Οι διασημότερες top-10 λίστες σκηνοθετών -σαν αυτές του Ορσον Γουέλς, του Κιούμπρικ και του Ταρκόφσκι – έχουν στις ψηλές θέσεις τους «Τα φώτα της πόλης». Το αριστούργημα του Τσάρλι Τσάπλιν, μια από τις πιο επιδραστικές ταινίες στην ιστορία του σινεμά, παρότι έμεινε πεισματικά αγκιστρωμένη στην φόρμα του βωβού, αναζητά πάλι τους θεατές της. Αυτήν την φορά τους καλεί στο θέατρο -και μάλιστα στο Εθνικό– μετασχηματισμένο σε ένα πρωτότυπο μιούζικαλ: Δίχως φωνή αλλά με την ποιητική και απελευθερωτική δύναμη της σωματικής αφήγησης.
Γεύση από πρόβα
Χρειάζονται λίγα δευτερόλεπτα για να αφομοιώσεις την ιδέα πως ο ηθοποιός που στέκεται απέναντι σου δεν είναι το copy cut ενός κινηματογραφικού πλάνου με τον Τσάρλι Τσάπλιν ως Σαρλώ. Είναι ο Προκόπης Αγαθοκλέους που, σε ένα εντυπωσιακό makeover (μουστάκι Δικτάτορα, κούρεμα 30s κτλ), ζωντανεύει εντυπωσιακά έναν από τους πιο κλασικούς ήρωες της παγκόσμιας κινηματογραφίας. Αν πια, τον δεις να περπατά με το χαρακτηριστικό βηματισμό του πιγκουίνου ή να μορφάζει με ανατριχιαστική ακρίβεια, το θέαμα γίνεται με κάποιον τρόπο μεταφυσικό. Στις σκηνές που προβάρουν τώρα, συντροφιά με τον Έκτορα Λυγίζο – τον ολίγο αλκοολικό, πολύ αυτοκτονικό και πολύ περισσότερο πλούσιο ήρωα των «Φώτων της πόλης» – είναι και οι δύο χάρμα οφθαλμών. Άλλοτε στην έπαυλη όπου ο δεύτερος προσπαθεί μάταια να αυτοπυροβοληθεί, άλλοτε στην προβλήτα που επιχειρεί (επίσης με αποτυχία) να δέσει μια πέτρα στο λαιμό του και να πέσει στη θάλασσα, ο Σαρλώ με την ζεστή καρδιά είναι εκεί για να τον αποτρέψει.