Τι σημαίνει να είσαι έφηβο κορίτσι ή νεαρή γυναίκα αυτή την εποχή; Μια εποχή που φέρει το τραύμα της πανδημίας, την έκρηξη των κοινωνικών δικτύων και την αφύπνιση σε ζητήματα που ήταν πάντα εκεί – αλλά ήρθαν στο προσκήνιο με νέα ένταση. Ποιες είναι οι ανασφάλειες, οι φόβο ικαι οι ελπίδες ενός κοριτσιού τού σήμερα; Και πόσο αυτά πραγματικά έχουν αλλάξει σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες;
Οι Μικρές επικίνδυνες είναι 100 κορίτσια, 13-22 ετών, που μοιράστηκαν τις ιστορίες τους χωρίς φόβο, με ειλικρίνεια και γενναιότητα. Μετά το Είμαι επικίνδυνη και τις αληθινές ιστορίες 100 γυναικών, το βιβλίο αυτό έρχεται σαν ένα ημερολόγιο γραμμένο από μια ολόκληρη γενιά – μια καλειδοσκοπική ματιά στην αλήθεια τού ναμεγαλώνεις ως κορίτσι στησύγχρονη Ελλάδα.
100 αληθινές ιστορίες από 100 γενναία κορίτσια.
Ίσως σε κάποιες σελίδες αναγνωρίσεις τον εαυτό σου, όσων χρόνων κι αν είσαι. Ίσως νιώσεις ανακούφιση. Ίσως εμπνευστείς ώστε να ζεις και να μοιράζεσαι πάντα τηναλήθεια σου.Και να μη φοβάσαι να γίνεις επικίνδυνη.
ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΣΑΛΙΚΟΓΛΟΥ
(συγγραφέας και καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο):
… Η σημασία αυτού του ξεχωριστού εγχειρήματος έγκειται, μεταξύ άλλων, στο στοιχείο της έκπληξης που μας προσφέρει. Καλούμαστε να ξεχάσουμε όλα όσα πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε a priori για τα νέα —σήμερα— κορίτσια.
... Έχετε ακούσει παράπονα γονιών για τις έφηβες κόρες τους; «Eγωκεντρικές», «στην κοσμάρα τους», «εθισμένες στο διαδίκτυο», «κενές», «δίχως ενδιαφέροντα», «το νου τους στη διασκέδαση», «δεν μπορώ να τις καταλάβω»,«τι θα κάνουν στη ζωή τους;», «χαμένη γενιά». Αξίζει οι γονείς να διαβάσουν αυτό το βιβλίο. Θα εκπλαγούν.
... Μια αναπάντεχη ξενάγηση. Στους ανελέητους φόβους, στη δυσφορία, στην άδοληχαρά, στις επιθυμίες, στις ελπίδες, στις ρητές και άρρητες απελπισίες τους, στην αφέλεια, στη συμπόνια τους, αλλά και στην εκάστοτε αναλγησία τους, στα «φοβάμαι ότι»τους, στα σκοτάδια που κάποια από αυτά τα κορίτσια μάς αφήνουν να μαντέψουμε, υπονομεύοντας τον όποιο εφησυχασμό μας:
«Κάποιες φορές χαρακώνομαι», «Αυτοτραυματίζομαι», «Κάποιες φορές δεν αντέχω».
… Επικίνδυνες; Nαι! Tο δίχως άλλο.
... Η βίβλος της νέας γενιάς έχει το χρώμα της ελπίδας. Ποιο είναι ακριβώς αυτό το χρώμα;
... Τα κορίτσια το γνωρίζουν. Είναι επικίνδυνα.
Εκεί που είναι το «αυτό» να είμαι «εγώ», λένε.
