Νέα δουλειά, ίδια πανδημία: Μαθαίνοντας να αγαπώ τον πανικό των αλλαγών και όσα φέρνουν μαζί τους
Κλέλια Φατούρου
16 Σεπτεμβρίου 2021
Ξυπνητήρι στις 9, πρωινό beauty routine, παραγγέλνω καφέ, ανοίγω τηλεόραση (για παρέα), ανοίγω laptop (για δουλειά), βάζω πλυντήριο, ο καφές έρχεται, ξαπλώνω στον καναπέ. Δουλειά μέχρι το απόγευμα, με ενδιάμεσα διαλείμματα για να λουστώ, να φάω, να απλώσω τα ρούχα, να πάρω τη μαμά μου ένα τηλέφωνο που είναι στα Τζουμέρκα. Η καθημερινότητά μου τους τελευταίους 10 μήνες. Μέχρι σήμερα.
Νέα σεζόν, νέο γραφείο
4 λέξεις που είναι ικανές να μου προκαλέσουν κρίση πανικού. Όταν κάποιος σου λέει ότι έρχεται η νέα σεζόν, εννοεί ότι οφείλεις να κάνεις μία αρχή. Δεν έχει σημασία αν είναι μεγάλη ή μικρή. Αρκεί να δείξεις προθυμία να αλλάξεις κάτι στη ζωή σου, λες και είναι ένα συμβόλαιο που υπογράφεις με το που πατάς το πόδι σου στο μαιευτήριο. Και κάπου εκεί είμαι εγώ, που το μόνο που θέλω να κάνω είναι να εξαφανιστώ κάτω από ένα πάπλωμα και να βγω όταν περάσει η παράνοια της «νέας σεζόν». Με κατακλύζουν οι αναμνήσεις της Β' Γυμνασίου (η χειρότερη σεζόν της ζωής μου) και δεν θέλω ούτε να αλλάξω, ούτε να βελτιωθώ. Μέχρι σήμερα.
Όσο για το νέο γραφείο, υπάρχει μία σημαντική αντίφαση μέσα μου. Δυσκολεύομαι με τις αλλαγές αλλά δεν μένω ποτέ πολύ καιρό σε μία δουλειά. Ίσως δεν θα έπρεπε να το γράφω αυτό, αλλά είπα ότι θα ξεκινήσω με απόλυτη ειλικρίνεια και λέω να το τηρήσω. Αυτό σημαίνει ότι προτιμώ τη δημιουργικότητα από την ασφάλεια, αλλά αργώ να εξοικειωθώ σε νέες συνθήκες. Χάος; Τι γίνεται όμως όταν ξεκινάς μία νέα δουλειά τον Σεπτέμβριο και καλείσαι να επιστρέψεις στο γραφείο, σε συνθήκες παλιάς «κανονικότητας» (άλλη μία triggering λέξη) και να φερθείς με άνεση;
Ποια είμαι; Πού πάω;
Εδώ η ερώτηση είναι απολύτως κυριολεκτική. Έχω περάσει τους τελευταίους 10 μήνες ξυπόλητη, οι φτέρνες μου είναι πιο σκληρές από τα παπούτσια και δεν θυμάμαι αν είναι εντάξει να σετάρω παντελόνι με print και φαρδύ πουκάμισο με ένα διαφορετικό print. Τα παπούτσια μου είναι σκονισμένα και κάπου καλά κρυμμένα και τα τάπερ μου δεν έχουν καπάκι. Λίγο πριν πάθω πανικό, και ενώ βλέπω τη συσσωρευμένη σκόνη στο τραπέζι του σαλονιού, παίρνω μια βαθιά ανάσα, ξαπλώνω στο κρεβάτι, δεν κρύβομαι κάτω από το πάπλωμα και φεύγω φουριόζα.
Για κάποιον που έχει αποδεχθεί την τηλεργασία και προτιμά να δουλεύει μόνος του, είναι τρομερά σοκαριστικό να πρέπει να βγει έξω, να αλληλεπιδράσει με πολύ κόσμο και να μην είναι και μονόχνωτος. Φαντάζομαι ότι για κάποιον που βιώνει το «σύνδρομο της σπηλιάς» και φοβάται να έρθει σε επαφή με κόσμο εξαιτίας της πανδημίας, η αλλαγή στη δουλειά μπορεί να γίνει βουνό. Έρευνα του Αμερικανού Οργανισμού Ψυχολογίας μάς ενημερώνει ότι περίπου οι μισοί εμβολιασμένοι ενήλικες φοβούνται τις δια ζώσης επαφές και προτιμούν να τα κάνουν όλα από το σπίτι. Αν ταυτίζεστε, είναι απολύτως φυσιολογικό.
Το παράδοξο της αλλαγής
Αν θέλουμε να μιλήσουμε με απόλυτη ειλικρίνεια, δεν υπάρχει αλλαγή που να μην επιφέρει και αποσταθεροποίηση. Ακόμα και ένας νέος έρωτας σου δημιουργεί ένα άγχος. Για το πόσο σαρωτικός μπορεί να είναι ή για το αν θα φτουρήσει. Εδώ σούπερ μάρκετ αλλάζεις και νιώθεις ότι ξεβολεύεσαι. Όλα έχουν να κάνουν με το πώς εμείς αντιμετωπίζουμε την αλλαγή. Τι πρόσημο της βάζουμε; Μου πήρε 34 χρόνια να εκτιμήσω τις αλλαγές, από όπου και αν έρχονται. Να τις καλωσορίζω και να εμπιστεύομαι τη ζωή (γιατί αυτή ξέρει καλύτερα). Ξέρω επίσης ότι θα δυσκολευτώ λίγο, και αυτό είναι εντάξει. Όπως συμβαίνει και στις σχέσεις, το κλειδί είναι ο συμβιβασμός. Να φέρνεις τις συνθήκες στα μέτρα σου, αλλά μέχρι εκεί που είναι εφικτό. Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να στενοχωριέται, να δυσκολεύεται και να πάρει όλο τον χρόνο που χρειάζεται. Ναι στη θετική ενέργεια, όχι στην τοξική θετικότητα που δεν σου επιτρέπει να περάσεις μέσα από όλα τα απαραίτητα συναισθήματα.
Φτάνοντας στο γραφείο, συνειδητοποίησα ότι όλοι, λίγο πολύ, είμαστε σε παρόμοια φάση. Συνάδελφος που μετακομίζει, άγχος για το εμβόλιο και ένα πιθανό μελλοντικό lockdown, αλλά και κουβέντες για το ποιο μαγαζί έχει τα πιο οικονομικά vintage ρούχα, πού θα κάνουμε νύχια στην περιοχή και γιατί είναι βλακεία να λες girl power το 2021. Στιγμές που μου θύμισαν τις παλιές καλές εποχές στο γραφείο που νόμιζα ότι δεν ήθελα να ξαναζήσω. Γέλια και άνθρωποι να περνούν στους διαδρόμους. Να τρώω μεσημεριανό χωρίς να είμαι ξυπόλητη. Να βλέπω γνώριμα πρόσωπα και να νιώθω οικειότητα, αν και είναι η πρώτη μέρα στη δουλειά. Όπως είπα, η αλλαγή μπορεί να φέρει πανικό, μπορεί να είναι μόνο για καλό, αλλά συνήθως έχει και τα δύο. Σήμερα είμαι ψάρι, αύριο αμφίβιο και σε λίγο καιρό θα είμαι ένας άνθρωπος που πατάει γερά στη γη. Αρκεί να βρω τα παπούτσια μου.
