Σεξουαλική βία σε καιρό πολέμου: Μία διαφορετική πανδημία που εξελίσσεται αθόρυβα
The Jennettes
15 Ιουνίου 2021
Από το 2015, η 19η Ιουνίου έχει καθιερωθεί από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως η Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Σεξoυαλικής Βίας Κατά τη Διάρκεια των Ενόπλων Συγκρούσεων. Η ημερομηνία δεν είναι τυχαία – αποτελεί φόρο τιμής στο συνέδριο του ΟΗΕ που πραγματοποιήθηκε το 1820 και, για πρώτη φορά στην ιστορία, αναγνώρισε τη σεξουαλική βία ως όπλο, κι όχι ως συνέπεια του πολέμου.
Η χρήση του συγκεκριμένου είδους βίας αποτελεί ένα ξεχωριστό είδος πανδημίας, για το οποίο ελάχιστοι μιλούν. Είναι ένα όπλο που έχει στόχο την ταπείνωση, την εξαθλίωση – και πολλά περισσότερα.
Στην Αιθιοπία, η χρήση σεξουαλικής βίας έχει στόχο τις γυναίκες της φυλής Tigrayan. Άνδρες τις κακοποιούν, τις βιάζουν ομαδικά, τις ακρωτηριάζουν αφού πρώτα τους λένε πως «η μήτρα μίαςTigrayan δεν πρέπει να γεννήσει ποτέ».
Στις αγγλόφωνες περιοχές του Καμερούν, οι γυναίκες υποφέρουν. Στρατιωτικοί και ένοπλοι πολίτες, τις βιάζουν δίχως έλεος. Κι εκείνες, μένουν απροστάτευτες και ευάλωτες. Από το Φεβρουάριο ως το Δεκέμβριο του 2020, ο ΟΗΕ κατέγραψε 4.300 περιστατικά βιασμού και σεξουαλικής κακοποίησης, αλλά και έμφυλης βίας στο συγκεκριμένο τόπο. Από το φετινό Ιανουάριο μέχρι και το Μάρτιο, καταγράφηκαν 500 βιασμοί και 500 περιστατικά έμφυλης βίας.
Στη Συρία, σχεδόν 3.000 γυναίκες και παιδιά Yazidi παραμένουν αιχμάλωτοι, έπειτα από την απαγωγή τους, το 2014, από ιρακινούς Daesh. Αν βρίσκονται ακόμη στη ζωή, το πιθανότερο είναι να έχουν υποστεί σεξουαλική και σωματική κακοποίηση.
Στο Ιράκ και τη Μιανμάρ, τα θύματα βιασμού και σεξουαλικής βίας είναι αδύνατο να δεχθούν ιατρική περίθαλψη, ενώ αδυνατούν να ξεπεράσουν τις τραυματικές τους εμπειρίες.
Κι οι θύτες δε λογοδοτούν για τα εγκλήματά τους. Πολλοί έχουν συλληφθεί – όπως στην περίπτωση των Daesh – με κατηγορίες τρομοκρατίας. Ποτέ, όμως, δεν τέθηκε το ζήτημα του βιασμού. Αυτό, δυστυχώς, στέλνει ένα μήνυμα που κανένα θύμα – ή, καλύτερα, survivor – δε θέλει να ακούσει: Ο πόνος που υπέστη, ο φόβος, το μαρτύριο, είναι αδιάφορα. Σε κοινωνίες που ο βιασμός θεωρείται νόμιμος αν συμβαίνει εντός γάμου, εκεί που οι γυναίκες πρέπει να υπακούν το σύζυγό τους και αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα, η ανάγκη για δράση είναι επιτακτική.
Οι γυναίκες, οι άνδρες και τα παιδιά χρειάζονται σωματική και ψυχολογική φροντίδα. Κανείς δεν πρέπει να μένει στη σιωπή και το φόβο, να αισθάνεται ντροπή όταν του συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αυτή η πανδημία πρέπει να τελειώσει – ακριβώς όπως θα συμβεί και μ’ εκείνη του κορωνοϊού. Δε θα γίνει από τη μία μέρα στην άλλη. Πρέπει, όμως, να ξεκινήσει η αλλαγή, έστω κι αν τα βήματα είναι μικρά.
Γίνε κι εσύ μέλος μόνο με 6€/ έτος στο συνδρομητικό Jenny.gr Exclusive Benefits
