Tο τοξικό debate για τους υποψήφιους σημαιοφόρους, τα ρεπορτάζ αναχωρήσεων στα πλοία και το μπικίνι της Σάρον Στόουν

* Οι παθογένειες των social media, βρήκαν ευρύ πεδίο να αναπτυχθούν σε όλο το “debate” που προηγήθηκε της επιλογής των σημαιοφόρων της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ένα ουσιαστικά ανύπαρκτο δίλημμα, που ωστόσο έφερε στην επιφάνεια τοξικότητα, fake news, θεωρίες συνωμοσίας, σεξισμό, ρατσισμό και πολιτικές κόντρες με φόντο πάντα “το ωραίο, το μεγάλο, τ’ αληθινό” των Ολυμπιακών Αγώνων...

* Τα αγνά ιδεώδη του Ολυμπισμού δεν επηρέασαν καθόλου την τοξικότητα σχολίων, που στηρίχτηκαν σε ψέμματα και σε παντελώς αβάσιμες θεωρίες συνωμοσίας τύπου “δεν επελέγη ο Τεντόγλου, γιατί είναι κουλ τύπος και δεν κάνει δημόσιες σχέσεις με τους άρχοντες του αθλητισμού”. Κι ασχέτως αν η θεωρία έχει καταρριφθεί από την πραγματικότητα (ο Τεντόγλου αρνήθηκε για λόγους σχετικούς με το πρόγραμμά του), πολλά από τα σχόλια την έκαναν “σημαία” για να χτίσουν επάνω της στρώσεις τοξικότητας και προς τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και κυρίως προς τη Μαρία Σάκκαρη, εξαιτίας της σχέσης της με τον γιο του πρωθυπουργού. Τι κι αν η υποψηφιότητά της (όπως και άλλων κορυφαίων αθλητριών), μπορεί να θεωρηθεί αυτονόητη, δεδομένου ότι πρόκειται για την κατά τεκμήριο καλύτερη αθλήτρια που έχει αναδείξει ποτέ η Ελλάδα στο τένις, με σταθερή παρουσία στο παγκόσμιο ΤΟΡ 10 και με καθολική αναγνώριση παγκοσμίως. Γιατί να αφήσουμε την πραγματικότητα να καταστρέψει μια τόσο ωραία θεωρία διαπλοκής; Κρίμα να πάει τόση χολή χαμένη στην εποχή της εξέλιξης και του -μόνο για τις εντυπώσεις- political correct...

UPDATE

The Watcher: Οι δακρύβρεχτοι αποχαιρετισμοί, ο Μαθιός αετός, το τέλος των «κακών» και ο έρωτας που περνάει από το μεταβολισμό

* Στο φινάλε όλου αυτού δεν υπήρξε happy end για κανέναν, καθώς δεν έλειψαν τα βαθυστόχαστα συμπεράσματα όπως π.χ. ότι ο Αντετοκούνμπο επελέγη γιατί είναι “εμπορικός”, η Ντρισμπιώτη γιατί υπήρξαν αντιδράσεις για τη Σάκκαρη, οπότε ξαφνικά μια επίπλαστη κόντρα στήθηκε γύρω από δύο κορυφαίες αθλήτριες, εν αγνοία τους φυσικά. Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για Καινούργιου vs Μπάρκα, ασχέτως αν μιλάμε με τους ίδιους όρους, τις ίδιες συνθήκες και με την ίδια ελαφρά καρδία. Κι αν η Σάκκαρη είναι το μεγάλο θύμα της υπόθεσης, που μπλέχτηκε σε έναν κυκεώνα μικρότητας και κακοήθειας χωρίς η ίδια να δώσει την παραμικρή αφορμή, άσχημο, άδικο και άτοπο είναι να μειώνεται εκ των προτέρων και για το τίποτα η τιμή που αποδίδεται σε αθλητές με ξεχωριστές ιστορίες και επιτεύγματα όπως ο Αντετοκούνμπο και η κορυφαία Ελληνίδα βαδίστρια, Αντιγόνη Ντρισμπιώτη -η οποία συνεχίζει να γίνεται στόχος για την ηλικία της.

