Η Viola Davis ψάχνει το «γιατί» του κάθε ρόλου που ερμηνεύει

Με αφορμή τη έκδοση της αυτοβιογραφίας της στις 26 Απριλίου, η Viola Davis μίλησε στη Jazmine Hughes και τους New York Times για τη ζωή της, την υποκριτική και το πώς χρησιμοποίησε τις εμπειρίες της για να δημιουργήσει τον χώρο που το Hollywood δεν είχε για εκείνη.

Για την αυτοβιογραφία της

H Viola Davis ξεκίνησε να γράφει την αυτοβιογραφία της την άνοιξη του 2020, χωρίς όμως να ξέρει από πού η ιστορία της ξεκινούσε. Μια νύχτα θυμήθηκε μια ερώτηση που της είχε κάνει ο Will Smith στα γυρίσματα της ταινίας Suicide Squad: αν ήταν ειλικρινής με τον εαυτό της και ήξερε πραγματικά ποια είναι. Εκείνος, για παράδειγμα, θα ήταν για πάντα το 15χρονο που χώρισε με την κοπέλα του. Ποια ήταν εκείνη; Κατευθείαν στο μυαλό της ήρθε μια ανάμνηση από την τρίτη δημοτικού, όταν μια παρέα οκτώ ή εννιά αγοριών την κυνηγούσαν μετά το σχολείο κοροϊδεύοντάς την και φωνάζοντάς της ρατσιστικές προσβολές ενώ εκείνη προσπαθούσε να ξεφύγει. Οι σόλες των παπουτσιών της ήταν όμως φθαρμένες και δεν μπορούσε να τρέξει γρήγορα. Η συμμορία την έπιασε και την οδήγησε στον αρχηγό τους, ένα αγόρι από το Cape Verde με την ίδια απόχρωση δέρματος με τη Viola που συστηνόταν ως Πορτογάλος για να διαφοροποιείται από τους Αφροαμερικανούς. Όταν η μικρή Viola τόλμησε να του πει πως κι αυτός είναι μαύρος, το αγόρι ξεκίνησε να ωρύεται και τη χτύπησε. Τον ακολούθησαν και οι υπόλοιποι φίλοι του. Αυτό το περιστατικό στιγμάτισε την υπόλοιπη ζωή της· ακόμα και μετά τα βραβεία και τις επιτυχίες, ακόμα και όταν βίωνε σε μεγαλύτερη ηλικία περιστατικά βίας, ρατσισμού, μισογυνισμού και αν και τα παιδικά της χρόνια ήταν κυριολεκτικά γεμάτα αίμα, μελανιές, θάνατο και ψυχικά τραύματα, η ανάμνηση αυτή την πονάει ακόμα πιο πολύ απ’ όλες τις άλλες και επισκιάζει τις επιτυχίες της.

TRUE STORIES

The Woman King: Η Viola Davis κόβει την ανάσα στις πρώτες σκηνές της πολυαναμενόμενης ταινίας

Για την υποκριτική

Όταν η Viola Davis ενσαρκώνει ένα ρόλο, δεν είναι δημιουργός αλλά μέσο· από το σενάριο μαθαίνει τα βασικά για κάθε χαρακτήρα, αλλά τα υπόλοιπα πρέπει να τα ανακαλύψει μόνη της, μέχρι να φτάσει στο «γιατί» του κάθε χαρακτήρα. Ακολουθεί την ίδια μέθοδο ακόμα και για μικρούς ρόλους, όπως για παράδειγμα η Mrs. Miller στην ταινία Doubt. Όταν μετά από τρεις εβδομάδες στις πρόβες δεν είχε καταφέρει να αποκωδικοποιήσει ακόμα το ρόλο, πήγε σπίτι κι έγραψε τη βιογραφία του χαρακτήρα. Η προεργασία για τη Mrs. Miller την οδήγησε σε υποψηφιότητα για βραβείο Όσκαρ β΄ γυναικείου ρόλου. Ο λόγος για τον οποίο επενδύει τόσο ακόμα και σε μικρούς ρόλους είναι ότι οι ρόλοι που ανατίθενται στους Μαύρους καλλιτέχνες στο Hollywood είναι συνήθως μονοδιάστατοι και στερεοτυπικοί, περιορισμένοι στο να εμπνεύσουν ή να παρηγορήσουν την ξανθιά κλασικά όμορφη πρωταγωνίστρια. Η Davis ήθελε πάντα να δείξει ότι, ακόμα και με ελάχιστα, μπορεί να χτίσει συνειδητά μια άρτια ερμηνεία.

Για το How to Get Away with Murder

Όταν στα 47 της η Shonda Rhimes της πρότεινε το ρόλο της Annalise Keating στο How to Get Away with Murder, η Davis δέχτηκε υπό έναν όρο: ότι οι σεναριογράφοι θα έγραφαν μία σκηνή στην οποία η δυναμική δικηγόρος θα έβγαζε την περούκα και το μακιγιάζ της. «Η βιομηχανία της τηλεόρασης είναι γεμάτη ανθρώπους που νομίζουν ότι γράφουν κάτι ανθρώπινο, όταν στην πραγματικότητα είναι μόνο ένα επιφανειακό τέχνασμα» εξηγεί. «Αν όμως έβγαζα την περούκα σε μία σκληρή και προσωπική στιγμή, αν έβγαζα το μακιγιάζ, θα τους ανάγκαζα να γράψουν για εκείνη τη γυναίκα». Παρόλο που είχε υποδυθεί και στο παρελθόν δυναμικούς ρόλους, η Annalise Keating ήταν ο πρώτος ρόλος της στον οποίο το σκουρόχρωμο δέρμα της και η θηλυκότητά της συνυπήρχαν για πρώτη φορά. Για την ερμηνεία της στη σειρά, η Davis κέρδισε ένα Emmy κι δύο SAGA.

Μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη στους NYTimes εδώ.