Η Κερασία Σαμαρά στο JennyGr: “Όσο μεγαλώνεις, βλέπεις το παρόν ως κάτι επείγον. Αυτή είναι η μεγάλη αλλαγή σε σχέση με τα νιάτα”

Για την Κερασία Σαμαρά, το θέατρο είναι πηγή ζωής, χώρος έμπνευσης, έκφρασης και δημιουργίας, καταφύγιο για τις ομορφότερες και δυσκολότερες στιγμές, ένα δεύτερο σπίτι που «ξυπνά» συναισθήματα. Πάνω στο θεατρικό σανίδι έχει δει μερικά από τα μεγαλύτερα όνειρά της να γίνονται πραγματικότητα. Και σίγουρα έχει και άλλα. Αγαπά, εκτιμά και σέβεται την τέχνη της υποκριτικής, όμως, πλέον, αν έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην καριέρα της ως ηθοποιός ή ως σκηνοθέτης, θα επέλεγε χωρίς πολλή σκέψη το δεύτερο. Η σκηνοθεσία είναι ένα πεδίο γεμάτο κρυμμένους θησαυρούς, το οποίο εξερευνά με επιτυχία εδώ και αρκετά χρόνια.

Η Κερασία Σαμαρά έχει μια εσωτερική ποιότητα, είναι ένας άνθρωπος που τολμά να κάνει αυτοκριτική, αντικρίζοντας κατάματα τα όποια σφάλματά της. Δεν φοβάται τις αλλαγές, ίσα - ίσα που είναι ανοιχτή και διαθέσιμη να συζητήσει για κάθε σενάριο ζωής, αρκεί να πληροί έναν σκοπό: να την κάνει ευτυχισμένη. Η Κερασία Σαμαρά έχει, πλέον, έναν αυτοσκοπό: να ζει για το παρόν και να δίνει όλη την ενέργεια και την προσοχή της στην τρέχουσα στιγμή. Είναι πολύτιμη και διαρκεί ελάχιστα. Άλλωστε, όπως λέει, όταν μεγαλώνεις, ο χρόνος είναι η μεγαλύτερη απώλεια σε σχέση με τα νιάτα. Τι θα κάνεις γι’ αυτό;

WHO

H Νία Βαρντάλος σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο JennyGr μιλάει για την επιστροφή της στην πατρίδα

Με αφορμή την παράσταση «Η Σκύλα», που ανεβαίνει στο θέατρο Αλκμήνη, και η Κερασία Σαμαρά φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή, έχει αναλάβει τη θεατρική απόδοση, έχει γράψει τους στίχους των τραγουδιών και ερμηνεύει, κάναμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για το JennyGr. Η ηθοποιός αναφέρθηκε στην παράσταση που βασίζεται στο γαλλικό έργο «La Chienne» του Georges de la Fouchardiere που γράφτηκε το 1929, στην επαγγελματική πορεία της, αλλά και στη ζωή της εκτός θεάτρου, εκφράζοντας τις σκέψεις και τις αλήθειες της.

Τζίνα Σκανδάμη

Η συνέντευξη της Κερασίας Σαμαρά στο JennyGr:

Στην παράσταση «Η Σκύλα» παίζετε, σκηνοθετείτε, έχετε γράψει τους στίχους των τραγουδιών και έχετε αναλάβει τη θεατρική απόδοση. Σε ποια θέση καλείστε να αντιμετωπίσετε περισσότερες προκλήσεις; Ποιος ρόλος σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Αυτό που είναι πιο σφαιρικό είναι η σκηνοθεσία, διότι απαιτεί την επινόηση ενός κόσμου μέσα στον οποίο θα διαδραματιστεί το έργο, θα υπάρξουν οι ήρωες και εσύ θα θίξεις όσα νομίζεις ότι θίγει ο συγγραφέας. Άρα, όταν επινοήσεις αυτόν τον κόσμο, όλα τα υπόλοιπα γίνονται ακολουθώντας τη λογική αυτού του κόσμου. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό μου σε σχέση με τη σκηνοθεσία, δηλαδή αναλαμβάνω να σκηνοθετήσω μόνο τα πράγματα που μπορώ να ονειρευτώ στο όλον τους. Τα υπόλοιπα έρχονται πολύ πιο φυσικά. Είναι πιο φυσικό να παίξεις κάτι, όταν το έχεις ήδη τοποθετήσει μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο, είναι πιο εύκολο να κάνεις τη διασκευή, όταν ξέρεις τι θέλεις να φανεί περισσότερο από ένα έργο.

Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε τη θεατρική μεταφορά ενός μυθιστορήματος. Το μυθιστόρημα θα μπορούσα να το μεταφέρω στο θέατρο με χίλιους διαφορετικούς τρόπους και όλοι θα είχαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, οπότε επέλεξα αυτό που ήθελα να πω και σύμφωνα με αυτό έκανα τη θεατρική διασκευή και τη σκηνοθεσία. Το να είμαι ηθοποιός και να παίζω πια είναι το πιο αυτονόητο κατά κάποιον τρόπο, αλλά η σκηνοθεσία είναι το πιο ενδιαφέρον. Ο ηθοποιός μπαίνει στη θέση του σκηνοθέτη για να παίξει και αυτό είναι πιο εύκολο για εμένα, γιατί είμαι εγώ ο σκηνοθέτης, ξέρω δηλαδή τι ακριβώς επιθυμεί να βγει. Αισθάνομαι πως παίζοντας, συμμετέχω στη ρύθμιση του κόσμου της παράστασης, ότι μπορώ να παρεμβαίνω με τον ρυθμό, την ένταση ή το ύφος, ώστε όλη η παράσταση να πηγαίνει προς τη σκηνοθεσία που έχω επιλέξει να κάνω.

Έχω κάνει 15 παραστάσεις στις οποίες και παίζω και σκηνοθετώ και νομίζω ότι τώρα πια μου φαίνεται πιο φυσικό. Υπάρχουν φορές, βέβαια, που θα ήθελα να απολαύσω τη σκηνοθεσία μου. Μου αρέσει τόσο πολύ να σκηνοθετώ, που πολλές φορές λέω πως θα ήταν καλύτερα να μην παίζω για να μπορώ να χαρώ τη σκηνοθεσία. Άλλες, πάλι, φορές, επειδή ο ρόλος είναι κάτι που ονειρεύομαι ή είναι κάτι απαιτητικό, θα ήθελα να παίζω και να έχω έναν σκηνοθέτη που εμπιστεύομαι, να με καθοδηγεί. Αν μου ζητούσες να κάνω ένα από τα δύο στην υπόλοιπη ζωή μου, αυτό θα ήταν να σκηνοθετώ.

Ο ηθοποιός μπαίνει στη θέση του σκηνοθέτη για να παίξει και αυτό είναι πιο εύκολο για εμένα, γιατί εγώ είμαι ο σκηνοθέτης, ξέρω δηλαδή τι ακριβώς επιθυμεί να βγει. Αισθάνομαι πως παίζοντας, συμμετέχω στη ρύθμιση του κόσμου της παράστασης, ότι μπορώ να παρεμβαίνω με τον ρυθμό, την ένταση ή το ύφος, ώστε όλη η παράσταση να πηγαίνει προς τη σκηνοθεσία που έχω επιλέξει να κάνω.

Τζίνα Σκανδάμη

Πείτε μας δυο λόγια για το έργο και την πλοκή της παράστασης «Η Σκύλα» που ανεβαίνει στο θέατρο Αλκμήνη.

