Adolescence: Η σειρά που θέτει ερωτήσεις κι αφήνει τις οδυνηρές απαντήσεις στους θεατές
Χριστίνα Κατσαντώνη
22 Μαρτίου 2025
Όταν μια τηλεοπτική σειρά από το πουθενά -χωρίς ιδιαίτερη διαφήμιση, χωρίς μεγάλους σταρ- γίνεται κυρίαρχο θέμα συζήτησης, χαρακτηρίζεται “must see” και πρωταγωνιστεί σε χιλιάδες αναφορές στα social media (στις τρεις αναρτήσεις, οι τέσσερις αναφέρονται σε αυτήν), οι πιθανότητες να αξίζει πραγματικά τον κόπο, είναι μοιρασμένες. Το πολυσυζητημένο δεν είναι κατ’ ανάγκη και ποιοτικό. Και κάποιες φορές και μόνο ένα “πιασάρικο” θέμα αρκεί για να απογειώσει την πορεία μιας σειράς στα social media, ακόμα κι αν κατά τα υπόλοιπα δεν διεκδικεί ιδιαίτερες περγαμηνές. Οπότε, αν σε αυτή τη λογική, έχετε αμφιβολίες για το “Adolescence” (“Εφηβεία”), που μέσα σε λίγες μέρες εκτοξεύτηκε στο νούμερο 1 του Netflix, συγκεντρώνοντας πάνω από 24 εκατομμύρια views, αγνοήστε τις και καθίστε να το δείτε, γιατί σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για -άλλη- μια σειρά πυροτέχνημα.
Adolescence, στον άγνωστο κόσμο των σημερινών εφήβων
Το “Adolescence” δεν είναι μια ιστορία, που απευθύνεται μόνο σε γονείς εφήβων ούτε καν γονείς. Είναι μια μικρή διαδρομή εξερεύνησης του άγνωστου κόσμου των σημερινών εφήβων, που έχουν μάθει από παιδιά να μην ακολουθούν αγνώστους στο δρόμο, αλλά κανείς δεν μπορεί να τους απαγορεύσει να ακολουθούν κάθε λογής επικίνδυνα trends και “κοσμοθεωρίες” στο Διαδίκτυο. Γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν έχει ιδέα περί του τι μπορεί να σημαίνουν οι μοβ ή οι κίτρινες καρδούλες και τα emojis που μοιάζουν με κόκκινα φασόλια.
Η σειρά εστιάζει στον χαοτικό κόσμο των σημερινών εφήβων, στο αχανές πεδίο πληροφορίας και επιρροών, που μπορούν να διαμορφώσουν τους χαρακτήρες και τις συμπεριφορές τους, κάτω από τη μύτη των γονιών και των δασκάλων τους.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι η ιστορία ενός εγκλήματος που αναζητά λύση. Δεν είναι ούτε μια κοινωνική δραματική σειρά, που πιάνει μια δολοφονία από την πλευρά του ενόχου. Αλλά δεν είναι ούτε μια σειρά που κάνει “κήρυγμα”, αναδεικνύει “κακούς”, θύτες και θύματα. Είναι ανατριχίλα και σφίξιμο στο στομάχι, γιατί εδώ, με τον ή τον άλλο τρόπο, είμαστε όλοι συνένοχοι και μέρος του προβλήματος. Είναι δέος για το άγνωστο, που απειλεί κάθε σπίτι κι είναι τηλεόραση που τολμά να θέσει δύσκολα ερωτήματα, αφήνοντας στους θεατές τις απαντήσεις, όσο οδυνηρές κι αν είναι.
Πόσα like πυροδοτούν ένα έγκλημα;
Στο “Adolescence” ουσιαστικά δεν υπάρχουν spoilers, γιατί το διακύβευμα δεν βρίσκεται στο “τι έγινε;” αλλά στο “γιατί έγινε;”. Στο πώς φτάνει η αστυνομία να σπάσει την πόρτα μιας τυπικής -καθόλου προβληματικής- οικογένειας για να συλλάβει τον 13χρονο, λεπτεπίλεπτο, γιο Τζέιμι μέσα από το κρεβάτι του. Στο τι συμβαίνει μέσα στα σχολεία, στο πώς εξελίσσεται το Διαδικτυακό bullying και πόσα like αρκούν για να πυροδοτήσουν ένα άγριο έγκλημα…
Από άποψης καθαρά τηλεοπτικής, πρόκειται για μια παραγωγή προσεγμένη σε κάθε, λεπτομέρεια, που έχει μια διαφορετική καλλιτεχνική πρόταση να καταθέσει. Η χρήση μονοπλάνου (από τον σκηνοθέτη Φίλιπ Μπαραντίνι) σε κάθε ωριαίο επεισόδιο (που είναι γυρισμένο “μια κι έξω”) αιχμαλωτίζει την προσοχή του θεατή, τον βάζει μέσα στην παιδική κρεβατοκάμαρα του 13χρονου Τζέιμι ή στο αστυνομικό τμήμα όπου ανακρίνεται για ένα στυγερό έγκλημα και δίνει νέες προοπτικές στην τηλεοπτική αφήγηση.
