Ήταν Δεκέμβριος του 2017 όταν ακολούθησα τον Ηλία Κουνέλα (και την τότε συμπρωταγωνίστρια του Ιφιγένεια Γρίβα) σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Για την ακρίβεια, ήταν ένα δωμάτιο στην ψυχιατρική κλινική του Κωνσταντοπούλειου Γενικού Νοσοκομείου και ο Ηλίας έμπαινε εκεί ως συνεργάτης του Εθνικού Θεάτρου με τη δράση «Επισκεπτήριο». Μέχρι τότε, είχε δώσει 500 ‘παραστάσεις’ για 2.500 ασθενείς – οι περισσότεροι καρκινοπαθείς τελικού σταδίου· δηλαδή ανθρώπους που στα χείλη τους είχε ξεβραστεί η ελπίδα.
Σαν θάλαμος νοσηλείας
Την περασμένη εβδομάδα το δωμάτιο αυτό – και όλα τα δωμάτια νοσοκομείων που είχε βρεθεί στο παρελθόν – ξαναζωντάνεψε μπροστά στα μάτια μου. Ο Ηλίας Κουνέλας είχε απομονώσει τον πίσω χώρο στην αίθουσα της «Κάμιρος» στην Κυψέλη για να δημιουργήσει εκεί το αίσθημα ενός θαλάμου νοσηλείας: Το κρεβάτι ήταν τοποθετημένο στο κέντρο και γύρω του, πάνω σε ξύλινα βάθρα, κάθονταν οι θεατές. Σκαρφαλώνοντας εκεί, αυτομάτως ο νους μου συνδέθηκε με ένα μεταφυσικό μύθο: Όταν κανείς πεθαίνει, λέγεται, πως παρακολουθεί το σώμα του να ξεψυχά από ψηλά. Γίνεται κι ο ίδιος, τρόπον τινά, θεατής της αναχώρησης του.
Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr
