"Ήταν το "σε ευχαριστώ" που μου χτύπησε. Λες και το δέρμα μου το οποίο ήταν καλλυμένο με ένα κολάν 5 ιντσών ήταν για εκείνον. Σαν δώρο τυλιγμένο σε καφέ κολάν. Έχει έρθει στον κόσμο για εκείνον, για να το εκτιμήσει ή όχι.
Την επόμενη φορά που θα αναρωτιέσαι αν η φούστα σου είναι κοντή, την επόμενη φορά που θα ζητήσεις από τη νεαρή κόρη σου να αλλάξει τα ρούχα της, ή την επόμενη φορά που ακούς για νέους κανόνες σχολικής ένδυσης, θυμήσου αυτή τη φωτογραφία".
Είμαι μέσα σε ένα γ@μη^#νο parka και μπότες. Και δεν έχει καμία σημασία.
Όλες οι γυναίκες έχουν αυτές τις στιγμές. Όλες μας. Και ακόμα ο κόσμος συμπεριφέρεται λες και είναι ακόμα δικός μας το πρόβλημα και πρέπει να το διορθώσουμε. Συγκεντρωθείτε. Έχω βαρεθεί με όλο αυτό".
Το post της Christen, απλό και κατανοητό, έγινε viral, με 200.000 περίπου likes και shares και σχόλια , τα οποία ήταν ποικίλα. Από "μπράβο που μίλησες" και "το έχω ζήσει και εγώ αυτό" μέχρι "καλύτερα να πας να πεθάνεις". Χάρη στο συγκεκριμένο post ξεκίνησε ένας διάλογος. Και όπως ξέρουμε ένας διάλογος μόνο καλά αποτελέσματα μπορεί να έχει. Είτε μιλάνε αυτοί που γνωρίζουν ότι υπάρχει πρόβλημα, είτε αυτοί που λένε σιγά το πράγμα, η έκθεση του θέματος στο ευρύ κοινό μπορεί να δηλώσει μονάχα αυτό: ότι πρόβλημα όντως υφίσταται. Δεν το βάζουμε κάτω από το χαλάκι. Δεν φοβόμαστε να μιλήσουμε.
Η 19χρονη Aimee Rouski πάσχει από Crohn. Στον τοίχο της, τον περασμένο Μάιο έγραψε: "Πρόκειται για μία σοβαρή ανίατη ασθένεια, που παρολίγο να με σκοτώσει, όχι απλά ένας στομαχόπονος, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν".
Στο post της η Βρετανή έφηβη περιγράφει τα όσα έχει πάθει εξαιτίας αυτής της χρόνιας άσχημης κατάστασής της, μία αόρατη ασθένεια που καταστρέφει το πεπτικό της σύστημα και τελικά χρειάζεται να κάνεις ειλεοστομία, μία χειρουργική επέμβαση κατά τη οποία το λεπτό έντερο έχει αλλάξει διαδρομή μέσα από μία τρύπα στην κοιλιακή χώρα και είναι καλυμμένη με μία σακούλα.
Μαζί με το post, μοιράστηκε και τρεις φωτογραφίες. Η πρώτη ήταν μία από τη μέση και κάτω, όπου φαινόταν ο σάκος. Η δεύτερη έδειχνε το εσωτερικό των μηρών της με σημάδια που έφταναν μέχρι το γόνατο. Η τρίτη φωτογραφία είναι μία κλασσική selfie που βλέπουμε συχνά στα social media μπροστά από έναν καθρέφτη. Το post της τελείωνε λέγοντας πως "πάντα ήμουν οκ με τα πράγματα που μου συμβαίνουν, αλλά μερικοί άνθρωποι δυσκολεύονται πολύ να το καταλάβουν, οπότε θα ήθελα να πω αυτό: Κανείς δεν πρόκειται να ξέρει εκτός και αν το πεις εσύ. Οι άνθρωποι που θα το μάθουν θα εξακολουθόύν να σε αγαπάνε και να σε βρίσκουν όμορφη. Η ασθένειά σου δεν είναι κάνει για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι".
Μέχρι τώρα η φωτογραφία της Rouski έχει πάρει 73.000 likes και έχει μοιραστεί, ενώ δημοσιογράφοι περιγράφουν τις selfies της ως γενναίες και προορισμένες για να εμπνεύσουν. Πολλοί ήταν αυτοί που την ευχαρίστησαν που μοιράστηκε την ιστορία της.