Το μυθιστόρημα γράφτηκε το 1929 στη Γαλλία. Το 1929, όπως όλοι ξέρουμε, υπήρξε το οικονομικό κραχ και ήταν η εποχή του μεσοπολέμου - ανάμεσα στον Α’ και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο - συνεπώς μια εποχή που χαρακτηρίστηκε κυρίως από τρία πράγματα: φτώχεια, αχνή άνοδο του φασισμού και έξαρση-έκρηξη των τεχνών. Αυτή η εποχή του μεσοπολέμου έχει και ένα χαρακτηριστικό αναρχικής τοποθέτησης, καθώς οι άνθρωποι αμφισβητούν όλες τις παραδεδομένες ηθικές αξίες και έχουν ανάγκη να γελάσουν με τον πόλεμο, να γελάσουν με τον θάνατο, να γελάσουν με τους ίδιους τους εαυτούς τους, που δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν τους πολέμους και την πείνα, παρά το γεγονός ότι ο άνθρωπος μέχρι τότε προόδευε.

Μιλάμε για την περίοδο μετά τη βιομηχανική επανάσταση. Η πρόοδος, βέβαια, κατέληξε στην καταστροφή. Αυτό έχει έναν καγχασμό, έναν σαρκασμό και όλο το έργο είναι βουτηγμενο σε αυτόν τον καγχασμό. Είναι, δηλαδή, άνθρωποι, οι οποίοι αυτοκαταστρέφονται και γελούν ξέφρενα. Αυτό που έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον είναι ότι πρόκειται για μια παράσταση που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Είναι σκηνοθετημένη με έναν τρόπο, ώστε να συμπεριλαμβάνεται ο συγγραφέας ως ένα ζωντανό πρόσωπο, αλλά χωρίς να είναι ρόλος. Παράλληλα, κάτι άλλο στο οποίο υπολόγισα εγώ, είναι ότι η παράσταση είναι βασισμένη στην αρρυθμία. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση με πολύ δύσκολες ερμηνείες.

Η Σκύλα είναι μια παράσταση που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Είναι σκηνοθετημένη με έναν τρόπο, ώστε να συμπεριλαμβάνεται ο συγγραφέας ως ένα ζωντανό πρόσωπο, αλλά χωρίς να είναι ρόλος.

Αν σας ζητούσα να περιγράψετε με πέντε λέξεις αυτή την παράσταση, ποιες θα ήταν αυτές;

Ειρωνεία, γοητεία, γέλιο, σαρκασμός και σκληρότητα.

Για ποιους λόγους επιλέξατε να ανεβάσετε αυτό το έργο στην Ελλάδα του 2025;

Θεωρώ ότι η κοινωνία του μεσοπολέμου της Γαλλίας έχει πολλά κοινά σημεία με τη σημερινή δική μας κοινωνία και όλη τη σημερινή ευρωπαϊκή κοινωνία. Δεν είμαστε πολύ μακριά. Πόλεμοι ξεσπούν γύρω μας, υπάρχει μια άνοδος του φασισμού, υπάρχει μια απαξία των ηθικών αξιών, υπάρχει μια διάθεση ειρωνείας απέναντι σε ο,τιδήποτε σχετίζεται με συναισθήματα - ένας σαρκασμός του πόνου του άλλου - πολλή κακία και πείνα, που μπορεί να μην φτάνει σε εμάς ως αυθεντική πείνα, αλλά έχει διαχυθεί σε όλη την κοινωνία αυτή η αίσθηση της ανέχειας.

Αυτό το έργο είναι μέσα στη φαρέτρα των επιλεγμένων στόχων μου εδώ και πολλά χρόνια. Υπάρχουν ακόμα 1-2 έργα που θέλω να τα κάνω εδώ. Φαίνεται ότι αυτά αναδύονται κάθε φορά ανάλογα με το τι συμβαίνει γύρω μας. Δεν μπορώ να πω ότι ένα γεγονός ή ένα περιστατικό με προέτρεψε να ανεβάσω το συγκεκριμένο έργο, αλλά αυτή η διάχυτη ατμόσφαιρα της απαξίας του ανθρώπινου πόνου με ώθησε σε αυτή την επιλογή.

