξη, βέβαια, μπορεί να αποδειχθεί δυσκολότερο απ΄ό,τι στα λόγια. Τώρα που ανέλαβε τα καθήκοντά της και που γίνεται ξεκάθαρη η πλήρης έκταση των προκλήσεων που έρχονται, θα το μάθουμε όλοι μαζί.
