Όταν ακούει κανείς ότι στις Κάννες χειροκροτούσαν όρθιοι την ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο «Κάποτε... στο Χόλιγουντ» επί 6 λεπτά (κατά άλλους, 7 λεπτά), δεν μπορεί να φανταστεί πόσος πολύς χρόνος είναι αυτός και πόσο βασανιστικά κυλάει.
Το standing ovation, όπως το λένε στο χωριό μας, είναι μία πολύ όμορφη, έως και συγκινητική χειρονομία, αλλά άντε να κρατήσει μισό λεπτό, ένα λεπτό με τη βία. Μετά αρχίζει και γίνεται ιδιαίτερα άβολη κυρίως για αυτούς που δέχονται το χειροκρότημα, οι οποίοι εξαντλούν όλο το ρεπερτόριο των χαμόγελων, χαιρετισμών, υποκλίσεων που διαθέτουν.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Reader