Τζίνα Σκανδάμη

Όλα αυτά τα χρόνια της ενασχόλησής σας με την υποκριτική, υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε να κάνετε «στροφή» στην καριέρα σας; Εμφανίστηκαν στην πορεία σας εμπόδια που σας ώθησαν να κάνετε δεύτερες σκέψεις για την επιλογή σας;

Μιλάς σε έναν άνθρωπο που είναι πάντα πρόθυμος να συζητήσει μια μεγάλη αλλαγή, όποια κι αν είναι αυτή, γιατί ξέρω ότι η ζωή είναι μικρή και αυτό που οφείλουμε στον εαυτό μας είναι να είμαστε ευτυχισμένοι. Ωστόσο, ποτέ δεν σκέφτηκα να αφήσω το θέατρο. Δηλαδή, αν άφηνα το θέατρο, καταλάβαινα ότι δεν θα είμαι πιο ευτυχισμένη κι ας έκανα ο,τιδήποτε άλλο. Ίσως να το άφηνα για να ταξιδέψω πολύ υπό τις συνθήκες που εγώ θα ήθελα. Και πάλι, βέβαια, δεν είμαι σίγουρη ότι θα ήταν αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Το θέατρο ήταν μια απόλυτη επιλογή, με έχει δικαιώσει, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι επέλεξα σωστά.

Επίσης, είμαι αρκετά πεισματάρα και όταν μου βάζουν εμπόδια, λειτουργώ σαν το νερό, δηλαδή τα περιβάλλω και προσπαθώ να τα ξεπεράσω. Πριν σκεφτώ «αχ ένα εμπόδιο», σκέφτομαι τη λύση του, σκέφτομαι την επόμενη πιθανότητα. Δεν θα άλλαζα δουλειά, επειδή κάποια εμπόδια μπήκαν μπροστά μου. Θα άλλαζα δουλειά μόνο αν αισθανόμουν ότι δεν είμαι ευτυχισμένη με αυτό που κάνω, όμως με δικαιώνει, το αγαπώ, με αγαπάει και παρ’ όλο που έχω κάνει πολύ λιγότερα πράγματα απ’ όσα θα μπορούσα να έχω κάνει, παραμένω πολύ ευτυχισμένη στον χώρο του θεάτρου.

Όταν μου βάζουν εμπόδια, λειτουργώ σαν το νερό, δηλαδή τα περιβάλλω και προσπαθώ να τα ξεπεράσω. Πριν σκεφτώ «αχ ένα εμπόδιο», σκέφτομαι τη λύση του, σκέφτομαι την επόμενη πιθανότητα. Δεν θα άλλαζα δουλειά, επειδή κάποια εμπόδια μπήκαν μπροστά μου. Θα άλλαζα δουλειά μόνο αν αισθανόμουν ότι δεν είμαι ευτυχισμένη.

Γιατί το λέτε αυτό; Οι υποκριτικές σας ικανότητες είναι αδιαμφισβήτητες, όπως και το ταλέντο σας στη μουσική. Υπήρχαν άνθρωποι που στάθηκαν εμπόδιο, δεν ήρθαν οι επιθυμητές προτάσεις ή απλώς έτυχε;

Το τραγούδι το χρησιμοποιούσα πάντα μέσα στο θέατρο, είναι μέρος του θεάτρου. Σε αυτόν τον χώρο δεν είμαστε όλοι τόσο καλοπροαίρετοι απέναντι στους συναδέλφους μας και συχνά ένα προνόμιο του άλλου το αντιστρέφουμε, δηλαδή λέμε «ε καλά αυτή τραγουδάει», οπότε βιάζονται κάποιοι να σε εντάξουν σε μία κατηγορία θεάτρου. Εγώ δεν δέχομαι να εντάσσομαι σε τέτοιες φθηνές κατηγορίες.

