Η Ιφιγένεια Πιερίδου σε πρώτο πλάνο: Η «Ηλέκτρα», η ζωή στην Αθήνα και η τέχνη του να "επιβιώνεις" στην υποκριτική
Ελένη Μπεζιριάνογλου
5 Δεκεμβρίου 2025
Η Ιφιγένεια Πιερίδου φωτογραφίζεται στην πόλη που αποτελεί πλέον σπίτι της και μιλά για την «παγίδα» της νοσταλγίας, την αδιαπραγμάτευτη σχέση με την αδελφή της και το πώς το «ανήκειν» είναι κάτι που δεν μπαίνει σε βαλίτσες.
Διανύοντας πλέον την τρίτη της σεζόν στην «Ηλέκτρα», η Ιφιγένεια Πιερίδου μοιάζει να πατάει γερά στα πόδια της. Όμορφη, με μια ευγένεια που διακρίνεται στον λόγο της και μια συνειδητοποιημένη στάση απέναντι στα πράγματα, μιλά για το τώρα χωρίς να ξεχνά από πού ξεκίνησε.
Με αφορμή τη νέα σεζόν, η ηθοποιός ξετυλίγει το νήμα της ηρωίδας της στα μαγικά αλλά και σκληρά '70s, σχολιάζει το στυλ εντός και εκτός πλατό και εξηγεί γιατί σε αυτό το επάγγελμα πρέπει να κρατάς τα όνειρά σου κρυφά.
Για την ηθοποιό, η δεκαετία του 1970 ασκεί μια ιδιαίτερη έλξη, μια εξιδανικευμένη μαγεία που γεννιέται όταν δεν έχεις ζήσει μια εποχή. «Πάντως στην φαντασία μου έχουν μια αίσθηση ελευθερίας κι ανεμελιάς, ξεκάθαρα καλή μουσική, έντονα χρώματα, πιο άμεσες σχέσεις, χορό… Πάντα ήθελα να δοκιμάσω έναν ρόλο εποχής και μέχρι τότε δεν είχα ξανακάνει κάτι τέτοιο», εξομολογείται.
Ωστόσο, πίσω από τα έντονα χρώματα και τις μουσικές, η ηρωίδα της καλείται να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον σκληρό. Η Ιφιγένεια παραδέχεται πως η πρόκληση ήταν διπλή: να αποδώσει μια γυναίκα που ζει υπό το βάρος του «τι θα πει ο κόσμος», σε μια Ελλάδα όπου η γυναικεία χειραφέτηση ήταν ακόμη ζητούμενο.
«Έχουμε μπει πλέον στην τρίτη σεζόν και νιώθω πραγματικά ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη για την ίδια τη δουλειά αλλά για τα ανθρώπους που γνώρισα μέσα από αυτήν. Εξαιρετικά ταλαντούχοι, με ήθος και γενναιοδωρία στη δουλειά τους. Η καθημερινότητα μαζί τους έχει γίνει πια μια αγαπημένη συνήθεια.
Αυτό που με τράβηξε εξαρχής ήταν η εποχή. Τα ’70s έχουν μια μαγεία για μένα, ίσως επειδή δεν τα έχω ζήσει, να τα έχω ωραιοποιήσει κάπως στο μυαλό μου, άλλωστε έτσι δεν κάνουμε πάντα; Πάντως στην φαντασία μου έχουν μια η αίσθηση ελευθερίας κι ανεμελιάς, ξεκάθαρα καλή μουσική, έντονα χρώματα, πιο άμεσες σχέσεις, χορό… Πάντα ήθελα να δοκιμάσω έναν ρόλο εποχής και μέχρι τότε δεν είχα ξανακάνει κάτι τέτοιο. Μετέπειτα όταν διάβασα και το σενάριο και γνώρισα τον ρόλο μου, είδα ότι είχε πολλά επίπεδα και προκλήσεις που μπορούσαν να με εξελίξουν. Αυτό ήταν καθοριστικό για μένα».
«Τα ’70s έχουν μια μαγεία για μένα, ίσως επειδή δεν τα έχω ζήσει, να τα έχω ωραιοποιήσει κάπως στο μυαλό μου...»
