Τι πρέπει να αλλάξει στην κουλτούρα της δωρεάς οργάνων

Ταξίδεψε από την Κρήτη μέχρι την Αθήνα προκειμένου να μιλήσει για την δωρεά οργάνων. Πριν από δύο χρόνια, η μεγαλύτερη κόρη της Ιωάννας Σαρρή-Μπαλάση, η Νεκταρία – ένα παιδί στην εφηβεία γεμάτο ζωή όπως την περιγράφει – νοσηλεύτηκε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου, ως αποτέλεσμα επιπλοκής ενός παλιού χειρουργείου στο κεφάλι. Η Νεκταρία δεν έμελλε να τα καταφέρει. Η ζωή της, όμως, συνεχίστηκε, τρόπον τινά, όταν οι γονείς της αποφάσισαν να δωρίσουν τα όργανα της. «Μπορεί να μην έχω τη Νεκταρία κοντά μου, αλλά κάπου στην Ελλάδα έχω πέντε παιδιά που δεν λείπουν από τα σπίτια τους. Κάπου στην Ελλάδα, πέντε οικογένειες ξαναέζησαν τη γέννηση του ανθρώπου τους. Μέσα από τη δωρεά οργάνων ξαναγίνεσαι γονιός. Πώς αλλιώς να περιγράψω τη διαδικασία να δίνεις ζωή σε έναν άνθρωπο;». Τα λόγια της κ. Σαρρή – Μπαλάση συνοψίζουν τα αντικρουόμενα συναισθήματα που κατακλύζουν τον δωρητή οργάνων – και δη ένα γονιό μικρού παιδιού: Την βουβή οδύνη της απώλειας και την λυτρωτική δύναμη της δωρεάς.

Ενάντια στα στερεότυπα

Η μαρτυρία της ήταν η πιο φορτισμένη στιγμή των Organ Meetings, της νέας ενημερωτικής καμπάνιας του Ιδρύματος Ωνάση, να μετακινήσει την κουλτούρα μας για τον θεσμό της δωρεάς οργάνων. Δυστυχώς, η διάχυτη και εδραιωμένη αντίληψη για το φλέγον αυτό ζήτημα υγείας είναι προσκολλημένη σε μύθους, στερεότυπα (θρησκευτικά και άλλα) και, όπως είναι λογικό, απωθημένη από φόβο, τον μεγαλύτερο ανθρώπινο φόβο, αυτόν του θανάτου. Η Ελλάδα είναι και εδώ ουραγός, η τελευταία χώρα στη λίστα της δωρεάς οργάνων εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης· κι αυτή είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να αλλάξει.

Διαβάστε περισσότερα στο monopoli.gr