Το θέατρο είναι ένα, χρειαζόμαστε και τον χορό και το τραγούδι και τη μαγεία και την κακία και τη σκληρότητα και την ασχήμια και την τραγωδία και την κωμωδία, όλα. Όσα περισσότερα μπορείς να κάνεις τόσο καλύτερος ηθοποιός είσαι. Εγώ δεν μιλάω για τις κατηγορίες έκφρασης, αλλά για το θέατρο, το οποίο το θεωρώ μια ολότητα. Πιστεύω πως δεν είχα τις ευκαιρίες που θα μπορούσα να έχω για να παίξω περισσότερα πράγματα. Όμως, από την άλλη, έκανα πραγματικότητα πάρα πολλά από τα όνειρά μου με κορυφαίο το προπέρσινο, την υπόθεση Μακρόπουλος, που ήταν μια τεράστια παραγωγή του Εθνικού θεάτρου, με ανθρώπους που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι με εμπιστεύτηκαν και όμως με εμπιστεύτηκαν, και έγιναν εξαιρετικοί συνάδελφοι και σπουδαίοι φίλοι. Ήταν ένα πράγμα που ονειρευόμουν 25 χρόνια και το έκανα. Για λίγο, βέβαια, αλλά το έκανα. Και αυτό που κάνω τώρα δεν είναι καθόλου εύκολο. Έχουμε οκτώ ηθοποιούς. Ποιος μπορεί να συντηρήσει οκτώ ηθοποιούς; Είναι πάρα πολύ δύσκολο για εμάς.

Εγώ ήθελα να δουλεύω ως ηθοποιός για πολύ μεγαλύτερους θιάσους από τους θιάσους που σχηματίζουμε για να κάνουμε εμείς ένα έργο. Θα ήθελα να με ζητούν κατά καιρούς. Βεβαίως και έχω παίξει σε κορυφαίες παραστάσεις, αλλά θα ήθελα να έχω και μια μεγαλύτερη συμμετοχή στο ελεύθερο θέατρο και φυσικά στον χώρο της τραγωδίας, την οποία σπούδασα για τρία χρόνια. Δεν έχω παράπονο, βέβαια. Έχω κάνει τραγωδία και εδώ και στο εξωτερικό, δεν μου έχει λείψει, απλώς θεωρώ ότι θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα πράγματα.

Τζίνα Σκανδάμη

Υπήρξαν στιγμές στην πορεία σας που σας αμφισβήτησαν, προσπάθησαν να σας μειώσουν ή να σας υποβαθμίσουν;

Δεν μπορώ να πω ότι έχει προσπαθήσει κάποιος να με υποβαθμίσει. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι δεν μου αποδόθηκαν αυτά που θα μπορούσα να έχω παραλάβει. Αλλά δεν επέτρεψα σε κανέναν να με υποβαθμίσει. Μία φορά ένας σκηνοθέτης - αξιοσέβαστος κατ’ άλλα - μου ζήτησε να γίνω λίγο χειρότερη για να φανεί η συμπρωταγωνίστρια. Έφυγα. Εντάξει, συμβαίνουν αυτά.

Μία φορά ένας σκηνοθέτης - αξιοσέβαστος κατ’ άλλα - μου ζήτησε να γίνω λίγο χειρότερη για να φανεί η συμπρωταγωνίστρια. Έφυγα. Εντάξει, συμβαίνουν αυτά.

Για εσάς, τι σημαίνει να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα το 2025;

Το θέατρο είναι ένας χώρος μαγείας, όχι απλώς δεν ξέρουμε αν είμαστε άντρες ή γυναίκες πάνω στη σκηνή, αλλά δεν ξέρουμε, αν είμαστε καν άνθρωποι. Θέλω να πω με αυτό, ότι παίρνοντας τις απόλυτες ελευθερίες του θεάτρου - αυτές που απαιτεί η σκηνή - δεν νιώθουμε τον περιορισμό που νιώθουν δικαίως οι γυναίκες που δεν ανήκουν στον χώρο του θεάτρου. Όμως, στο καθαρά εργασιακό κομμάτι του θεάτρου δεν μπορώ να παραπονεθώ εγώ. Ακούω τις ιστορίες που λέγονται, με τις οποίες συμπάσχω απολύτως, διότι είμαστε πάντα υπέρ των θυμάτων. Δεν μου έχει συμβεί και είμαι τυχερή γι’ αυτό. Στους χώρους που έχω κινηθεί εγώ, δεν έχω δει να συμβαίνει αυτό το πράγμα.

