Ποσό χρόνο επιτρέπεται να έχει μια μανά για τον εαυτό της; Η ψυχολόγος μας λύνει την απορία

Οι   ερωτήσεις   ποικίλουν, και εξαρτώνται συνήθως, από την ηλικία που βρίσκεται το παιδί, αλλά και από την προσωπικότητα της μητέρας. Οι ανησυχίες, φυσικά αλλάζουνε όσο μεγαλώνει   ένα   παιδί, όμως θα μπορούσε κανείς να πει, πως οι τύψεις της μητέρας παραμένουνε οι ίδιες, ανεξαρτήτως ηλικίας. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια, υπάρχει παντελής έλλειψη τύψεων εκ μέρους της μητέρας, η οποία δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της επιρροής που έχει στο παιδί της, και την άμεση σύνδεση   της συμπεριφοράς της, ως αντίκτυπο  στην   συμπεριφορά του παιδιού της. Αυτές είναι οι αδιάφορες μητέρες, οι οποίες δεν ασχολούνται άμεσα με την ανατροφή του παιδιού τους, καθώς υπάρχει κάποιος άλλος, βλ. παππούς, γιαγιά, κοπέλα, αδέρφια, πατέρας, κτλ...που έχουνε αναλάβει την ανατροφή. Δεν   αναφέρομαι σε αυτές τις μητέρες, αλλά σε αυτές που έχουνε ενεργό πολύ ρόλο στη ζωή του παιδιού τους, και που τους απασχολεί η ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

Αυτές είναι  οι μητέρες λοιπόν, που συνήθως δυσκολεύονται να βάλουνε το  όριο μεταξύ του προσωπικού τους χρόνου και του παιδιού-χρόνου.   Θα   ρωτούσε   κανείς, αν είναι απαραίτητος ο προσωπικός χρόνος. Νομίζω πως η απάντηση είναι, πως είναι ζωτικά απαραίτητος και άκρος   σημαντικός. Η  ανατροφοδότηση που μπορούμε να πάρουμε απλό τον εαυτό μας και η ευχαρίστηση που θα μας δώσει κάποια ώρα μακριά από το παιδί, έχει να κάνει με τη δική μας ικανότητα να αγαπάμε και να συμπαθούμε τον εαυτό μας. Πως άλλωστε μπορούμε να γίνουμε όσο το   δυνατόν, το καλύτερο πρότυπο για  τα παιδιά   μας;...αν εμείς οι ίδιοι δεν ανακαλύπτουμε τρόπους να εξελισσόμαστε. Ακόμα και μια, δυο ώρες  μακριά από το σπίτι με τους φίλους, ή για έναν περίπατο μόνοι μας, μας δίνει την απαραίτητη ενέργεια και ηρεμία, ώστε να είμαστε “καλύτεροι”, και πιο ισορροπημένοι ψυχικά γονείς.

Χρησιμοποιώ   τη   λέξη   “συμπάθεια” παραπάνω, διότι  θεωρώ   πως είναι   θα   έλεγε   κάνεις, δεδομένο, πως τα παιδιά αγαπάνε   τους γονείς   τους,   αλλά   εξαιρετικά   δύσκολο   να   τους   συμπαθούνε! Ο προσωπικός μας λοιπόν χρόνος σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί. Αν για παράδειγμα, γυμναζόμαστε και αισθανόμαστε καλύτερα με το σώμα μας, το ίδιο θα εισπράττει και το παιδί μας. Αν βγαίνουμε με τον   άντρα   μας,   και   έχουμε   προσωπικό χρόνο μαζί ώστε να κρατάμε την αγάπη και το σεβασμό, αυτό έχει θετικό αντίκτυπο και στο παιδί μας. Αν, ξεκουραζόμαστε για μια, ώρα, αυτό σημαίνει πως θα είμαστε πιο ήρεμοι να αντιμετωπίσουμε το παιδί μας. Αν, αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε μια καινούργια δραστηριότητα, ή κάποιο μάθημα που μας ευχαριστεί, σημαίνει πως θα μπορούμε να το μοιραστούμε και με το παιδί μας, αλλά και πως θα νιώθουμε πιο ικανοποιημένοι σαν άνθρωποι άρα και σαν γονείς.

Η   προσωπική   πληρότητα, έρχεται από μικρά προσωπικά μας πράγματα μέσα στην καθημερινότητα, τα οποία συνδέονται άμεσα με μια ποιοτική σχέση με το παιδί μας. Όταν μια γυναίκα δίνεται ολοκληρωτικά στο παιδί της, σημαίνει πως δεν υπάρχει χώρος μέσα της για κανέναν  άλλο ρόλο, είτε διότι δεν έχει  μάθει ποτέ πως υπάρχουνε και άλλες όψεις στην προσωπικότητα της, είτε επειδή νιώθει πως δεν έχει πλέον το δικαίωμα, είτε η κοινωνία δεν της το επιτρέπει.

Η λέξη “επιτρέπεται”, που χρησιμοποιώ στον τίτλο, δεν είναι ούτε αυτή τυχαία. Διότι εμείς επιτρέπουμε, ή δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας,   να   έχει   προσωπικό   χρόνο, και μερικές φορές ή μάλλον αρκετές, φτάνουμε στο σημείο, να έχουμε ξεχάσει, τι να τον κάνουμε. Η περιέργεια  είναι κάτι πολύ έντονο στην παιδική  μας ηλικία,  η οποία με τα χρόνια και μέσα από τους ρόλους που αναλαμβάνουμε, δυστυχώς   όλο   και   περιορίζεται. Η περιέργεια όμως δημιουργεί και την εξέλιξή μας, καθώς είναι μεγάλο κίνητρο.

Ξεκινήστε μια καινούργια  ασχολία και δεν ξέρετε που  μπορεί να σας οδηγήσει εσάς, ή και το   παιδί σας που ίσως  αργότερα σας μιμηθεί, ή ακόμα καλύτερα, σας θαυμάσει.

Από τη Σοφια Αντυπα, Ψυχολογος-Ψυχοθεραπευτρια- www.ipsychology.gr