* Κι αν στην περίπτωση των Ολυμπιακών Αγώνων πολλοί θεώρησαν ότι έχουν δικαιωματικά λόγο στην επιλογή σημαιοφόρου, ακόμα κι αν είχαν μαύρα μεσάνυχτα για την ιστορία των υποψηφίων, στην περίπτωση της Σάρον Στόουν τι λόγος μας πέφτει; Η είδηση ότι ανάρτησε στα social της φωτογραφίες της με μπικίνι και εσώρουχα, σχολιάστηκαν με κριτικές τύπου “μήπως έχει Αλτσχάιμερ και αυτή;”. Ειλικρινά, τι λόγο μπορεί να έχει κάποιος να γράψει μια χονδροειδέστατη κακία για μια γυναίκα, που δεν θα το διαβάσει ποτέ, πέρα από την ψευδαίσθηση της άσκησης εξουσίας επάνω της, έστω με μια -απρόσωπη- χολή; (Συγχαρητήρια λοιπόν. Την κατατροπώσατε τη Σάρον, που θέλει και μπικίνι στα 66 της...)

* Must στην τηλεόραση των ημερών είναι τα βίντεο με θέμα “ουρές στα πλοία – φεύγουν οι αδειούχοι του Ιουλίου”. Σε καθημερινή βάση, ενημερωτικές εκπομπές και ειδήσεις κάνουν αλλεπάλληλες συνδέσεις με το λιμάνι του Πειραιά, για να ενημερωθούμε με διαφωτιστικά ρεπορτάζ σχετικά με το πού θα πάνε άγνωστοι άνθρωποι και για πόσες μέρες. Και βέβαια μέγας ήρωας αυτών των ρεπορτάζ είναι ο ρεπόρτερ Τσελίκας του ΣΚΑΪ, ο οποίος τα εμπλουτίζει με “φιλοσοφίες” όπως “κάθε μέρα είναι μια μικρή ζωή”, “καλοκαίρι είναι σεβασμός στην τεμπελιά”, “να σκοντάψεις στη λακκούβα της τύχης” και “πάνω απ’ όλα, χαμογελάμε είναι η μόνη καμπύλη που ισιώνει τα πάντα”, τις οποίες επαναλαμβάνει σε καθημερινή βάση. Τις ίδιες. Ανελέητα. Μέχρι να παγώσει και η τελευταία καμπύλη που ισιώνει τα πάντα…

* Πέρα από την εποχή Τσελίκα, διανύουμε και την περίοδο των επαναλήψεων που ενίοτε θριαμβεύουν στη μικρή οθόνη, σημειώνοντας υψηλότερα ποσοστά τηλεθέασης από “ζωντανές” εκπομπές, τις οποίες αντικατέστησαν. Για παράδειγμα, ο Alpha πετυχαίνει υψηλά ποσοστά τηλεθέασης με επαναλήψεις των “Οικογενειακών ιστοριών” και στην πρωινή και στην απογευματινή ζώνη, κι ακόμα καλύτερα με αυτές από “Το σόι σου” μεσημέρι και βράδυ. Πολύ καλά πηγαίνουν και οι επαναλήψεις ακόμα παλαιότερων, αλλά ιδιαίτερα αγαπημένων σειρών, όπως το “Παρά πέντε”, που κερδίζει πρωτιές στο prime time, ενώ ανταγωνίστηκε στα ίσα το φινάλε από τις “Ψυχοκόρες”, μια από τις κορυφαίες σειρές της σεζόν.

* Κάπου εδώ θα έπρεπε να πάω στο μεγάλο χιτ της εποχής, το “Power of love”, που κινείται ήσυχα στα χαμηλά της τηλεθέασης, παρά τη βαθιά σπουδή που κάνει πάνω στον έρωτα, προβάλλοντας απόψεις όπως “παιδιά, πάντως να ξέρετε ότι οι έρωτες τα έχουν όλα μέσα, και τους τσακωμούς και τις αγάπες και όλα μέσα!”, αλλά όχι. Φτάνει. Μετά τις φιλοσοφίες Τσελίκα, εξαντλήθηκε η ανθρώπινη αντοχή σε στερεότυπα.

* Αυτά, λοιπόν, για σήμερα, κρατήστε την υπομονή σας απέναντι στα ρεπορτάζ για τις ουρές στα πλοία και στα διόδια και προσοχή στις θεωρίες συνωμοσίας και στις λακκούβες -εκτός από τη λακκούβα της τύχης βέβαια...