Στην κοινωνία μας υπάρχει ένας ηλικιακός ρατσισμός προς τις γυναίκες και το λέω αυτό από την πλευρά των ανθρώπων που δεν είναι 20 χρονών. Βέβαια, πλέον, αυτός ο ηλικιακός ρατσισμός αρχίζει από τα 30 και όχι μόνο από την κοινωνία, αλλά και από τη δουλειά μας, την τηλεόραση, το θέατρο, από παντού. Επίσης, υπάρχει πάντα η βία που είναι αθέατη, δηλαδή το πώς θα σου μιλήσει κάποιος στον δρόμο, το πώς θα σου μιλήσει κάποιος που θα έχει πρόβλημα με την οδήγησή σου… Αυτό δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, γιατί όταν ο άλλος - και όταν λέω άλλος εννοώ τους άνδρες - επιλέγει να είναι κοντά στο κτήνος, εσύ δεν μπορείς να γίνεις κτήνος. Και να ήθελες, δεν θα μπορούσες.

Αυτή η βία, του να γίνεται ο άλλος κτήνος και εσύ να μην μπορείς να ακολουθήσεις αυτόν τον δρόμο, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, εκτός αν όλοι μας δεχτούμε να απαρνηθούμε το κτήνος και να γίνουμε πολιτισμένοι άνθρωποι. Είναι κάτι πολύ μακρινό από τη σημερινή κοινωνία. Όσον αφορά στους μισθούς και στις εργασιακές συμφωνίες, μπορώ μόνο να φανταστώ τι συμβαίνει, μπορώ να φανταστώ πόσο άδικο είναι μια γυναίκα με τις σπουδές, τις ικανότητες και την εξυπνάδα που έχει, να παραμένει πίσω, επειδή επιλέγει η κοινωνία έναν άντρα να ηγείται.

Τζίνα Σκανδάμη

Γυρίζοντας πίσω, σε ποια φάση της ζωής σας θα θέλατε να αγκαλιάσετε τη μικρότερη Κερασία και να την καθησυχάσετε/συμβουλέψετε;

Έχω πει πάρα πολλά όχι στη ζωή μου. Τώρα το καταλαβαίνω. Θέλει θάρρος, αλλά σήμερα δεν θα τα έλεγα ξανά. Σήμερα, που ξέρω ότι το όνειρο για να το στηρίξεις συχνά χρειάζεται και να κάνεις πράγματα που δεν έχεις ονειρευτεί, δεν θα έλεγα ξανά τόσα όχι. Μάλιστα, βρίσκω κάποια από αυτά τα όχι που είπα εντελώς παράλογα, σχεδόν υπερφίαλα. Αν, λοιπόν, γύριζα πίσω, θα πήγαινα στην αρχή της καριέρας μου και θα γινόμουν πιο διαλλακτική απέναντι στις δουλειές που μου πρότειναν. Δεν έχει υπάρξει κάτι άλλο που να έχω απωθήσει. Έχω πει πολλά όχι, που σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα είπα. Ομολογώ ότι είχα μια τραβηγμένη αίσθηση ασκητισμού, που τελικά ήταν έπαρση και όχι ασκητισμός. Αυτή η υπερβολική αίσθηση του καθήκοντος απέναντι σε μια ποιοτική πορεία συγγενεύει με την έπαρση.