Το εύθραυστο πιτσιρίκι που τρομάζει
Πέρα από την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά, που δίνει αμεσότητα και ρεαλισμό στην ιστορία, το “Adolescence” ευτύχησε να έχει ερμηνείες, που για καιρό θα θυμόμαστε. Ξεκινώντας από τον 15χρονο σήμερα Όουεν Κούπερ (ήταν 14 στα γυρίσματα), ο οποίος αν και στο ντεμπούτο του ως ηθοποιός, υποδύεται το ρόλο του Τζέιμι με υποδειγματική σοφία, ρεαλισμό και μέτρο.
Τη μια στιγμή είναι ένα αθώο πιτσιρίκι που ζητάει κι άλλη σοκολάτα, που ντρέπεται και σκύβει το κεφάλι όταν καλείται να μιλήσει για σεξ, που σου επιβάλλει με την εύθραυστη παρουσία του, τα φοβισμένα μάτια και την παιδική φωνούλα του να ανοίξεις την αγκαλιά σου για να τον προστατεύσεις. Την επόμενη στιγμή στέκεται απειλητικά πάνω από μια κάθιδρη -ενήλικη- ψυχολόγο (αφού έχει αραδιάσει όσα fuck, θα μπορούσαμε να μετρήσουμε μόνο στα -χαλασμένα- φανάρια), πριν την χλευάσει, γιατί κατάφερε να την τρομάξει: “Είμαι μόνο 13. Πόσο τρομακτικός να είμαι πια; Δεν είναι ντροπιαστικό να φοβάσαι έναν 13χρονο;”. Ναι είναι. Κι ακόμα πιο τρομακτικό είναι να συνειδητοποιείς πως έχεις μεσάνυχτα από τον κόσμο του, δεν ξέρεις καν τους κινδύνους που υποδεικνύουν τα χρώματα των emojis στις αναρτήσεις του…
Κι εδώ φτάνουμε στην δεύτερη κορυφαία ερμηνεία της σειράς, στον άνθρωπο που βρίσκεται και πίσω από τη δημιουργία της, δηλαδή τον -αγαπημένο ηθοποιό του Σκορτσέζε- Στίβεν Γκράχαμ, ο οποίος είχε την ιδέα (μέσα από πολλά διαφορετικά περιστατικά βίας μεταξύ εφήβων στην Αγγλία), συνυπογράφει το σενάριο και συγκλονίζει με την ερμηνεία του ως ο πατέρας του Τζέιμι. Ένας καθημερινός σύζυγος και πατέρας στα 50, που κάνει ό,τι μπορεί για να προστατεύσει την οικογένεια του και βρίσκεται μπροστά σε μια τραγωδία, που δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί. Ένας πατέρας, που αρνείται, θυμώνει, σπαράζει και δεν σταματά λεπτό να αναρωτιέται τι έκανε -τόσο- λάθος.
Η παιδική κρεβατοκάμαρα και το τραγούδι της Κέιτι
Τελειώνοντας το “Adolescence” θα έχεις πολλά να θυμάσαι. Τον Τζέιμι να κατουριέται στο κρεβάτι του, βλέποντας ενόπλους να εισβάλλουν στο παιδικό δωμάτιο για να τον συλλάβουν, τις εκρηκτικές εναλλαγές στη συζήτηση με την ψυχολόγο στο τρίτο επεισόδιο, τη σκηνή με το μονοπλάνο που απογειώνεται με drone (στο τέλος του δεύτερου επεισοδίου) με μουσική υπόκρουση το “Fragile” του Στινγκ εκτελεσμένο από παιδική χορωδία, όπως και την τελευταία σκηνή στην παιδική κρεβατοκάμαρα του Τζέιμι, με τη διαστημική ταπετσαρία, τις φιγούρες ηρώων και το λούτρινο αρκουδάκι στο κρεβάτι του, με τη συνοδεία του τραγουδιού “Through the Eyes of a Child” της Aurora.
Λεπτομέρεια: ακόμα κι αν οι θεατές δεν το ξέρουν, στη σκηνή του τέλους στο τραγούδι της Aurora, ακούγεται η φωνή της ηθοποιού, Εμίλια Χόλιντεϊ, η οποία υποδύεται το ρόλο του θύματος, της Κέιτι, που έχει ελάχιστη συμμετοχή στη σειρά, αλλά όπως θέλησαν οι δημιουργοί, διατηρεί την τελευταία λέξη.