Και ναι θα συμφωνήσουμε πως οι selfies της ήταν όντως γενναία και δίνουν ένα νέο νόημα στον όρο "body positivity", που εδώ τον βλέπουμε να χρησιμοποιείται όχι απλά σε σώματα που είναι κάποια κιλά παραπάνω από τα αψεγάδιαστα σώματα των μοντέλων, σε γυναικεία σώματα που έχουν επηρεαστεί από κάποια ασθένεια ή έχουν κάποια δυσμορφία. Η Rouski είναι απλά ένα ακόμα κορίτσι ανάμεσα σε πολλά που χρησιμοποιούν τα social media τους για να κοινοποιούν τις αυτοβιογραφίες τους και τις ιατρικές τους ιστορίες και βγάζουν και selfies για να έχουν ντοκουμέντα.
Μία ακόμα ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι το post της Gylisa Jayne, η οποία με μεγάλη ειλικρίνεια μιλησε για τον πρώτο της χρόνο ως μητέρα. Το post αυτό, το οποίο δέχθηκε πάνω από 76.000 likes και κοινοποιήθηκε περίπου 70.000 φορές, μιλάει με λεπτομέρειες για τις δυσκολίες που βιώνει μία νέα μαμά. Ανάμεσα σε άλλα γράφει πως δεν ήξερε πως "αλήθεια ποτέ ξανά δεν θα υπάρξω μόνη" (και μάλιστα ως αποδεικτικό στοιχείο είναι και η φωτογραφία που την δείχνει να ξυρίζεται μαζί με τον γιο της στην ντουζιέρα), ότι όλοι θα έχουν μία άποψη για το πώς να μεγαλώσει το παιδί της, ότι το να έχει παιδί ίσως μερικές φορές την κάνει να μισεί τον άντρα της, ότι δεν περίμενε ποτέ το μητρικό της ένστικτο να χτυπήσει.
Είχε όμως να πει και κάτι ακόμα: " Κανένας δεν μου είπε ότι (οι νέες μαμμάδες) νιώθουν τρελές μετά τη γέννα. Ότι νιώθουν μόνες και φοβισμένες και περίεργες και όχι σαν τον εαυτό τους. Κανένας δεν μου το είπε, οπότε ένιωθα ότι δεν μπορούσα να το λέω ούτε εγώ ότι αισθάνομαι έτσι, ώσπου μια μέρα το είπα σε έναν και όλα βγήκαν από μέσα μου και κατέληξα να μοιράζομαι τα λόγια μου με εκατοντάδες από εσάς. Και όλοι σας νιώθατε σαν κι εμένα. Και μετά όλοι μου είπατε ότι αυτά τα συναισθήματα δεν κρατάνε για πάντα. Ότι μερικές φορές επιστρέφουν και θέλεις να φύγεις τρέχοντας, αλλά όλοι σας μου είπατε ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Θα γίνουν πιο εύκολα. Θα περάσουν τα κακά. Και θα αξίζει".
Στο Twitter, στο Facebook και στο Instagram οι γυναίκες μοιράζονται φωτογραφίες και ιστορίες μέσα από το δικό τους σύμπαν, με τις δικές τους ιατρικές περιπτώσεις, με το δικό τους καθημερινό αγώνα και με τις δικές τους ανησυχίες ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή δεν θα υπάρχουν γυναίκες που θα νιώθουν άβολα να μιλάνε για θέματα σωματικής και ψυχικής υγείας, και να δείχνουν τα σημάδια τους (ορατά και μη) στον κόσμο. Οι γυναίκες χρησιμοποιούν τα social media για να πατάξουν τα στερεότυπα που έχουν να κάνουν με τη θηλυκότητα, με τη μητρότητα, με το πώς είναι να είσαι γυναίκα σε έναν αντρικό κόσμο.
Γίνεται, αν θέλουμε να το πούμε και αυτό, ένα επαναπροσδιορισμός της λέξης "νορμάλ" και γι αυτό και μόνο αξίζει να δώσουμε ένα μπράβο στις νέες αυτές ακτιβίστριες (γιατί ναι είναι ακτιβισμός το να βγαίνεις μπροστά και να μιλάς για πράγματα που θεωρουνται ταμπού), που όταν όλοι οι άλλοι βλέπουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έναν ακόμα τρόπο να φουσκώσουν το εγώ τους, εκείνες βλέπουν ένα βήμα να κάνουν τη ζωή καλύτερη.
