Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες: Πώς ένα εξαιρετικό βιβλίο έγινε μια άθλια ταινία
Κλέλια Φατούρου
6 Σεπτεμβρίου 2022
Το περασμένο καλοκαίρι, επικρατούσε ένας πανικός με το βιβλίο «Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες». Η Delia Owens είχε συνδυάσει τις γνώσεις της πάνω στο οικοσύστημα και τη ζωή στους βάλτους με την ικανότητά της να διηγείται, και όλα αυτά στο πρώτο μυθιστόρημά της.
Η Kya είναι ένα κορίτσι που μεγαλώνει στους βάλτους της βόρειας Carolina, εγκαταλείπεται πολύ νωρίς από την οικογένειά της και καλείται να τα βγάλει πέρα μόνη της, ενώ η μικρή πόλη όπου ζει τη θεωρεί άγρια. Η πλοκή ξετυλίγεται γύρω από έναν φόνο και η ιστορία κάνει διαδρομές στο παρελθόν και το παρόν της Kya.
Ένα απίστευτα καλογραμμένο βιβλίο για την απώλεια, την ενηλικίωση, την απομόνωση, τον έρωτα και τη φύση, στοιχεία που παντρεύονται ιδανικά σε 400 σελίδες (και που σίγουρα θα σε κάνουν να κλάψεις). Διαβάζοντας λοιπόν το μυθιστόρημα της Owens, φαντάζεσαι την ιστορία να ξετυλίγεται στη μεγάλη οθόνη.
Κάπου εδώ μπαίνει η Reese Witherspoon και η εταιρία παραγωγής της, Hello Sunshine, η οποία αγόρασε τα δικαιώματα και μάς υποσχέθηκε μία ταινιάρα, με την Olivia Newman να σκηνοθετεί.
Πολύ κακό cast
Η επιλογή της Daisy-Edgar Jones ήταν σίγουρα αμφιλεγόμενη, γιατί η ηθοποιός έχει μία εύθραυστη και αιθέρια εμφάνιση, ενώ η Kya περιγράφεται ως το άγριο, έως και πρωτόγονο κορίτσι, που τελικά όλοι παρεξηγούν. Και το αποτέλεσμα αποδεικνύει ότι η Jones ήταν σίγουρα ένα μεγάλο λάθος. Είναι ένα ντελικάτο κορίτσι που σε κάθε πλάνο αλλάζει outfit (say what?), τα μαλλιά της έχουν πάντα μία ελαφριά μπούκλα κομμωτηρίου, τα μάγουλά της έχουν το σωστό ρουζ της Bobbi Brown και τρέχει κάπως αδέξια, συγκριτικά με το «κορίτσι του βάλτου» στο βιβλίο, που είναι ένας θηλυκός Μόγλης.
Γενικά, η επιλογή του cast είναι άτοπη, οι άντρες στη ζωή της Kya είναι όμορφα ξανθά αγόρια του Νότου, που δεν μπορείς να καταλάβεις τι σκέφτονται και ο μόνος που ξεχωρίζει είναι ο David Strathairm, ως δικηγόρος της Kya, ενώ δεν θα έπρεπε.
Απουσιάζει η σκοτεινή πλευρά του βιβλίου
Αν και πρόκειται για μία ιστορία που καταλήγει να γίνεται αισιόδοξη και να έχει ελπίδα, μιλάμε για ένα παιδί που εγκαταλείφθηκε σταδιακά από όλη του την οικογένεια και ζούσε μόνο του από 10 χρονών. Όλο αυτό παρουσιάζεται σε μια σκηνή που μίκρυνε για τις ανάγκες της ταινίας, όπου βλέπουμε τους συγγενείς της να φεύγουν ο ένας πίσω από τον άλλο με μία βαλίτσα, λες και κάνουν check out από ξενοδοχείο.
Δεν φαίνεται πουθενά η βαθιά μοναξιά της Kya, η πείνα (για φαγητό και ανθρώπινη επαφή), το πώς τα κατάφερε και στάθηκε στα πόδια της σε μία δεκαετία που ήταν ούτως ή άλλως πολύ σκληρή με τις γυναίκες. Όλα επικεντρώνονται σε ένα πολύ χλιαρό love story, λείπουν πολύ βασικά στοιχεία του βιβλίου και το τέλος είναι περισσότερο κωμικό, με τους ηθοποιούς να γερνούν με κακό make up. Το τέλος -που κρύβει ένα πολύ καλό plot twist- περνά έως και απαρατήρητο και γενικά θα προτιμούσα να είχα πάει σε μία ταβέρνα και να είχα φάει καραβίδες.
Από την άλλη, εάν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο, οι προσδοκίες σου είναι σίγουρα πολύ χαμηλότερες και ίσως να θέλεις να δεις την Daisy Edgar-Jones (που ήταν υπέροχη στη σειρά Normal People) να προσπαθεί να μιλήσει με προφορά του αμερικανικού Νότου. Ή μπορεί να θέλεις να ακούσεις το πετυχημένο soundtrack της Taylor Swift.
Κατά τα άλλα, αν μπορείς να μείνεις μόνο στο βιβλίο, μείνε μόνο στο βιβλίο.