Απόσπασμα από το βιβλίο Μικρές επικίνδυνες
Είμαι... περιπετειώδης
Το σχολείο μου είναι Πρότυπο, που σημαίνει ότι για να μπεις πρέπει να δώσεις εξετάσεις. Δεν υπάρχει μαθητής κάτω του 17 και οι καθηγητές βάζουν πιο δύσκολες ασκήσεις και πιο δύσκολα διαγωνίσματα, κάτι που σημαίνει ότι πολλοί μαθητές που στο δημοτικό υπήρξαν άριστοι στο γυμνάσιο είναι κάπου στη μέση. Εμένα δεν μου αρέσει πάρα πολύ αυτό, γιατί μου τρώει τον ελεύθερο χρόνο μου. Όταν έχω ελεύθερο χρόνο μού αρέσει να διαβάζω βιβλία επιστημονικής φαντασίας και κυρίως όσα περιέχουν περιπέτειες. Αποφεύγω τα βιβλία με πολλές ιστορικές πληροφορίες, γιατί με κουράζουν.
Δεν έχω ακόμα σκεφτεί τι θέλω να κάνω επαγγελματικά στη ζωή μου. Νιώθω ότι μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να το σκεφτώ αυτή τη στιγμή. Θεωρώ πάντως ότι θα καταλήξω προς τη θετική κατεύθυνση, διότι δεν μου αρέσουν πολύ τα θεωρητικά. Μάλλον θα προσπαθήσω να γίνω γιατρός, αν και οι καθηγητές που έχουμε στα θετικά δεν μας βοηθούν να καταλαβαίνουμε τη Φυσική και τα Μαθηματικά. Το πόσο μου αρέσει ένα μάθημα έχει να κάνει πολύ με τον καθηγητή. Αυτή τη στιγμή το αγαπημένο μου είναι η «Ιλιάδα», διότι μου αρέσει ο Τρωικός πόλεμος και η καθηγήτρια κάνει πολύ ωραίο μάθημα.
Το δημοτικό δεν μου άρεσε πολύ και δεν τα πήγαινα καλά με τους συμμαθητές μου, γιατί είχαμε προβλήματα στην τάξη με άτομα που έκαναν bullying. Μέχρι την Γ ́ Δημοτικού είχαμε ένα κορίτσι που προερχόταν από ένα δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον και έκανε άσχημο bullying σε πολλά παιδιά, ανάμεσα σε αυτά και σ’ εμένα. Αυτό το κορίτσι τελικά έφυγε από το σχολείο με εισαγγελική παρέμβαση, γιατί είχε γίνει μεγάλος χαμός. Το bullying που μας έκανε ήταν πιο πολύ λεκτικό, αλλά εμένα μου έκανε και σωματικό. Μια φορά μου είχε βάλει κόλλα στα μαλλιά και μου τα τραβούσε. Πριν τη διώξουν είχε κάνει κι ένα παιδί να φύγει από το σχολείο επειδή δεν άντεχε άλλο αυτή την κατάσταση.
Μετά, στην Ε ́ Δημοτικού, μάλωνα με ένα κορίτσι το οποίο ζήλευε το γεγονός ότι εγώ και η κολλητή μου κάναμε πολύ περισσότερη παρέα και άρχισε να λέει πράγματα για μένα πίσω από την πλάτη μου, τα οποία κάποιοι από τους συμμαθητές μου άρχισαν να πιστεύουν. Και αυτή πάλι ήταν μια δύσκολη φάση για εμένα. Μια φορά είχα κλειδωθεί στις τουαλέτες και αρνιόμουνα να βγω, γιατί δεν άντεχα κάποιες συμπεριφορές. Τώρα που τα ξανασκέφτομαι χαίρομαι πολύ που έφυγα από το δημοτικό. Δεν θα άντεχα άλλο, πιστεύω, να συνεχιστεί αυτό το πράγμα.