Τα πρώτα δέκα χρόνια της καριέρας μου συνέβη κάτι που με δυσκόλεψε αρκετά. Με συκοφάντησαν πολύ και, μάλιστα, γνωστές εφημερίδες υιοθέτησαν αυτή τη συκοφαντία, η οποία φαίνεται πως με κυνήγησε για πολλά χρόνια - και στην καριέρα μου και στην όποια συναναστροφή μου με τους ανθρώπους. Τώρα θα απαντούσα, τότε δεν απάντησα. Τώρα θα υποστήριζα τον εαυτό μου και το δίκιο μου με κάθε νόμιμο μέσο. Τότε, είχα τη λογική ότι η σιωπή είναι χρυσός. Δεν είναι, όμως. Πρέπει να απαντάμε με τον τόνο που αξίζει σε αυτό που μας συμβαίνει.

Έχω πει πάρα πολλά όχι στη ζωή μου. Τώρα το καταλαβαίνω. Θέλει θάρρος, αλλά σήμερα δεν θα τα έλεγα ξανά. Σήμερα, που ξέρω ότι το όνειρο για να το στηρίξεις συχνά χρειάζεται και να κάνεις πράγματα που δεν έχεις ονειρευτεί, δεν θα έλεγα ξανά τόσα όχι. Μάλιστα, βρίσκω κάποια από αυτά τα όχι που είπα εντελώς παράλογα, σχεδόν υπερφίαλα.

Στη ζωή σας, θεωρείτε ότι υπήρξαν περίοδοι που είχατε επηρεαστεί από τα στερεότυπα, τις κοινωνικές αντιλήψεις και την άποψη του περίγυρου;

Εγώ μεγάλωσα σε μια πολύ δεμένη οικογένεια που είχε κάποιες παραδοσιακές αρχές, οπότε επέλεξα και εγώ με έναν τρόπο να συνεχίσω να πιστεύω αυτά που πίστευαν οι δικοί μου όσον αφορά στην ενότητα της οικογένειας, στην ιερότητα κάποιων θεσμών. Αυτή τη στιγμή, με βρίσκετε σε μια φάση που έχω απομακρυνθεί από τη νεαρή Κερασία, την κοιτάζω με μια αγάπη και ένα χαμόγελο, αλλά δεν ενστερνίζομαι όσα εκείνη ενστερνίστηκε. Έχω μεγάλο σεβασμό στους θεσμούς και στη θρησκεία και στην παραδοσιακή οικογένεια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι συμπορεύομαι με κάτι από αυτά. Βέβαια, για πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μου ένιωθα ότι οφείλω να συμπορεύομαι.

Αυτή τη στιγμή, με βρίσκετε σε μια φάση που έχω απομακρυνθεί από τη νεαρή Κερασία, την κοιτάζω με μια αγάπη και ένα χαμόγελο, αλλά δεν ενστερνίζομαι όσα εκείνη ενστερνίστηκε.

Τζίνα Σκανδάμη

Είπατε ότι έχετε αποστασιοποιηθεί από τη νεότερη Κερασία, έχετε αποδεχτεί τις επιλογές της, αλλά είστε πλέον ένας διαφορετικός άνθρωπος, με έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης. Θα ήθελα να μου πείτε, τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να αναθεωρήσει παλαιότερες απόψεις του. Τα βιώματα; Οι εμπειρίες; Τα μαθήματα ζωής;

Ναι, είναι σίγουρα όλα αυτά που είπατε, γιατί όταν κάτι είναι βιωματικό είναι σχεδόν σωματικό. Όταν ξέρεις ότι ακουμπώντας το μάτι θα καείς, δεν το ακουμπάς από ένα σημείο και μετά και αυτό σε αλλάζει. Είναι, όμως, και η αίσθηση του θανάτου. Καθώς βαδίζεις προς το τέλος της ζωής σου - όσο νέος κι αν είσαι - αυτή η φειδώ του χρόνου σε κάνει να παραβλέπεις κάποια πράγματα και σε άλλα να δίνεις μεγαλύτερη σημασία. Συνεπώς, αλλάζουν οι προτεραιότητές σου.

