Θυμάμαι, ότι ήταν τόσο σκοτεινό, που δεν ήξερα αν ήταν ανοιχτό ή κλειστό και με αμφιβολία ταρακούνησα το πόμολο της πόρτας, πιο πολύ για να επιβεβαιώσω την αίσθησή μου, ότι θα ήταν κλειστό. Μα μόλις διαπίστωσα το αντίθετο και κάναμε μερικά βήματα στο εσωτερικό του, η ατμόσφαιρα μας επέβαλε να δρούμε, λες και μπαίναμε σε στοιχειωμένο πύργο, που θες και δεν θες να ακούσεις φωνή, γιατί όπως και να΄χει θα σου κοπεί η χολή.
Εκείνος καθόταν σε ένα γραφείο, στο πιο βαθύ βάθος. Σχεδόν σκοτάδι. Ολα σκοτάδι. Τον πλησιάσαμε, του εξήγησα τι θέλαμε. Για να τσιγκλίσω το ενδιαφέρον του θυμάμαι ότι υπερέβαλα και για το πόσα έπιπλα θα χρειαζόμασταν… Τίποτα! Στην αρχή πιθανολόγησα μέσα μου, ότι έπεσα σε απολύτως βλάκα, ηλίθιο, μαλάκα αλλά κάτι φρέναρε τη γνωμάτευση. Μπροστά μου ένα πλοίο σε βύθιση. Δεν το χωρούσε ο νους μου. Διάλεγα αίφνης λέξεις που σπιρούνιαζαν. Ηθελα να τον δω να αντιδράει. Με την ίδια ατζαμοσύνη που ταρακουνάς άνθρωπο να δεις αν αναπνέει. Ντρέπομαι που με σκέφτομαι αλλά έγινα δηκτική, ειρωνική. Τίποτα! Ο φίλος μου, μου έκανε νόημα με τα μάτια. Και μόλις βγήκαμε «Ρέα, ο άνθρωπος πάσχει από κατάθλιψη. Ποιος ξέρει τι περνάει». Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ.
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
