Είδαμε το «Υπάρχω» και δεν ξέρουμε εσείς, αλλά εμείς απολαύσαμε τον Χρήστο Μάστορα ως Καζαντζίδη

Μεγάλωσα τη δεκαετία του ’90. Η μόνη μου επαφή με τον Στέλιο Καζαντζίδη, ήταν όταν οι γονείς μου έβαζαν στο αυτοκίνητο, κασέτα με τα τραγούδια του. Ορισμένα μου άρεσαν, κάποια άλλα όχι. Όμως, μεγαλώνοντας κατάλαβα γιατί τόσο ο ίδιος, όσοι και άλλοι μεγάλοι καλλιτέχνες της γενιάς εκείνης, αγαπήθηκαν με πάθος. Με την ταινία «Υπάρχω», αντιλήφθηκα, επίσης, γιατί ο Καζαντζίδης έχει μείνει στην ιστορία και γιατί οι επιτυχίες του είναι λίγο-πολύ γνωστές στις νέες γενιές.

Η ταινία «Υπάρχω» έχει συζητηθεί αρκετά. Η πλειοψηφία των θεατών εντυπωσιάστηκε. Υπάρχουν, βέβαια, και ορισμένοι που θεωρούν πως ο Χρήστος Μάστορας δεν ήταν ο κατάλληλος για τον ρόλο. Αλλά αυτά θα πούμε παρακάτω. Λίγο πριν μπω στην κινηματογραφική αίθουσα, κοίταξα τριγύρω μου και είδα ηλικιωμένους, αγκαζέ με τον γιο ή την κόρη τους, αλλά και νέα παιδιά που μπορεί να μην γνώριζαν τι εστί Καζαντζίδης, αλλά ήθελαν να παρακολουθήσουν τον Μάστορα. Με λίγα λόγια, η βιογραφική ταινία του μεγάλου λαϊκού τραγουδιστή, πέτυχε το στοίχημα: Να τη δουν όλες οι ηλικίες.

UPDATE

Η δεκάδα του ελληνικού Netflix: Οι σειρές που βλέπουν οι συνδρομητές στη λήξη της χρονιάς

Για δύο ώρες, χαθήκαμε στον χρονοντούλαπο της ιστορίας. Μιας φτωχής Ελλάδας, που όμως ξεπερνούσε τις αντιξοότητες. Η μουσική ήταν το βάλσαμο των ανθρώπων. Και ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν η φωνή τους. Το «Υπάρχω» πιάνει το νήμα από όταν μικρό παιδί και το ξετυλίγει μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να αφήσει παρακαταθήκη το ομώνυμο τραγούδι στον κόσμο. Είναι δύσκολο να χωρέσεις σε 132 λεπτά μια ολόκληρη ζωή, όμως η Κατερίνα Μπέη που βρίσκεται στο σενάριο και ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος στη σκηνοθεσία, επικεντρώθηκαν στους σημαντικούς σταθμούς του λαϊκού τραγουδιστή.

Στην ημέρα που είδε τον πατέρα του να δολοφονείται από παρακρατικές αντικομμουνιστικές ομάδες. Στην πρώτη του επαφή με την κιθάρα. Στις αγάπες του, την Καίτη Γκρέυ, την Μαρινέλλα (την Κίτσα του) και τελικά την Βάσω. Στην υπογραφή του πρώτου του συμβολαίου με την Columbia. Στις μουσικές βραδιές στο Λουξεμβούργο. Στις συναυλίες του στο εξωτερικό, όπου οι Έλληνες τον αποθέωναν. Στη σχέση του με τη Γεσθημανή, την μητέρα του. Και στο βράδυ που αποφάσισε να κόψει από τη νύχτα. Υπάρχουν φυσικά κι άλλες σκηνές, εξίσου σημαντικές.

Imdb

«Υπάρχω»: Ο Χρήστος Μάστορας ως Στέλιος Καζαντζίδης

Σε μια βιογραφική ταινία, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για τον κορυφαίο Έλληνα λαϊκό τραγουδιστή, η ευθύνη είναι μεγάλη. Το να βρεθεί ο κατάλληλος ηθοποιός, είναι ίσως το πιο σημαντικό. Όμως, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όποιος και να ήταν στη θέση του Χρήστου Μάστορα, θα είχε εξίσου αμφιλεγόμενες κριτικές. Αν κάτι μπορούμε να πούμε για τον Μάστορα, είναι πως τον υποδύεται εκπληκτικά. Είναι εξαιρετικός στο «Υπάρχω». Είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι στο άκουσμα του, δυσαρεστήθηκαν, τελικά διαψεύστηκαν. Χωρίς καμία εμπειρία στην υποκριτική, έφερε εις πέρας έναν σπουδαίο ρόλο. Και όχι μόνο υποκριτικά, αλλά και μουσικά.

Συνολικά, όλοι οι ηθοποιοί είναι υπέροχοι. Από που να το πιάσει κανείς; Από την Κλέλια Ρένεση ως Καίτη Γκρέυ; Από την Ασημένια Βουλιώτη ως Μαρινέλλα; Από την Αγορίτσα Οικονόμου ως Γεσθημανή; Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, δεν μπορείς να προσάψεις κάτι αρνητικό.

Κατά τη διάρκεια της ταινίας, κάποιοι τραγουδούσαν τις επιτυχίες του Στέλιου Καζαντζίδη. Στο τέλος του «Υπάρχω», ο κόσμος χειροκρότησε. Αυτό που σκεφτόμουν βγαίνοντας ήταν πως το παλιό καλό λαϊκό στοιχείο, είναι κομμάτι της μουσικής μας κουλτούρας. Πως ο Στέλιος Καζαντζίδης θα αποτελεί πάντα ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Υπάρχουν ανακρίβειες στην ταινία; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Δεν μπορώ να το γνωρίζω αυτό. Όμως το να γίνεται αφιέρωμα σε έναν τέτοιου μεγέθους καλλιτέχνη, με πλούσιο το μουσικό κομμάτι κατά τη διάρκεια της ταινίας, αποτελεί μια ωραία και συγκινητική προσπάθεια. Να θυμούνται οι παλιοί, να μαθαίνουν οι νέοι. Δεν χρειάζεται πάντα η αρνητική κριτική να επισκιάζει την πρόθεση. Και είμαι σίγουρη πως πολύς κόσμος φεύγοντας από τον κινηματογράφο, έβαλε Στέλιο Καζαντζίδη στο αυτοκίνητο.

Αν δεν την έχεις δει, πρέπει.