Για παράδειγμα, σκέφτεσαι «σήμερα έχει λιακάδα, εγώ γιατί είμαι κλεισμένη εδώ μέσα; Μήπως πρέπει να βγω έξω στον ήλιο;». Αυτή είναι μια προτεραιότητα που δεν θα την είχα 20 χρόνια πριν. Ή, για παράδειγμα, κάποιος μου έκανε κακό. Γιατί να δώσω τόσο μεγάλη σημασία σε αυτό; Ε, μου έκανε κακό, μετά θα μου ζητήσει συγγνώμη, εγώ θα πω ότι τον συγχώρεσα, αλλά στην πραγματικότητα δεν θα τον συγχωρήσω ποτέ. Θα θυμάμαι πάντα το πλήγμα που μου έφερε και θα τον κρατήσω σε μια απόσταση. Και γιατί δεν πάω κατευθείαν στο τελευταίο βήμα; Τον κρατάω σε μια απόσταση και τελείωσε η υπόθεση. Η γνώση των πραγμάτων και της ροής τους σε αλλάζει.

Επίσης, σε αλλάζει το πόσο χρόνο έχεις μπροστά σου. Απευθύνεσαι στις προτεραιότητές σου. Επιλέγεις τα πράγματα που είναι πολύ πιο σημαντικά για εσένα αυτή τη στιγμή και όχι μια άλλη στιγμή του μέλλοντος. Με άλλα λόγια, βλέπεις το παρόν ως κάτι επείγον. Αυτή είναι η μεγάλη απώλεια σε σχέση με τα νιάτα. Όταν είσαι μικρός, ποτέ το παρόν δεν είναι επείγον. Αλλά όταν μεγαλώνεις, γίνεται επείγον.

Σε αλλάζει το πόσο χρόνο έχεις μπροστά σου. Απευθύνεσαι στις προτεραιότητές σου. Επιλέγεις τα πράγματα που είναι πολύ πιο σημαντικά για εσένα αυτή τη στιγμή και όχι μια άλλη στιγμή του μέλλοντος. Με άλλα λόγια, βλέπεις το παρόν ως κάτι επείγον. Όταν είσαι μικρός, ποτέ το παρόν δεν είναι επείγον.

Τζίνα Σκανδάμη

Δώστε μου μία απάντηση σε κάθε πρόταση:

• Α. Η γυναίκα που θαυμάζω περισσότερο στον κόσμο είναι η μητέρα μου.
• Β. Αν δεν ήμουν ηθοποιός και δεν ζούσα στην Αθήνα, θα ήθελα να είμαι αρχαιολόγος και να γυρίσω όλο τον κόσμο, αναζητώντας ευρήματα που θα βοηθήσουν στην εξέλιξη της επιστήμης.
• Γ. Η συμβουλή/ρητό/γνωμικό που μου άλλαξε τη ζωή είναι: 1) Η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται 2) Tα στερνά τιμούν τα πρώτα.
• Δ. Το θέατρο είναι για εμένα η ζωή μου.
• Ε. Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι στην κοινωνία, θα άλλαζα την ανισότητα.

Πληροφορίες παράστασης:

«Η Σκύλα» στο θέατρο Αλκμήνη.

Μετάφραση: Ισμήνη Δούκα

Σκηνοθεσία- Θεατρική απόδοση- Στίχοι τραγουδιών: Κερασία Σαμαρά

Ερμηνεύουν: Μανώλης Ιωνάς, Βασίλης Βλάχος, Κερασία Σαμαρά, Δημήτρης Καραβιώτης, Χίλντα Ηλιοπούλου, Μιράντα Ζησιμοπούλου - Αγγελική Ξενία (εναλλάξ), Χρήστος Κασιέρης.

Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή μέχρι τις 23 Μαΐου.