Σχεδόν όλα τα βράδια στη Σαρρή, έξω από το θέατρο «Εμπορικόν», έχει ουρές για τον μολιερικό «Μισάνθρωπο» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα. Τα ποσοστά της τηλεθέασης πάλι, κατατάσσουν, τον «Σασμό» στην κορυφή της τηλεοπτικής περιόδου. Είναι, μια καλή, πολύ καλή χρονιά για τα εγχειρήματα στα οποία συμμετέχει η Ευγενία Σαμαρά. Και είναι λογικό που η επόμενη συνάντηση (μετά τη δική μας στον προαύλιο χώρο του ανακαινισμένου Ωδείου Αθηνών) έχει επαγγελματικό περιεχόμενο για τη νέα θεατρική σεζόν – αν φυσικά δεν συνεχιστεί ο «Μισάνθρωπος», όπως διευκρινίζει η ίδια.
Διαρκώς ανερχόμενη, γιατί οι επιθυμίες της διασταυρώνονται με την αυστηρά οργανωτική της φύση σε μια παράδοξη σύζευξη, απολαμβάνει τους καρπούς της δημοφιλίας· αλλά ξέρει πολύ καλά πως δεν της φτάνουν. Ξέρει, επίσης, πως ούτε το ταλέντο της φτάνει. Η Ευγενία Σαμαρά που έφτιαξε μόνη της (μαζί με έναν συμφοιτητή της) την πρώτη της θεατρική παράσταση στη Θεσσαλονίκη – όπου και μεγάλωσε – εμπιστεύεται περισσότερο την εργατικότητα, την πειθαρχία, τη διάθεση της για μελέτη και τα όνειρα της. Εμπιστεύεται επίσης, τα χέρια της, την δεινότητα της να κατασκευάζει. Γι’ αυτό και δηλώνει πως φτάνει στην τέχνη μέσα από τον λοξό δρόμο του μόχθου.
Θυμάσαι την πρώτη σου θεατρική εμπειρία στη Θεσσαλονίκη;
Λεγόταν «Άλλη μια ασήμαντη ιστορία», όπου παρακολουθούσαμε την ζωή Αυτού και Αυτής, την ζωή ενός ζευγαριού, από τη γνωριμία έως το χωρισμό του. Εγώ μαζί με ένα συμφοιτητή μου, γράψαμε, σκηνοθετήσαμε, σκηνογραφήσαμε, κάναμε την παραγωγή. Και όλως περιέργως πήγε και καλά και ταμειακά. Γνωρίσαμε την πολύ ωραία και δημιουργική πλευρά του θεάτρου. Είχε μια αθωότητα και μια άγνοια κινδύνου. Κι αυτό χάθηκε επί τόπου· δεν θα μπορούσε να συνοδεύσει τη σχέση μου με το θέατρο μελλοντικά.
Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr
