Η ταινία Αρκάντια, του σκηνοθέτη Γιώργου Ζώη, επελέγη από το υπουργείο Πολιτισμού ως επίσημη υποψηφιότητα της Ελλάδας στην 98η διοργάνωση των βραβείων Όσκαρ, που θα διεξαχθεί το 2026. Θα διεκδικήσει το βραβείο Διεθνούς Ταινίας Μεγάλου Μήκους, στο πλαίσιο της 98ης διοργάνωσης της Ακαδημίας Κινηματογράφου των Η.Π.Α, εκπροσωπώντας την Ελλάδα.
«Σύμφωνα με το άρθρο 35 του ν. 3905/2010 και την υπ’ αρ. ΥΠΠΟ/303859/02.07.2025 (Β΄ 3615) υπουργική απόφαση, το κινηματογραφικό έργο με το οποίο εκπροσωπείται η Ελλάδα στις διαδικασίες των βραβείων OSCAR προτείνεται από το Υπουργείο Πολιτισμού, μετά από σύμφωνη γνωμοδότηση ενδεκαμελούς Επιτροπής, η οποία συγκροτείται αποκλειστικά για τον σκοπό αυτό. Τα μέλη της Επιτροπής διορίζονται από το Υπουργείο Πολιτισμού κατόπιν υπόδειξής τους, από κινηματογραφικούς φορείς.
Για το έτος 2025 η Επιτροπή συγκροτήθηκε με την υπ’ αρ. ΥΠΠΟ/341673/24.07.2025 απόφαση του υφυπουργού Πολιτισμού και μετά από διεξοδική συζήτηση, γνωμοδότησε, κατά πλειοψηφία, υπέρ του κινηματογραφικού έργου Αρκάντια, ως επίσημη υποψηφιότητα της Ελλάδας. Το σκεπτικό ήταν ότι πρόκειται για μια ταινία άρτια, η οποία φέρει διακριτό στίγμα, χωρίς να υστερεί ως προς την παράμετρο της ελληνικότητας. Εκπροσωπεί τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο και απολαμβάνει διεθνή ορατότητα, λόγω της συμμετοχής της σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ. Ο υφυπουργός Πολιτισμού Ιάσων Φωτήλας έκανε αποδεκτή τη γνωμοδότηση της Επιτροπής και εξέδωσε τη σχετική απόφαση», αναφέρεται στην ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού.
Η υπόθεση της ταινίας Αρκάντια
Η ταινία, που κυκλοφόρησε το 2024, ακολουθεί τον Γιάννη και την Κατερίνα. Πρώην γιατρός εκείνος, νευρολόγος εκείνη. Οι δυο τους ταξιδεύουν προς ένα παραθαλάσσιο και έρημο θέρετρο, με σκοπό να αναγνωρίσουν το θύμα ενός σοβαρού τροχαίου. Όμως σχεδόν από την αρχή δεν πάει κάτι καλά. Καθώς φτάνουν στον προορισμό τους, μια περίεργη ρουτίνα ξεκινά: το βράδυ, πηγαίνουν ξανά και ξανά σε ένα παράξενο παραλιακό beach bar, με το όνομα "Αρκάντια". Είναι ένας χώρος αλλόκοτος, που μοιάζει να βρίσκεται εκτός πραγματικού χρόνου - σχεδόν σαν όνειρο. Εκεί, ξανασυναντούν γνώριμα πρόσωπα. Κατά τη διάρκεια της ταινίας καταλαβαίνουμε πως δεν πρόκειται για ένα απλό ταξίδι και μία αναγνώριση ενός θύματος.