Η ηρωίδα σου κινείται σε μια πολύ συγκεκριμένη, συχνά καταπιεστική, εποχή για τις γυναίκες. Ποιες προκλήσεις συνάντησες στην προσπάθειά σου να την κατανοήσεις και να την αποδώσεις;
«Μιλάμε σίγουρα για μια πιο καταπιεστική εποχή όχι μόνο για τις γυναίκες, αλλά και γενικά για τους ανθρώπους που ζούσαν τότε. Το “τι θα πει ο κόσμος” είχε τεράστια βαρύτητα και η γυναίκα έπρεπε να προσπαθήσει διπλά για πράγματα που σήμερα θεωρούμε αυτονόητα, για μια επαγγελματική θέση ακόμα και για μια προσωπική επιλογή, ποιον θα παντρευόταν για παράδειγμα. Και μιλάμε για τα κορίτσια που ζούσαν στην Ελλάδα του ’70, όχι για γυναίκες του εξωτερικού που είχαν ήδη αρχίσει να βιώνουν άλλες ελευθερίες.
Οι προκλήσεις που είχα να αντιμετωπίσω ήταν κυρίως δημιουργικές. Έπρεπε να μπω σε μια εντελώς διαφορετική νοοτροπία, να καταλάβω πώς μιλούσε μια κοπέλα τότε, πώς στεκόταν, πώς αντιδρούσε, πώς συζητούσε. Η γλώσσα, το σλανγκ της εποχής, οι εικόνες και τα ερεθίσματα που είχαν, ακόμη και ο ρομαντισμός που υπήρχε, όλα ήταν διαφορετικά. Όλο αυτό έπρεπε με κάποιο τρόπο να το “φορέσω” και να το κάνω ένα με τον χαρακτήρα μου».
Η μετάβαση από την Κύπρο στην Αθήνα δεν ήταν μια απόφαση της στιγμής, αλλά μια συνειδητή επιλογή. Όταν ρωτάω την Ιφιγένεια αν υπήρξε άγχος σε αυτό το νέο ξεκίνημα, η απάντησή της είναι αφοπλιστικά ειλικρινής.
«Αυτή η απόφαση είχε παρθεί μέσα μου πολλά χρόνια πριν, περίμενα απλώς την κατάλληλη ευκαιρία για να το κάνω. Αυτός μπορεί να είναι και ο λόγος που δεν με άγχωσε αυτή η διαδικασία γιατί το είχα ήδη δουλέψει στο μυαλό μου για καιρό. Και έχοντας ζήσει στο Λονδίνο για χρόνια στο παρελθόν, το να έρθω σε μια χώρα με την ίδια γλώσσα και κουλτούρα μου φάνηκε αυτό που λες, σαν μια νέα περιπέτεια. Πάντα θα μου λείπει το σπίτι μου και οι άνθρωποι μου, δεν νομίζω ότι θα νιώσω ποτέ ότι ανήκω πλήρως εδώ. Είμαι ευγνώμων για όσα μου προσφέρει η ζωή εδώ αλλά μερικά πράγματα όπως η αίσθηση του ανήκειν δε μεταφέρονται. Δεν μπορούμε να τα 'χούμε όλα».
Έχεις κάνει πλέον αρκετές μεγάλες τηλεοπτικές παραγωγές. Υπάρχει κάποιος ρόλος που να ξεχωρίζεις ως «σχολείο» για σένα;
«Νιώθω πως έχω κάνει ακόμα λίγες δουλειές και ότι βρίσκομαι στην αρχή της πορείας μου. Κάθε ρόλος για μένα είναι ένα μικρό σχολείο για την προσωπική μου εξέλιξη ως ηθοποιός αλλά και στον τρόπο που μαθαίνω να λειτουργώ μέσα σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον. Αν όμως έπρεπε να ξεχωρίσω έναν, θα διάλεγα τον ρόλο που κάνω τώρα στην “Ηλέκτρα”. Κουβαλάει μέσα της μια πολύ προσωπική αρχή μιας και ήταν η πρώτη δουλειά που βρήκα με το που ήρθα εδώ, αλλά και για τους λόγους που ανέφερα πιο πριν. Ότι ως σειρά εποχής, με έβαλε σε μια εντελώς διαφορετική διαδικασία, να μπω σε έναν κόσμο που δεν έχω ζήσει, να ψάξω, να παρατηρήσω, να καταλάβω άλλους τρόπους ομιλίας και συμπεριφοράς. Όλο αυτό έκανε τον ρόλο πιο απαιτητικό, αλλά και πιο ξεχωριστό για μένα».
