Το Red Rooms δεν είναι μία ακόμη ταινία για serial killers, παρότι περιστρέφεται γύρω από τη δίκη του Λουντοβίκ Σεβαλιέ, ο οποίος κατηγορείται για τη δολοφονία έφηβων κοριτσιών και τη διακίνηση βίντεο των πράξεών του. Το Red Rooms είναι ένα έργο αφιερωμένο στις ψυχολογικές συνέπειες της ακραίας βίας. Ένα έργο που θα σε κάνει να νιώσεις άβολα, να ανατριχιάσεις και να δεις με μία πιο προσεκτική ματιά τους ανθρώπους - και ειδικά τις γυναίκες - που αισθάνονται μία μυστηριώδη έλξη προς το σκοτάδι.
«Πρόκειται για αρκετά διαδεδομένο φαινόμενο», δήλωσε ο σκηνοθέτης Πασκάλ Πλαντ. «Ίσως έχει να κάνει με την ανατροφή τους; Μ’ εκείνη την ιδέα του "κακού παιδιού" και την ιδέα του στα άκρα, και την αντίληψη πως "με την αγάπη και την κατανόηση που θα του δείξω, μπρος να τον αλλάξω";»
Είναι 2023 και εξακολουθούμε να μιλάμε για serial killers λες και είναι φανταστικά πρόσωπα, λες και τα εγκλήματά τους δεν συνέβησαν πραγματικά. Στόχος του Red Rooms είναι να αλλάξει αυτό.
Γιατί, όμως, έχουν τέτοια απήχηση στις γυναίκες οι κατά συρροή δολοφόνοι;
Ο Τσαρλς Μάνσον έπαιρνε περίπου 20 χιλιάδες επιστολές τον χρόνο, μέχρι που πέθανε. Ανάμεσα στις επιστολές αυτές, υπήρχαν και προτάσεις γάμου. Ήταν βιαστής, επικίνδυνος δολοφόνος και οι θαυμάστριες του, χάραζαν ακόμη και το δέρμα τους με το γράμμα Χ.
Το φαινόμενο των serial killer groupies, όπως ονομάζονται, παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το 1895 στη δίκη ενός από τους πρώτους καταγεγραμμένους serial killers των ΗΠΑ, του φοιτητή ιατρικής, Θίοντορ Ντουράντ. Ο γνωστός «Δαίμονας του Belfry» κατηγορούνταν για τον βιασμό και τον στραγγαλισμό δύο νεαρών γυναικών στο Σαν Φρανσίσκο. Κατά τη διάρκεια της δίκης, γυναίκες κάθε ηλικίας συγκεντρώνονταν για να δουν από κοντά τον γοητευτικό δολοφόνο που εκτελέστηκε λίγα χρόνια αργότερα.
Ο Τεντ Μπάντι, πανέξυπνος και όμορφος, βίασε και σκότωσε πάνω από 25 γυναίκες. Κι όμως, στη δίκη του πολλές ήταν εκείνες που εμφανίζονταν στο δικαστήριο με τα μαλλιά τους κάτω, με χωρίστρα στη μέση, φορώντας σκουλαρίκια κρίκους στα αυτιά, θεωρώντας ότι το στυλ τους έμοιαζε με εκείνο των θυμάτων του.
Ας μην το πάμε μακριά, όμως. Ο Κυριάκος Παπαχρόνης, γνωστός και ως «δράκος της Δράμας» που, στις αρχές της δεκαετίας του ’80 καταδικάστηκε για πέντε δολοφονίες και βιασμούς γυναικών, λάμβανε κατά εκατοντάδες τις ερωτικές επιστολές. Ο Σπύρος Μπέσκος, καταδικασμένος για δύο δολοφονίες και 13 επιθέσεις σε βάρος γυναικών και βιασμούς, δεχόταν πολλά ερωτικά γράμματα, έκανε σχέση μέσα από τη φυλακή και παντρεύτηκε όταν αποφυλακίστηκε, έπειτα από 25 χρόνια.
Πολλοί είναι οι ψυχολόγοι που επιχειρούν κατά καιρούς να απαντήσουν επιστημονικά στο γιατί παρατηρείται αυτό το φαινόμενο. Πώς είναι δυνατόν να ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο που όχι απλώς δεν έχεις γνωρίσει, αλλά ξέρεις καλά ότι έχει αφαιρέσει ζωές και έχει καταστρέψει άλλες; Κάποιοι, υποστηρίζουν ότι η έλξη που μπορεί να αισθάνεται μία γυναίκα προς έναν κατά συρροή δολοφόνο, οφείλεται στο ότι τον βλέπει σαν μικρό παιδί που έχει ανάγκη τη μητρική της αγάπη. Δεν είναι σπάνια, λοιπόν, η δημιουργία ενός ερωτικού δεσμού που βασίζεται στην ανάγκη για φροντίδα και προστασία. Άλλη άποψη θέλεις τις groupies αυτές να προσπαθούν να βάλουν λίγο δράμα στη ζωή τους. Επιδιώκουν, λοιπόν, την περιπέτεια και τον κίνδυνο που υπόσχεται μια τέτοια σχέση -πράγματα που θεωρούν, παραδόξως, ότι είναι λιγότερο πιθανό να συμβούν στις ίδιες.
Πολλοί από τους δολοφόνους θεωρείται ότι είναι ελκυστικοί προς ορισμένες γυναίκες επειδή έχουν τη δύναμη να τις χειραγωγήσουν ακριβώς όπως τα θύματά τους. Δεν είναι σπάνιες, επίσης, οι περιπτώσεις που έχουμε γυναίκες να προσπαθούν να φανούν ηρωίδες στα μάτια αυτών των ανδρών, να τους κάνουν να αλλάξουν και να αναδείξουν τις καλές τους πλευρές.
Ας μην ξεχνάμε, επίσης, το Σύνδρομο της υβριστοφυλίας, ή αλλιώς το Σύνδρομο Μπόνι και Κλάιντ. Η υβριστοφυλία αφορά σε γυναίκες που αισθάνονται έλξη προς εγκληματίες και βαρυποινίτες, οι οποίοι θεωρείται ότι αποτελούν τον τέλειο σύντροφο. Τους στέλνουν ερωτικές επιστολές καθώς πιστεύουν ότι παρά τα ειδεχθή εγκλήματά τους, μ’ εκείνες θα είναι διαφορετικοί. Δεν θα τις βλάψουν ποτέ, ωστόσο εκείνες «τους καταλαβαίνουν», βλέπουν πίσω από το κακό τους πρόσωπο και αναγνωρίζουν τα κίνητρα τους.
Το Red Rooms δεν είναι μία ακόμη ταινία για serial killers, λοιπόν. Παρουσιάζει με ωμό τρόπο τόσο τους ίδιους, όσο και τις παραπάνω γυναίκες και βασικός του στόχος, είναι να πάψει (ή, έστω, να μειωθεί) η εξιδανίκευση τέτοιων χαρακτήρων.
