H Δανάη Νίλσεν στο JennyGr για τον ρόλο της στην ταινία “Λούλα LeBlanc”: «Όταν κάναμε τα γυρίσματα ήμουν στην ίδια ηλικία με την Μαργαρίτα, έτσι μπόρεσα να την καταλάβω πιο εύκολα»

Είναι Σεπτέμβριος του 1999. Η Μαργαρίτα μαθαίνει πως ο παππούς της, Αλέκος, είναι νεκρός. Αποφασίζει να μην παρευρεθεί στην κηδεία, όσο αδυναμία κι αν του είχε. Αντ’αυτού, όταν οι γονείς της φεύγουν για την επαρχία, οργανώνει ένα αυτοσχέδιο πάρτι στο σπίτι τους. Ενδεχομένως ως άμυνα μπροστά στην απώλεια. Η ατμόσφαιρα είναι κάπως βαριά για την ίδια. Η εφηβική μάζωξη στο σπίτι δεν καταλήγει όπως θα ήθελε, αλλά το ίδιο βράδυ θα κάνει το άχαρο ερωτικό βήμα προς την ενηλικίωση με ένα αγόρι. Αυτό είναι το πρώτο μέρος της νέας ταινίας του Στέργιου Πάσχου, “Λούλα LeBlanc”.

Ο σκηνοθέτης καταπιάνεται με τον ρομαντισμό τριών γενεών και την διαφορετικότητά του. Τρεις μέρες πριν, ο Αλέκος θα συναντήσει τον παλιό του έρωτα, την Λούλα. Εκείνη έχει γενέθλια, αλλά η άνοια δεν της επιτρέπει να θυμάται τίποτα από όσα έζησε. Ούτε αναγνωρίζει τα πρόσωπα που είναι δίπλα της, που την κοιτούν, της χαμογελούν και σχολιάζουν το βαθύ σκοτάδι που υπάρχει στο κεφάλι της. Άραγε ξεχνιέται η αόρατη σύνδεση των ανθρώπων; Στην πιο ωραία σκηνή της ταινίας, Λούλα και Αλέκος κάθονται μαζί στο τραπέζι, κοιτούν ο ένας τον άλλον και εκείνη του τραγουδά. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, υποθέτω.

UPDATE

Αμάντα Λιβανού: Η παραγωγός του ελληνικού ντοκιμαντέρ "Unclickable" μιλά στο JennyGr

Η “Λούλα LeBlanc” έχει την τελευταία της προβολή σήμερα στο Cinobo Πατησίων, στις 22:00, οπότε στην περίπτωση που δεν την έχεις δει ακόμα, έχεις την ευκαιρία σου. Με αφορμή την ταινία, εμείς μιλήσαμε και με τη Δανάη Νίλσεν που υποδύεται την Μαργαρίτα, με την οποία ταυτίστηκε μαζί της, καθώς όταν γυρίστηκε η ταινία βρισκόταν και εκείνη στην ίδια ηλικία.

Όταν διάβασες το σενάριο, ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις που έκανες για την Μαργαρίτα; Είδες πτυχές του χαρακτήρα της που σου κέντρισαν το ενδιαφέρον;

Όταν διάβασα το σενάριο, αμέσως μου κέντρισε το ενδιαφέρον, διότι δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Τα συναισθήματά μου για την Μαργαρίτα ήταν συμπόνια, παρόλο που σε κάποια σημεία διαφωνούσα. Η προσωπικότητά της θεωρώ, αρχικά, ότι είναι κλειστή και συνεσταλμένη, ενώ ταυτόχρονα είναι δυναμική, αποφασιστική και παρορμητική. Λόγω του γεγονότος ότι όταν γυριζόταν η ταινία ήμουν στην ίδια ηλικία με την Μαργαρίτα μπόρεσα να την καταλάβω πιο εύκολα και να ταυτιστώ μαζί της.

Ως έφηβη, έχει μια ιδιαίτερη σχέση με την οικογένειά της. Από την μία είναι σαν να θέλει να αποστασιοποιηθεί, από την άλλη φαίνεται να έχει έντονη συναισθηματική σύνδεση. Πώς κατάφερες να αποδώσεις αυτή την εσωτερική σύγκρουση; Τι σε βοήθησε να προσεγγίσεις τον ρόλο;

Θεωρώ ότι αυτή η συμπεριφορά είναι κοινή για πολλά άτομα την περίοδο της εφηβείας καθώς, απομακρύνεσαι από την παιδική ηλικία και σταδιακά ενηλικιώνεσαι. Η ανάγκη της να αποστασιοποιηθεί και να ανεξαρτητοποιηθεί, πιστεύω ότι πηγάζει και από τον χωρισμό των γονιών της και την απώλεια του παππού της, αλλά και από την τάση των εφήβων να παρουσιάζουν τέτοιες συμπεριφορές στην προσπάθειά τους να ισορροπήσουν τα συναισθήματα τους και να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα που συνοδεύει αυτή η ηλικία. Αυτό που με βοήθησε να προσεγγίσω το ρόλο, ήταν αρχικά η βοήθεια του σκηνοθέτη και της σεναριογράφου, καθώς και του γεγονότος ότι κι εγώ η ίδια βρισκόμουν σε αυτή την μεταβατική ηλικία.