Βέβαια, μπορεί κι εγώ να μην το διαχειρίστηκα πολύ καλά. Στην αρχή δεν το είχα πει ούτε καν στους γονείς μου, παρόλο που ήξερα ότι αυτό το κορίτσι δημιουργούσε προβλήματα όχι μόνο σ’ εμένα αλλά και σε άλλους. Δεν ξέρω για ποιο λόγο τούς το έκρυβα. Πάντως, ούτε οι δάσκαλοι βοηθούσαν σε όλα αυτά, αν και ήξεραν καλά τι συνέβαινε. Αυτό που έκαναν ουσιαστικά ήταν να μας βγάζουν έξω από την τάξη και να μας λένε να ζητήσουμε συγγνώμη. Τίποτα από αυτά όμως δεν βοηθούσε.
Τώρα δεν έχω πρόβλημα με κάποιο άτομο, πιστεύω, εκτός ίσως από ένα κορίτσι στην τάξη που δεν συμπαθεί κανέναν και λέει άσχημα πράγματα για όλους. Έχω και κάποιους φίλους αγόρια, που τους συμπαθώ πολύ, αλλά δεν κάνουμε τόσο στην παρέα. Προτιμώ τις κολλητές μου, γιατί τις νιώθω πιο κοντά μου
και αισθάνομαι πιο άνετα μαζί τους. Γενικά, έχω παρατηρήσει ότι κάποια αγόρια, σε μορφή αστείου, μπορεί να πουν κάτι του τύπου: «Οι γυναίκες ανήκουν στην κουζίνα». Ανάλογα αστεία βλέπω συχνά και στο TikTok. Εγώ αυτά δεν τα θεωρώ αστεία και με προβληματίζουν.
Πάντως, προσπαθώ να αφιερώνω όσο λιγότερο χρόνο μπορώ χαζεύοντας στα social, αλλά η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι, επειδή πολλές φορές είναι ο μόνος τρόπος να χαλαρώνω, μετά ή και πριν από το διάβασμα. Βέβαια, έχω προσέξει ότι από τότε που άρχισα να χρησιμοποιώ συστηματικά τα social έχω γίνει πιο επικριτική με τον εαυτό μου, καθώς βλέπω όλα αυτά τα πρότυπα ομορφιάς που υπάρχουν εκεί και αυτό μας κάνει κι εμένα αλλά και τις φίλες μου να αισθανόμαστε πιο ανασφαλείς με το πώς μοιάζουμε και το πώς είμαστε εμφανισιακά.
Σε άλλα πράγματα νιώθω πιο σίγουρη για τον εαυτό μου σε σχέση με παλιότερα. Τότε έκανα πράγματα μόνο και μόνο για να γίνω αρεστή στους άλλους, όταν π.χ. προσπαθούσα να ενταχθώ σε μια παρέα. Μια φορά στο δημοτικό ήθελα να μπω σε μια παρέα στην οποία ήταν κι ένα κορίτσι που έλεγε πολύ άσχημα πράγματα για μένα, και άλλαζα συνεχώς τον εαυτό μου για να καταφέρω να ενταχθώ. Τώρα νιώθω πιο άνετα να δηλώνω τι μου αρέσει και τι όχι. Δεν θέλω πια να κάνω προσπάθεια να μπω σε παρέες που δεν με εκτιμούν. Και νιώθω ότι αν μου συμβεί κάτι δυσάρεστο μπορώ να το συζητήσω πιο άνετα με τους γονείς μου και τις φίλες μου. Μπορώ να πω ότι πια αισθάνομαι καλύτερα και λίγα πράγματα με στενοχωρούν πολύ. Ένα από αυτά είναι ο θάνατος της γιαγιάς μου, γιατί ήμουν δεμένη μαζί της και πέθανε και νέα. Όποτε το σκέφτομαι αυτό, στενοχωριέμαι ακόμα πάρα πολύ.
«Μικρές επικίνδυνες»
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Συλλογικό έργο
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Αληθινές ιστορίες
ΣΕΛΙΔΕΣ: 497
