Ο Θοδωρής Ζουμπουλίδης στο JennyGr: «Συγκινούμαι κάθε φορά στο χειροκρότημα, για μένα είναι ιερό»
Δήμητρα Πραντάλου
26 Νοεμβρίου 2024
Με τον Θοδωρή Ζουμπουλίδη είχαμε δώσει ραντεβού, ένα πρωί, στο κέντρο της Αθήνας. Αφορμή για την συνάντηση μας ήταν η παράσταση “Ο Σαίξπηρ ζει στο καταφύγιο”, στον Μικρό Κεραμεικό, που σκηνοθετεί ο Νίκος Γραμματικός. Μία παράσταση που αν τη δεις, δεν γίνεται να μην ταυτιστείς, να μη συγκινηθείς και να μη νιώσεις το μεγαλείο της υποκριτικής του.
Αν κάτι μπορώ να πω για τον Θοδωρή, αυτό είναι πως είναι ευθύς και προσγειωμένος. Παρά την καριέρα που σημείωσε στην Αμερική, εργάζεται σκληρά σε κάθε δουλειά που παίρνει. Ορισμένοι τον θυμούνται ως «Μάρκο» από την ελληνική σειρά 42 βαθμοί, οι περισσότεροι όμως τον έχουν στον μυαλό τους ως «Talbot» από την επιτυχημένη σειρά της αμερικανικής τηλεόρασης, True Blood.
Στην Αμερική το όνομά του ήταν Θίο Αλεξάντερ, μιας και το "Ζουμπουλίδης" ήταν δύσκολο να το προφέρουν. «Ο αγαπημένος μου ήρωας ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος, οπότε έτσι ήρθε το Αλεξάντερ», μου εξήγησε. Η ιστορία του Θοδωρή ξεκίνησε από τον Πειραιά, συνέχισε στο Λος Άντζελες και οι δρόμοι τον έφεραν πίσω στην Ελλάδα και στον Μικρό Κεραμεικό.
Ο Πειραιάς και η αγάπη για την υποκριτική
«Γεννήθηκα στον Πειραιά, στα Μανιάτικα, και έφυγα τεσσάρων χρονών, αλλά ακόμα νιώθω Πειραιώτης. Ο παππούς μου και η γιαγιά μου έπαιξαν μεγάλο ρόλο στη ζωή μου. Οι γονείς μου δούλευαν πολλές ώρες, οπότε με μεγάλωσαν οι παππούδες. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ όμορφα και γεμάτα αγάπη. Μόνο στο σχολείο ήταν κάπως δύσκολα στην αρχή, γιατί ήμουν ευτραφής, οπότε δεχόμουν bullying. Μέχρι που άρχισα να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου. Ήμουν πολύ ευαίσθητος, αλλά το σχολείο είναι σαν τη φυλακή. Αν δουν ότι είσαι αδύναμος, σε εκμεταλλεύονται. Πρέπει να δείξεις ότι είσαι Αlpha male».
«Από 5 χρονών ήθελα να γίνω ηθοποιός. Σκέψου, ήμουν στον Robinson club με την γιαγιά μου και είδα κάποια στιγμή ότι κάποιοι έκαναν πρόβες για κάτι σκετσάκια. Έμπαινα κρυφά και τους κοιτούσα και αυτό που έβλεπα μου άρεσε πολύ. Μου λέει λοιπόν ένας “θες να παίξεις κι εσύ;” και είπα κατευθείαν ναι. Με έβαλαν να κάνω έναν σερβιτόρο που πήγαινα μία καρμπονάρα από το ένα σημείο της σκηνής στο άλλο. Την έχω ακόμα τη φωτογραφία. Είμαι με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μου στιγμή. Ένιωσα ότι ήμουν ένα ψάρι που με έριξαν στη θάλασσα. Από τότε κατάλαβα πως εκεί είναι η θέση μου».
«Μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα στη ζωή μου, έχω ένα πτυχίο σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, έχω σπουδάσει Finance kai Management, αλλά έκανα αυτό που πραγματικά ήθελε η ψυχή μου. Πάντα ήθελα να ακολουθήσω το δρόμο της τέχνης, της υποκριτικής και του διαβάσματος».
