Ανθρωποι νέοι, ενήλικες και ηλικιωμένοι. Ανδρες και γυναίκες. Ανθρωποι χαρούμενοι και χαμογελαστοί και άνθρωποι πιο σκεπτικοί ή στεναχωρημένοι. Ντυμένοι διαφορετικά. Κάποιοι με μακριά και ίσια μαλλιά, κάποιοι άλλοι με κομμώσεις πιο περίπλοκες. Ο καθένας με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, με τις δικές του μικρές ατέλειες. Ολοι τους είναι άνθρωποι, ή μάλλον πρόσωπα ανθρώπων, φυσιογνωμίες που θυμίζουν τους φίλους μας, τους γνωστούς μας, τους συγγενείς μας, τους αγνώστους που συναντάμε καθημερινά στον δρόμο.
Ωστόσο, δεν υπάρχουν! Οχι γιατί εγκατέλειψαν τα εγκόσμια ή γιατί άνοιξε η γη και τους κατάπιε, αλλά διότι δεν υπήρξαν ποτέ στην πραγματικότητα, καθώς είναι ανθρώπινες φυσιογνωμίες που συνθέτει με απόλυτη ακρίβεια στο κομπιούτερ ένας αλγόριθμος. Πρόσωπα ανύπαρκτα αλλά άκρως ρεαλιστικά, πρόσωπα τα οποία στην εποχή των fake news, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη διαστρέβλωση των γεγονότων και της αλήθειας. Ή αλλιώς, όπως κατήγγειλε στο Twitter ο Κέβιν Κέλι, αυθεντία σε ζητήματα ψηφιακής τεχνολογίας, πρόσωπα ανύπαρκτων ανθρώπων, που θα μπορούσαν να επιφέρουν «το τέλος της φωτογραφίας ως αποδεικτικό στοιχείο».