Η αντιμετώπιση της στην κηδεία του παππού της, είναι ένας τρόπος για το πώς οι νέοι αντιλαμβάνονται πλέον την «απώλεια» σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές;

Κατά την άποψή μου, η διαχείριση μίας απώλειας είναι προσωπικό ζήτημα και η αντίδραση διαφέρει από άτομο σε άτομο. Παρόλα αυτά, όποιος και να είναι ο τρόπος διαχείρισης της απώλειας και η εκδήλωση των συναισθημάτων, το πένθος είναι πένθος. Ίσως, όμως, η απόφαση της να μην παρευρεθεί στην κηδεία του παππού της, να επηρεάζεται και από το γεγονός ότι οι νεότερες γενιές είναι πιο αποστασιοποιημένες από την εκκλησία και τις τελετές της. Κι εγώ, δεν θεωρώ ότι για να αποδείξεις τον πόνο σου και να τιμήσεις τον νεκρό είναι απαραίτητο να πας στην κηδεία κάποιου.

Γενικά, την βλέπουμε αρκετά μελαγχολική. Είναι και αυτό ένα στοιχείο που παρατηρείται έντονα στη νέα γενιά;

Με βάση τις συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα αλλά και γενικότερα σε όλο τον κόσμο δεν είναι παράλογο η νέα γενιά να είναι μελαγχολική. Παρόλα αυτά, από την δική μου οπτική δεν είναι ένα επίθετο, το οποίο θα επέλεγα να χαρακτηρίσω την νέα γενιά. Στο μυαλό μου αυτή την λέξη την έχω συνυφασμένη με την μιζέρια, την θλίψη και την συναισθηματική βαρύτητα. Παρόλο που σαν κατάσταση υπάρχει στην ζωή όλων ανά περιόδους, το να χαρακτηρίσω μία ολόκληρη γενιά μελαγχολική το θεωρώ άδικο. Είναι πολύ συχνό, η κοινωνία να κολλάει ταμπέλες και να γενικεύει, όποτε δεν μου κάνει εντύπωση που πολλοί άνθρωποι είναι έτοιμοι να αποδώσουν χαρακτηρισμούς στα νεότερα άτομα, ενώ δεν έχουν μπει καν στην διαδικασία να τα γνωρίσουν.

Οι γονείς φέρουν ευθύνες, πιστεύεις;

Γενικότερα, είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε τους γονείς για πράγματα που θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερα. Καθώς, εγώ δεν έχω βρεθεί σε αυτή την θέση, αποδίδω ευθύνες όταν πρέπει, αλλά αποφεύγω να γίνομαι πολύ αυστηρή σε σχέση με αυτό.

Αν η Μαργαρίτα ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν;

Δεν ξέρω αν μπορώ να σκεφτώ ένα συγκεκριμένο τραγούδι… Ίσως να επέλεγα κάποιο κομμάτι των ‘The Doors’ μιας και ήταν η αγαπημένη της μπάντα.

Η ταινία αφηγείται τον έρωτα σε τρεις γενιές. Στη δική σου ζωή, πόσο σημαντικός είναι ο έρωτας;

Προσωπικά, παρόλο που προσπαθώ να είμαι ανεξάρτητη και να μην χρειάζομαι τον έρωτα, απαραίτητα, για να είμαι πλήρης, είναι πολύ σημαντικός για μένα. Είναι μια εμπειρία με πολύ έντονες αντιθέσεις και συναισθήματα είτε θετικά, είτε αρνητικά. Γενικά, το ζω έντονα από όλες τις απόψεις, από το πάθος και τον ενθουσιασμό μέχρι το δράμα.

Αυτό τον καιρό σε τι φάση σε βρίσκουμε;

Αυτή την περίοδο της ζωής μου, σπουδάζω και έχω επικεντρωθεί σε αυτό και στο να ζω την φοιτητική ζωή ! Περνάω πολύ ωραία το τελευταίο διάστημα. Η αλήθεια είναι ότι έχω αποστασιοποιηθεί τον τελευταίο καιρό από την υποκριτική και η επαφή μου με αυτό είναι μέσω της παρακολούθησης κινηματογράφου. Αλλά, δεν ξέρω, στο μέλλον ίσως να έχω την επιθυμία να ασχοληθώ περισσότερο ξανά με αυτό.