Μοιάζει αντιφαντικό να αισθάνεσαι ασφυξία, να αφουγκράζεσαι το συλλογικό πόνο, τη συλλογική θλίψη, το συλλογικό θυμό. Κι από την άλλη, να συνυπάρχεις με πολλούς ακόμα ανθρώπους ως θεατές ενός παραστατικού θεάματος. Κι όμως, αυτή η ιστορική φωνή που μιλάει για την παρηγορητική επίδραση της τέχνης, επαληθεύεται κάθε (μα κάθε) φορά, μετατρέποντας το μύθο σε κανόνα. Ίσως επειδή οι χορογράφοι της φετινής διοργάνωσης Onassis Dance Days ήταν μόνο γυναίκες – πλάσματα από τη φύση τους με αυξημένη συναισθηματική χωρητικότητα και υψηλότερους δείκτες ευαισθησίας – το αίσθημα ήταν πιο καταπραϋντικό.
Το φετινό Odd – το δέκατο στην ιστορία της Στέγης – ήταν αφιερωμένο σε νέες και νεότερες δημιουργούς του που είχαν ετοιμάσει περφόρμανς με άξονα το γυναικείο σώμα, ψυχισμό, την γυναικεία αντίληψη για τον κόσμο. Κι έτσι, αυτή η οργανική μητρότητα κουβαλούσε, θέλοντας και μη, και τον πόνο και την θλίψη και το θυμό. Όλες οι παραγωγές χώρεσαν τελικά, σ’ ένα Σαββατοκύριακο, ακυρώνοντας το πρώτο διήμερο της διοργάνωσης, ως φόρο μνήμης στα θύματα και τις οικογένειες της μεγάλης τραγωδίας.
Διαβάστε περισσότερα στο monopoli.gr