«Όταν τελείωσα τις σπουδές μου και επέστρεψα Ελλάδα, η αλήθεια είναι πως βολόδερνα έναν χρόνο. Μία ημέρα άργησα να πάω κάπου, ήμουν ξαπλωμένος και κοιτούσα το ταβάνι και άκουσα μέσα στο κεφάλι μου μια φωνή που μου είπε “αν είχες πρόβα θα αργούσες;”. Και απάντησα όχι. Ντύθηκα, πήγα στον πατέρα μου και του είπα εγώ θα γίνω ηθοποιός. Δεν θα το κάνω στην Ελλάδα, γιατί είναι εύκολο. Με την έννοια ότι είχα προτάσεις, γιατί πήγαινα στον Διαμαντόπουλο, είχα τον Αλεξανδράκη δάσκαλο. Πήγαινα σε μαθήματα στη ζούλα. Του είπα λοιπόν "θα πάω στο ΝΒΑ, αν πετύχω εκεί, θα παίξω μπάσκετ"».
Η Αμερική και ο πρώτος ρόλος στον κινηματογράφο που ήρθε σε ένα αεροπλάνο
«Το Circle in the Square στην Αμερική, ήρθε ας πούμε κατά τύχη. Έχουν βγει πολλοί από εκεί. Εκεί έκανε ο Μιχάλης Κακογιάννης τις Βάκχες και την Ηλέκτρα, γιατί έχει και θέατρο. Είμαι σε ένα πάρτυ, που λες, που έκανε ένας φίλος μου από το Πανεπιστήμιο, και εκεί είχε καλεσμένους ηθοποιούς, οπότε τους ρώτησα ποια σχολή είναι η καλύτερη και μου πρότειναν το Circle in the Square. Πάω λοιπόν την επόμενη μέρα και τους λέω “Γεια σας ήρθα να με δείτε, ήρθα από την Ελλάδα μόνο για σας”. Μου λένε έχουν τελειώσει οι αιτήσεις κύριε, αλλά τους παρακάλεσα να με δουν. Είχα έτοιμο μονόλογο του Σαίξπηρ, ήθελα απλά να με δουν».
«Έκανα τον μονόλογο και είπα κι ένα τραγούδι ελληνικό "Τα παιδιά της γειτονιάς σου” και έφυγα. Περίμενα απάντηση, αλλά μία εβδομάδα μετά ξαναπήγα για να μάθω αν θα με δεχτούν. Η απάντηση ήταν θετική. Βγήκα στο δρόμο και έβαλα τα κλάματα. Ήταν κάτι δικό μου. Γιατί πιο πολύ από όλους το ήθελα εγώ».
«Ο πρώτος ρόλος ήταν του Γιάννη Σμαραγδή, για τον αδερφό του Ελ Γκρέκο. Εντελώς τυχαία πάλι. Βρίσκομαι στην Βαρκελώνη, για μια έκθεση. Ήταν να φύγω μία μέρα νωρίτερα, άλλα έκατσα επιπλέον μία. Είμαι στο αεροπλάνο και μπροστά μου κάθονται δύο άντρες που μιλούσαν για ελληνικό κινηματογράφο. Εκείνη την περίοδο ο Γιάννης Σμαραγδής αναζητούσε ηθοποιούς για τον αδερφό του Ελ Γκρέκο και αλήθεια, του έμοιαζα πολύ. Οπότε τους διακόπτω και τους λέω “φαίνεται πως είστε άνθρωποι του κινηματογράφου, ψάχνω τον κ. Σμαραγδή, ξέρετε πώς μπορώ να τον βρω;”. Και μου λέει ο ένας "ο αδερφός του είμαι, μπροστά σου κάθεται". Έπαθα σοκ».
«Όταν κατεβήκαμε κάτω, ήρθε ο Σμαραγδής και μου έδωσε το σενάριο. Μου είπε “αύριο θα έρθεις να κάνεις τρεις σκηνές”. Πήγα εννοείται και κάποιες μέρες μετά, έπρεπε να κάνω άλλη μία οντισιόν για να με δουν και οι παραγωγοί. Ο ρόλος είχε δοθεί, αλλά ο ηθοποιός που του είπαν να τον ξαναδούν, άργησε να πάει δύο ώρες. Την ίδια μέρα λοιπόν, κι ενώ πλησίαζα στο σπίτι μου, με κάλεσαν στο τηλέφωνο και μου ζήτησαν να ξαναπάω. Και προφανώς ξαναπήγα. Είναι πολύ σημαντικό να μην αργείς».