Έχεις μια πολύ άνετη σχέση με τον φακό, κάτι που φαίνεται και στις φωτογραφίσεις. Είναι κάτι που καλλιέργησες ή σου βγήκε αβίαστα;
«Ίσως η άνεσή μου με τον φακό να ξεκίνησε από τη μαμά μου, που με φωτογράφιζε τόσο πολύ όταν ήμουν μικρή που νιώθω πως εκπαιδεύτηκα χωρίς να το καταλάβω! Νιώθω πως πάντα μου άρεσε να είμαι και μπροστά και πίσω από την κάμερα. Στην εφηβεία ειδικά όταν ανακάλυψα πόσο μου αρέσει η φωτογραφία και άρχισα να φωτογραφίζω τοπία και ανθρώπους, μάζευα χρήματα για φωτογραφικές, το αγαπούσα πολύ. Τώρα, αν όλο αυτό βοήθησε στο να νιώθω πιο άνετα και στις κάμερες της υποκριτική, μπορεί. Αν και οι δύο τέχνες είναι τελείως διαφορετικές μεταξύ τους και υπήρχαν αρκετά τεχνικά πράγματα που έμαθα μόνο μέσα από τη δουλειά. Αλλά σίγουρα η οικειότητα με τον φακό ήταν εκεί από νωρίς».
Μιλώντας για μόδα, για τη σημερινή φωτογράφιση φοράς Tommy Hilfiger items. Το καθημερινό σου στιλ πώς είναι;
«Στην καθημερινότητά μου ντύνομαι κυρίως ανάλογα με το mood μου. Επηρεάζομαι σίγουρα από τις τάσεις της εποχής αλλά ποτέ δεν τις άφησα να με καθορίσουν - τις βλέπω περισσότερο σαν έμπνευση παρά σαν κανόνα. Ιδανικά, προτιμώ vintage κομμάτια ή ρούχα που έχουν μια διαχρονικότητα ή που μοιάζουν σα να κουβαλούν μια μικρή ιστορία μαζί τους. Μου αρέσει επίσης να παίζω με αντιθέσεις, για παράδειγμα να αναμειγνύω athletic στοιχεία με πιο feminine λεπτομέρειες. Όσο για την αισθητική της Tommy Hilfiger, ναι νιώθω ότι μου ταιριάζει πολύ. Έχει κάτι κουλ και ταυτόχρονα κομψό -μια ισορροπία που δεν κάνει θόρυβο, αλλά αφήνει το στιλ να μιλήσει μόνο του».
Η συζήτηση περνάει σε πιο προσωπικά μονοπάτια. Με την αδελφή της, την επίσης ηθοποιό Έλενα Πιερίδου, μοιράζονται το ίδιο επαγγελματικό πεδίο, κάτι που για πολλούς θα μπορούσε να αποτελεί εστία τριβής. Για την Ιφιγένεια, όμως, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.
«Είναι νομίζω τύχη που σε ένα τόσο ανταγωνιστικό χώρο έχω δίπλα μου την Έλενα», παραδέχεται. «Έναν άνθρωπο που εμπιστεύομαι απόλυτα και που με ξέρει καλύτερα κι απ ότι εγώ τον εαυτό μου. Δεν λειτουργεί ανταγωνιστικά, αλλά μόνο υποστηρικτικά και προστατευτικά. Η σχέση που έχουμε είναι τόσο καθαρή και γερή, που δεν χωράει ίχνος αρνητικότητας ή μικροπρέπειας. Είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα καλέσω όταν μου προτείνουν μια δουλειά, για να τη συζητήσουμε και ακούω τη γνώμη του χωρίς να κάνω δεύτερες σκέψεις. Πίστεψέ με, αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο να βρεθεί στο συγκεκριμένο επάγγελμα».
