Στις ταινίες πάντα ερωτευόμουν τον πρωταγωνιστή με το περισσότερο χιούμορ, την έντονη οξυδέρκεια αλλά και με ένα σωρό ελαττώματα. Αυτόν που έρχεται για να φύγει αλλά αφήνει αποτυπώματα για καιρό μετά τη φυγή του. Παρόλο που γνωρίζουμε πως τέτοιες ιστορίες είτε στον κινηματογράφο, είτε στην πραγματική ζωή, δεν έχουν happy end, τις κυνηγάμε. Γιατί; Ίσως, επειδή στα bad boys κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί κι αν υπάρχει ένα δύσκολο task στη ζωή, αυτό είναι να εκλογικεύουμε τις συνήθειες που μας κάνουν κακό.
Στον έρωτα και τις σχέσεις ειδικά, τα πάντα τείνουν να γίνονται πιο περίπλοκα, στην προσπάθεια να εξηγήσει κανείς γιατί γίνονται τόσο ελκυστικοί τέτοιοι χαρακτήρες. Η συγγραφέας του The Fear, Christiana Spens προσπαθεί να λύσει τον γρίφο, εξηγώντας στο Stylist γιατί τελικά μας τραβάει ό,τι κανονικά θα έπρεπε να μας απωθεί.
Ο φόβος δεν απωθεί την ελκυστικότητα, κάποιες φορές την πυροδοτεί και την αναζωπυρώνει ενώ σαν κουλτούρα, λατρεύουμε τα «κακά παιδιά». Γιατί λοιπόν συμβαίνει αυτό και γιατί κάποιες φορές γινόμαστε τόσο αυτοκαταστροφικοί;
Παρά τα red flags, το πάθος συνεχίζεται κι εκεί όλα αρχίζουν να γίνονται ακόμη και πιο πολυσύνθετα. Χωρίς όλη αυτή την τρέλα του «τοξικού» έρωτα, η ζωή μοιάζει κενή γιατί λείπει η ένταση, η αγωνία και τα πολύ έντονα συναισθήματα που τις περισσότερες φορές καταλήγουν να είναι επίπονα. Με ένα τέτοιο άτομο, η κάθε μέρα είναι πρόκληση και δεν ξέρεις ποτέ αν είστε μαζί. Ίσως αυτό κάνει πιο έντονο το πάθος.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ο Freud είχε διατυπώσει ολόκληρη θεωρία γύρω από τον μαζοχισμό στην «αρχή της ευχαρίστησης». Επαναλαμβάνοντας εμπειρίες, μεταμορφώνουμε τις σχέσεις μας και μειώνουμε τη δύναμη του φόβου. H έντονη προσκόλληση μας σε τέτοιες ιστορίες, εξηγείται επίσης μέσα από παιδικά τραύματα ή από τον ρόλο της πατρικής φιγούρας στη ζωή μας, σύμφωνα με τη Spens.
Μια πατρική σχέση που θεωρείται προβληματική, είναι ένας δυνατός λόγος για να σε ωθήσει σε μια σχέση που αποδεικνύεται το ίδιο καταστροφική. Το θέμα εδώ, είναι ότι οι επαναλαμβανόμενες τραυματικές εμπειρίες οξύνουν το αρχικό τραύμα που δεν μπορεί να διαγραφεί ποτέ από τη μνήμη μας.
Τι είναι αυτό που μας κάνει τελικά να ενδίδουμε τόσο εύκολα στις πιο σκοτεινές μας πλευρές; Η ανάγκη σύμφωνα με τους ειδικούς, να βρεθούμε πιο κοντά στην αλήθεια γύρω από τον εαυτό μας και τις εμπειρίες μας. Όπως όλα δείχνουν, πάντα θα κυνηγάμε το χάος, την αβεβαιότητα, την αστάθεια. Όσο πιο ασταθής είναι ο συναισθηματικός μας κόσμος, τόσο περισσότερο θα συμφιλιωνόμαστε με τις σκιές μας και την αυτοκαταστροφή που κρύβεται στις πιο σκοτεινές συμπεριφορές των άλλων απέναντί μας.