Δεν πρέπει ποτέ να σταματάς να είσαι μαθητής. Η υποκριτική δεν σταματά ποτέ. Ποτέ δεν πρέπει να πεις είμαι ηθοποιός και τέλος δεν μαθαίνω άλλο.
Η επιστροφή στο Λος Άντζελες, το True Blood και οι παπαράτσι
«Αφού τελείωσα, επέστρεψα στο Λος Άντζελες. Ο στόχος μου ήταν να κάνω καριέρα στην Αμερική, άλλωστε. Φτάνω εκεί και δεν ξέρω κανέναν, εκτός από τον αδερφό του κολλητού μου. Στέλνω λοιπόν μαζικά την φωτογραφία μου για να αποκτήσω έναν ατζέντη, να με βοηθήσει. Με παίρνουν τελικά δύο, από το Μπέβερλι Χιλς. Πάω να κάνω την πρώτη μου οντισιόν για βρυκόλακα στο Moonlight, αλλά δεν τον πήρα τον ρόλο, αν και ήμουν κοντά. Η δεύτερη οντισιόν ήταν για να κάνω έναν Ελληνοαμερικάνο μαφιόζο ως guest star στο Chuck, στο ΑBC. Αυτόν τον ρόλο τον πήρα. Χάρηκα πάρα πολύ».
«Ωστόσο, τα σπάσαμε με τους ατζέντες. Οπότε άρχισα να ψάχνω ξανά, μέχρι που βρίσκω ένα μικρό πρακτορείο που είχε μία γυναίκα. Εκείνη είχε τρέλα με το True Blood και όταν διάβασε για έναν καινούριο ρόλο στη σειρά είπε “F@ck this is Theo” και μου τον έστειλε. Της ζήτησα να με βάλει για οντισιόν αλλά μου είπε “ξέχνα το, δεν θέλουν να δουν Έλληνες ηθοποιούς”. Παρ’όλα αυτά, τα κατάφερε και με έβαλε στη λίστα με τα ονόματα για οντισιόν, λέγοντας μου ‘το καλό που σου θέλω να τα πας τέλεια’».
«Οπότε καταλαβαίνεις, αρχίζω και δουλεύω πυρετωδώς. Παίρνω τη δασκάλα για τα αγγλικά, έκανα όλη μέρα μαθήματα. Δούλεψα πάρα πολύ τα λόγια μου. Και την ημέρα της οντισιόν, πήγα ντυμένος με γιαπωνέζικο κιμονό, για τις ανάγκες του χαρακτήρα. Όλοι ντυμένοι κανονικά, εγώ με κιμονό. Μπαίνω μέσα και βλέπω δεκαπέντε άτομα. Πέντε σκηνοθέτες, πέντε σεναριογράφους, τέσσερις του καναλιού και τον Άλαν Μπολ. Έπρεπε όλοι να κάνουν approve. Και το έκαναν. Πέρασα στον τελικό».
«Στον τελικό πήγα πάλι με κιμονό. Ήμασταν τρεις. Είχα δουλέψει τόσο πολύ και ήμουν τόσο σίγουρος ότι το ‘χω. Δύο ώρες μετά, με παίρνει με κλάματα η ατζέντισσα μου και μου λέει ότι πήρα τον ρόλο. Μεγάλη η χαρά μου. Όλες οι θυσίες μου έπιασαν τόπο. Άφησα μία μέρα χαράς και μετά σκίστηκα στη δουλειά».
«Οι πρόβες ήταν τρομερές. Είχα ό,τι χρειαζόμουν. Με πρόσεχαν πάρα πολύ. Γιατί ξέρουν ότι στο τέλος της ημέρας πρέπει να είναι ο ηθοποιός καλά για να βγει ένα ωραίο αποτέλεσμα. Αν δεν υπάρχει γκρίνια στο σετ, τότε φαίνεται στην οθόνη».
