Γνώρισα τον Πάνο Καμπύλη πριν κάποια χρόνια όταν ακόμη μοίραζε τη μέρα του μεταξύ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και του τμήματος Fine Arts & New Media στον ΑΚΤΟ Art &Design College, ενώ όσο χρόνο του περίσσευε μίλαγε αχόρταγα για βιβλία, θέατρο, σινεμά, κόμικς και γενικώς για τέχνη σε κάθε της μορφή. Γούσταρε από τότε, όντας ακόμη φοιτητής, να γίνει ζωγράφος αλλά έκανε πάντα πλάκα με τους μεγάλους ζωγράφους που αναγνωρίστηκαν μετά θάνατον. Ήταν από εκείνους τους τύπους που ξεχειλίζουν ευφυΐα και ταλέντο, στοιχεία που περισσότερο αναγνωρίζουν οι άλλοι σε εκείνους παρά οι ίδιοι.
Οι δρόμοι μας χωρίστηκαν στο μεταξύ, αλλά εγώ δεν θα ξεχνούσα ποτέ το πάθος του για τη ζωγραφική που συχνά ανέφερε ως κομμάτι του εαυτού του, την αγάπη του για τους κλασικούς Ρέμπραντ και Γκόγια ή για τον πιο σύγχρονο Ρούπρεχτ φον Κάουφμαν που έμελλε να επηρεάσουν βαθιά την τέχνη του. Μαζί με τον Αχιλλέα Πιστώνη, τον καθηγητή του στη σχολή, φυσικά.
Διαβάστε περισσότερα στο Monopoli.gr