«Η αρνητική κριτική είναι χρήσιμη αρκεί να προέρχεται από ανθρώπους που εμπιστεύεσαι»
Σε παλαιότερη συνέντευξή σου, είχες αναφέρει ότι αυτό το επάγγελμα θέλει «γερό στομάχι». Ισχύει ακόμα αυτό; Πώς διαχειρίζεσαι την αβεβαιότητα της δουλειάς τώρα;
«Φυσικά και χρειάζεται γερό στομάχι. Είναι μια δουλειά στην οποία κρίνεσαι από τη στιγμή που θα μπεις στο σετ μέχρι τη στιγμή που θα προβληθεί το αποτέλεσμα. Απλώς μέσα στα χρόνια μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τα κακόβουλα σχόλια από την καλοπροαίρετη, ακόμη και αρνητική, κριτική. Γιατί η αρνητική κριτική είναι χρήσιμη αρκεί να προέρχεται από ανθρώπους που εμπιστεύεσαι και που ξέρεις ότι πραγματικά θέλουν να σε δουν να εξελίσσεσαι.
Όσο για την αβεβαιότητα της δουλειάς, δεν ξέρω, την συνήθισε ποτέ κανείς; Πώς συνηθίζεται; Σίγουρα βοηθάει που μεγαλώνω και γνωρίζω τον εαυτό μου καλύτερα και που εκλογικεύω κάποια πράγματα, χωρίς να αυτομαστιγώνομαι όπως έκανα μικρότερη».
Έχεις μιλήσει επίσης θετικά για το κίνημα #MeToo στην Ελλάδα. Πιστεύεις ότι, 3-4 χρόνια μετά, τα πράγματα έχουν όντως αλλάξει προς το καλύτερο στον χώρο σου;
«Και μόνο που υπάρχει στην ατμόσφαιρα, όλο αυτό που συνέβη με το #MeToo και ο φόβος μη ξεπεραστούν όρια, καθιστούν το επάγγελμα πιο ασφαλές. Προφανώς και δεν έχει γίνει κάποια ριζική αλλαγή στον τρόπο που σκέφτονται κάποιοι, αυτό θα έρθει με τα χρόνια, σωστή παιδεία, συνεχής υπενθύμιση ορίων και γενικά πολύ δουλειά από όλους μας. Αλλά ναι, το περιβάλλον είναι σίγουρα πιο ασφαλές από ό,τι ήταν κάποτε, ειδικά για μια νέα γυναίκα ηθοποιό. Τουλάχιστον τώρα ξέρεις ότι αν κάτι σε κάνει να νιώσεις άβολα, έχεις πού να απευθυνθείς χωρίς να αντιμετωπιστείς ως “υπερβολική”».
Μετά την «Ηλέκτρα», τι ακολουθεί;
«Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που έμαθα να ζω στο τώρα και να απολαμβάνω αυτό που μου συμβαίνει στην εκάστοτε περίοδο της ζωής μου, χωρίς να ανησυχώ για το μέλλον. Αυτό κάποιες φορές μου βγαίνει θετικά, κάποιες άλλες όχι τόσο, αλλά έτσι είμαι. Παρ’ όλα αυτά, παραμένω αισιόδοξη για το μέλλον και ανυπομονώ να δω τι άλλο όμορφο θα φέρει».
Υπάρχει κάποιο είδος ρόλου ή κάποιος συγκεκριμένος σκηνοθέτης που να αποτελεί «όνειρο ζωής» για σένα;
«Κάπου άκουσα ότι τα όνειρά μας είναι καλύτερο να τα κρατάμε για τον εαυτό μας, γιατί όταν τα εκφράζουμε, μοιάζει σαν να χάνουν λίγο από τη μαγεία τους. Εννοείται πως έχω συγκεκριμένους σκηνοθέτες στο μυαλό μου που θα ήθελα πολύ να δουλέψω μαζί τους, αλλά ταυτόχρονα είμαι ανοιχτή σε ό,τι μου επιφυλάσσει το μέλλον και είμαι σίγουρη ότι, με κάποιο τρόπο, θα βρεθώ εκεί που πρέπει».
