Έγραψε για τον «Άγνωστο»:
«Σε μια ταινία και σ’ ένα κόσμο όπου το κακό έχει τόσα πολλά πρόσωπα όσα και το καλό, όπου άνθρωποι βγαίνουν από το πλέγμα της κοινωνίας και χάνονται, πολλές φορές ηθελημένα, όπου η μοναξιά δεν σου επιτρέπει να κρίνεις αν αυτό που βλέπεις είναι αληθινό, μπορεί ο μυστηριώδης ξένος να μην είναι ο απέναντί σου, αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός; Η άσκηση είναι μία: εισπνέεις καθαρό αέρα. Καθώς εκπνέεις, αφήνεις να φύγουν όλα τα μαύρα στοιχεία από μέσα σου. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο. Οπως ιδανικά έχει απεικονίσει ο Ντέιβιντ Λιντς, στον οποίο δεν λείπουν οι αναφορές στην ταινία, η «κανονικότητα» κρύβει τον τρόμο, το καλό και το κακό είναι ένα. Γι’ αυτό κι ο Ράιτ εστιάζει λιγότερο στις αστυνομικές διαδικασίες και περισσότερο στις διαδρομές, στη συνύπαρξη, σ’ ένα σταδιακό bonding των ηρώων μέσα σ’ ένα ζοφερό περιβάλλον αγωνίας, όπου όπως οι αστυνομικοί παίζουν με την ψυχολογία του υπόπτου, έτσι κι ο Ράιτ παίζει μ’ αυτήν του θεατή. Γιατί τόσο ο Μαρκ όσο κι ο θεατής, νιώθει αλλά δεν ξέρει. Ξέρει αλλά αμφισβητεί. Αμφισβητεί αλλά νιώθει». Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr.