«Η δημοτικότητα μου προφανώς είχε ανέβει. Είχα παπαράτσι να με τραβάνε φωτογραφίες. Πήγαινα στο West Hollywood για πρωινό και οι παπαράτσι καραδοκούσαν. Ήταν ένας δρόμος βέβαια που περνούσαν πολλοί σταρ, όπως οι Καρντάσιαν. Οπότε τους έπιασα μια μέρα και τους είπα “ξέρω ότι κάνετε τη δουλειά σας, όταν είμαι μόνος μου τραβήξτε με όσες φωτογραφίες θέλετε. Όταν είμαι με φίλο ή κοπέλα, ποτέ. Έχουμε συμφωνία;” και το δέχτηκαν.
Έζησα βέβαια και περίεργα σκηνικά. Έρχονταν γυναίκες έξω και μου έλεγαν να τους πιω το αίμα. Ποιοι παπαράτσι, αυτά ήταν τα ακραία.
Η πιο αστεία σκηνή στο True Blood
«Η πιο αστεία σκηνή στο True Blood ήταν όταν ήμασταν στα γυρίσματα περίπου 15 ώρες, ήμασταν πτώματα όλοι. Έρχεται η σειρά μου να πω τα λόγια μου, είναι αυτή η περίφημη σκηνή στη σκάλα που μιλάω ελληνικά. Και λέω “Αλαν, συγγνώμη, μπορώ να δοκιμάσω κάτι;”. Με κοιτάνε όλοι, σε φάση “καλά τώρα βρήκες να δοκιμάσεις κάτι;” και λέει “φυσικά Θίο”. Οπότε αρχίζω να φωνάζω και να βρίζω στα ελληνικά. Και ακούω στο μόνιτορ να γελάνε όλοι. Είχαν λυθεί στα γέλια. Τελειώνει το γύρισμα και μου λέει ο Άλαν έλα εδώ. “Θίο δεν ξέρω τι έκανες, δεν κατάλαβα τίποτα από όσα είπες, αλλά κάθε φορά που θα ανεβαίνεις την σκάλα, θα μιλάς στα ελληνικά”».
Οι New York Times με έβγαλαν στους καλύτερους ρόλους της χρονιάς. Λέγοντας "ο σέξι ταλαντούχος Έλληνας".
Η ταινία Μετέωρα και η επιστροφή στην Ελλάδα
«Μετά το τέλος του True Blood ήρθε μία ταινία, που πήγε στις Κάννες. Ένας παπάς και μία μοναχή, ερωτική ιστορία στα Μετέωρα. Μαζί ήταν και η Ταμίλα Κουλίεβα. Έπρεπε να αφήσω επτά μήνες μούσια. Εκείνη την περίοδο, με ζητούσαν από την 24 για να παίξω έναν κακό. Αλλά δεν μπορούσα να πάω, επειδή είχα τα μούσια, οπότε είπα όχι. Κάτι που δεν μετάνιωσα. Για μένα ήταν σημαντικό να κάνω το πρότζεκτ. Και τελικά τα Μετέωρα κατέληξαν στις 15 καλύτερες ταινίες της Ευρώπης. Απαγορεύτηκε βέβαια να προβληθεί στην Ελλάδα».
«Επέστρεψα στην Ελλάδα πριν πέντε χρόνια. Ήταν πολύ εύκολη η απόφαση να γυρίσω. Περπατούσα μία μέρα και είπα “έχω τελειώσει εδώ εγώ”. Είχα προτάσεις να παίξω σε ένα μεγάλο σήριαλ, αλλά ήθελα να γυρίσω στην χώρα μου. Η Αμερική μου έμαθε πολλά, είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Επιστρέφω, αλλά τα πράγματα ήταν δύσκολα στην αρχή».
«Ήρθαν διάφορες δουλειές, όπως η γαλλική σειρά το Eden, που πήρε βραβείο στην Γερμανία ως καλύτερη μίνι σειρά και το Digger που πήγε και για Όσκαρ, μέχρι να έρθει το πρώτο μου τηλεοπτικό, οι 42 βαθμοί. Πήρα 76 κιλά για τον ρόλο και άφησα μούσια. Δεν θα υπηρετούσα τον ρόλο διαφορετικά. Έκανα κάτι στην ελληνική τηλεόραση και τα έδωσα όλα. Είναι η δουλειά μου».
«Εμένα δεν μου αρέσει η λογική του τύπου ‘έλα μωρέ στην Ελλάδα είμαστε, ας κάνουμε ένα σήριαλ με μισή καρδιά και ας βγει τσαπατσούλικο. Γιατί; Όχι, πρέπει να τα δίνουμε όλα. Για να φτάσει το σενάριο να γίνει παραγωγή, έχουν δουλέψει πολλοί από πίσω. Αυτή τη δουλειά την κάνουμε για να έχουμε εμπειρία, να μπούμε στα παπούτσια μιας άλλης ζωής και κατάστασης».
Η παράσταση «Ο Σαίξπηρ ζει στο καταφύγιο» στον Μικρό Κεραμεικό
«Ο Νίκος Γραμματικός είναι μέντορας μου, φίλος μου και οικογένεια, τα τελευταία 14 χρόνια. Θέλαμε πάντα να κάνουμε ένα πρότζεκτ μαζί, αλλά ο Νίκος δεν ήθελε θέατρο. Αλλά, να, που τον έπεισα. Έπαιξε ρόλο και η σχέση που είχε με τον Γιώργο Σκούρτη. Έχει ντραφτ φαντάσου από το 2011 του έργου, ξέρει από πολύ μέσα αυτό το έργο».
«Συγκινούμαι κάθε φορά στο χειροκρότημα. Είναι ιερό. Ένας άνθρωπος σηκώθηκε, έβαλε τα ρούχα του και ανάμεσα σε τόσες παραστάσεις, ήρθε να με δει. Είναι το καταφύγιο μου εκεί. Είναι μια δουλειά που την έχουμε πονέσει με τον Νίκο. Δουλεύαμε το έργο οκτώ μήνες, κάθε μέρα. Μόνο τους τέσσερις πρώτους μήνες κάναμε δουλειά πάνω στο κείμενο. Ξέρεις κάτι; Έχουμε έναν νόμο με το Νίκο. Πρώτα έρχεται η συγκίνηση, μετά είναι όλα τα άλλα. Και το πετύχαμε, όπως και το να ταυτιστεί ο κόσμος. Δίνουμε και μία κατεύθυνση πώς να βγεις από αυτό το καταφύγιο».
Τίποτα δεν θα με έβγαζε από τον Μικρό Κεραμεικό αυτή τη στιγμή.
Στο τέλος της συζήτησης μας, του είπα πως ενώ σημείωσε τέτοια καριέρα στην Αμερική, φαίνεται πολύ ταπεινός, για να μου απαντήσει: «Ξέρεις κάτι, πριν 15 χρόνια όταν τελείωσα τη σχολή και πήγα στο Λος Άντζελες είχα μια ιδέα. Επειδή ήξερα ότι το αγαπημένο έργο του Πατσίνο είναι ο Οιδίποδας, έψαξα μέσω της σχολής μου να τον βρω και τον βρήκα. Του πρότεινα να τον παίξει στην Επίδαυρο. Μου είπε “κύριε Αλεξάντερ και μόνο που μου λέτε την Επίδαυρο συγκινούμαι. Είμαι πλέον μεγάλος για τον ρόλο”. Ποιος είμαι εγώ για να ψωνιστώ;».
Πριν αποχαιρετιστούμε, τον ρώτησα ποιον ρόλο θα ήθελε να παίξει στο μέλλον. «Ο Αλεξανδράκης μου είχε πει κάτι κάποτε που δεν θα το ξεχάσω ποτέ, μου είπε “κοιτάξτε εγώ δεν θα είμαι να σας δω, αλλά θέλω να παίξετε τον Μάρκο Αντώνιο στον Ιούλιο Καίσαρα”. Αυτόν τον ρόλο ακόμα τον περιμένω».
Info:
Ο Σαίξπηρ ζει στο καταφύγιο - Μικρός Κεραμεικός
Προπώληση εισιτηρίων ΕΔΩ
Instagram: Thodoris Zoumpoulidis
