Ο Δημήτρης Λιγνάδης αποφυλακίστηκε έτσι απλά, κι ακόμα λέμε «γιατί δεν μίλησαν νωρίτερα τα θύματα;»
Κλέλια Φατούρου
14 Ιουλίου 2022
Άλλη μία μέρα δικαιοσύνης, ευημερίας και κατανόησης ξημέρωσε για εμάς και το πρόβλημα είναι ότι έχουμε πάψει να εκπλησσόμαστε. Ο Δημήτρης Λιγνάδης, μετά από 17 μήνες προφυλάκισης και καταδίκης σε 12 χρόνια κάθειρξης για δύο βιασμούς, είναι ελεύθερος.
Πώς χωρούν όλα αυτά σε μία πρόταση; Τι να σας πω κι εγώ. Εμένα με ενδιαφέρει να μην χαθεί το φλερτ στον εργασιακό χώρο επειδή γίνονται πολλές άδικες καταγγελίες. Κατά τα άλλα, εάν βιάζεις ανήλικα και έχεις ένα αρκετά μεγάλο δίχτυ προστασίας γύρω σου, μπορεί να καταδικάζεσαι ή να περνάς ενάμιση χρόνο στη φυλακή μέχρι να γίνει η δίκη, αλλά αν κάνεις υπομονή, είσαι καλό παιδάκι και διοργανώνεις θεατρικές παραστάσεις και μουσικά σύνολα για τα άλλα παιδιά της φυλακής, μάντεψε τι.
4 προς 3 στο δικαστήριο καταλήγουν στο ότι μπορείς να πληρώσεις 30.000 ευρώ και να συνεχίσεις τα μουσικά σύνολα, εκτός φυλακής, να γεμίσεις μπαταρίες και να επιστρέψεις όταν (και αν) εκδικαστεί η έφεσή σου. Τα 12 χρόνια θα μειωθούν σίγουρα επειδή θα δείξεις καλή διαγωγή (το έχεις αποδείξει αυτό εξάλλου) και οι θαυμαστές σου θα είναι εκεί έξω και θα σε περιμένουν.
Η υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη είναι απλώς το επιστέγασμα μίας σειράς υποθέσεων που μας αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.
Οι αστυνομικοί στην περίπτωση Ζακ Κωστόπουλου είναι αθώοι και ο μεσίτης βγήκε από τη φυλακή με όρους, η Χρυσή Αυγή άσκησε έφεση και περνά από δίκη για δεύτερη φορά προκειμένου να επανεξετάσουμε το κατά πόσο είναι εγκληματική οργάνωση, η ακύρωση της περίπτωσης βιασμού στη Θεσσαλονίκη. Τώρα απλά περιμένουμε και την υπόθεση Φιλιππίδη, να έρθει να ολοκληρωθεί η επιτυχία της δικαιοσύνης.
Φεύγω εντελώς από τις νομικές λεπτομέρειες και πηγαίνω στην ουσία μίας τέτοιας απόφασης. Η δημιουργία κινημάτων, όπως το Time's Up και το Me Too είχε ως στόχο το να σταματήσουμε να φοβόμαστε. Να κατονομάζουμε τους ανθρώπους που μας έχουν προξενήσει κακό. Μακροπρόθεσμα, αυτό θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε στις σχέσεις αλλά και σε εργασιακούς χώρους. Να μην φοβόμαστε να καταγγείλουμε, να υψώνουμε το ανάστημά μας την ώρα που συμβαίνει και όλο αυτό γνωρίζοντας ότι υπάρχει ένα υποστηρικτικό νομικό πλαίσιο.
«Γιατί σας πήρε 20 χρόνια να μιλήσετε; Κάτι θα έχετε να κερδίσετε τώρα», είναι η καραμέλα που ακούσαμε από χιλιάδες στόματα όταν γυναίκες, όπως η Σοφία Μπεκατώρου, βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν για τους θύτες τους.
10,20, 50, 100 χρόνια σιωπής που προκύπτει από το victim blaming, που δεν λέει να τελειώσει. Τα θύματα προκαλούν, τα θύματα υπερβάλλουν, τα θύματα «συναίνεσαν σε σεξ που περιλαμβάνει πόνο», αν και ανήλικα. Τα θύματα τα ήθελαν και τα έπαθαν αφού δεν έβαλαν φούστα κάτω από το γόνατο. Τι γύρευαν τα θύματα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου ή στο σπίτι του εργοδότη τους, που τους υποσχέθηκε δουλειά και που κάλλιστα μπορεί να τους την πάρει όποια ώρα θέλει; Τα θύματα δεν είναι θύματα. Είναι ηθοποιοί.
Άνθρωποι που δέχονται νομική εκπροσώπηση από ανθρώπους της ίδιας νοοτροπίας και του ίδιου επιπέδου ηθικής. Που χυδαιολογούν για τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Για τα θύματα που δεν μίλησαν τότε, που δεν είχαν τα κότσια να τρέξουν με το που βιάστηκαν ή ξυλοκοπήθηκαν, προκειμένου να δείξουν στην αστυνομία τις μελανιές τους ή να περάσουν από ιατροδικαστή, ο οποίος μπορεί να τους βάλει σε μία αναμονή δύο ημερών (τότε που πια δεν αποδεικνύεται).
Η απόφαση για τον Λιγνάδη είναι η απάντηση σε όσους αναρωτιούνται πώς γίνονται όλες αυτές οι κακοποιήσεις και δεν το παίρνουν πρέφα και πως γίνεται τα θύματα να αργούν να μιλήσουν.
Τα θύματα δεν μιλούν γιατί όλοι προσπαθούν να τους πείσουν ότι δεν είναι θύματα. Και στέλνουν το μήνυμα σε επίδοξους θύτες ότι μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι. Το πολύ πολύ να χρειαστεί να φτιάξουν μερικά μουσικά σύνολα στη φυλακή. Αλλά για λίγο.
Οι γυναίκες που κακοποιούνται (συγγνώμη, δολοφονούνται) δεν θα φύγουν ποτέ από τον θύτη τους γιατί πλέον είναι πεπεισμένες ότι το λάθος είναι δικό τους. Ακόμα και αν φύγουν, εκείνος θα τις ακολουθήσει και θα τις σκοτώσει γιατί, εξάλλου, η γυναικοκτονία δεν είναι κάποιος νομικά αναγνωρισμένος όρος. Τα θύματα θα βιάζονται αλλά θα πείθουν τον εαυτό τους ότι είναι σεξ με πόνο, στο οποίο συμφώνησαν, κι ας μην το θυμούνται. Στο μεταξύ, οι θύτες θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά. Και όχι πλέον στα κρυφά. Φανερά, για να βλέπουν όλοι.
