«Που πας παιδί μου, δε βλέπεις τη φωτιά στην Καλλιτεχνούπολη; Πλησιάζει τη Ραφήνα».
Δεν θα ξεχάσω τις φωνές της μαμάς μου, οι οποίες κατέληξαν σωτήριες και με πρόλαβαν, δέκα λεπτά πριν ξεσπάσει η άγρια πυρκαγιά στο Νέο Βουτζά ενώ εγώ ανυποψίαστη βρισκόμουν ήδη στο αμάξι μου με κατεύθυνση την Αθήνα. Μακάρι αυτές οι φωνές να έφταναν από το σπίτι μας στη Νέα Μάκρη μέχρι το γειτονικό Μάτι και τη Ραφήνα. Μακάρι να τις άκουγαν οι άτυχοι που βρέθηκαν τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος.
Tης Σοφίας Ορφανίδη
Δεν μπορώ να περιγράψω την εικόνα. Χαμηλώνω το βλέμμα κάτω, κλείνω τα μάτια και το μυαλό μου τρέχει στη χθεσινή μέρα. Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018 - ημέρα εφιάλτης. Ανοίγω τα μάτια, τα φώτα κλειστά και ο ουρανός αλλάζει απότομα χρώμα. Έγινε κίτρινος και μετά κόκκινος, κατακόκκινος. Σαν το δράκο των παραμυθιών που σκόρπιζε τα πάντα στο πέρασμά του. Όμως, αυτόν το δράκο τον εξουδετέρωνε γρήγορα και αναίμακτα ο ήρωας που έφτανε εγκαίρως. Όχι όμως αυτή τη φορά. Σε αυτήν την άνιση μάχη, τα πράγματα είχαν λιγότερη αστερόσκονη, και περισσότερη ψυχή.
Ο αέρας δυνάμωσε. Άρχισε να μυρίζει έντονα. Ένα σωστό ή λάθος μονοπάτι έκρινε το μέλλον μας σε δευτερόλεπτα. Ήρθαμε αντιμέτωποι με έναν δρόμο κλειστό και ένα μαύρο ουρανό από πάνω.
Πρώτη φορά η φωτιά πήρε τέτοια ανεξέλεγκτη έκταση. Πρώτη φορά έφτασε τη θάλασσα. Κινήθηκε σαν βέλος. Ρώσικη ρουλέτα ήταν. Αν ο άνεμος φυσούσε μία μοίρα πιο δεξιά θα είχαν καεί σπίτια φίλων μου στο Ζούμπερι και στη Νέα Μάκρη. Αν φυσούσε 160 μοίρες αριστερά θα καιγόταν η Πεντέλη μέχρι να φτάσει στα ήδη καμένα σπίτια και να σταματήσει.
Βρεθήκαμε λίγες ώρες μετά μέσα στις βάρκες σε μια μαύρη θάλασσα να προσπαθούμε να σώσουμε ότι σωζόταν. Να παρέχουμε ρούχα, τρόφιμα και νερό και ένα χέρι βοήθειας ή μια στέγη στους αποκαρδιωμένους γείτονές μας. Δεν ήταν εικόνες Τιτανικού ή μιας άλλης χολιγουντιανής παραγωγής μικρού μήκους, ήταν οι δικές μας χθεσινοβραδινές στιγμές απελπισίας.
Μια στιγμή και μόνο αρκεί, από αυτές που δεν πιστεύεις ποτέ ότι θα ζήσεις. Μια στιγμή για να τα χάσεις όλα.
24 ώρες μετά την τραγωδία κάνουμε τον απολογισμό μας. Όλοι μετράμε ποιους ή τι χάσαμε. Για όλους όσοι ήμασταν εκεί τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο. 24 ώρες μετά οι εικόνες σκεπάζουν τις λέξεις.
Ζούμε όλοι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες σε ένα παιχνίδι της μοίρας. Τυχεροί και άτυχοι. Συνεχίζουμε και ζούμε αγνοώντας πόσο τυχαία ζούμε. Ή πόσο τυχαία δε βρεθήκαμε στο εξοχικό ενός φίλου ή συγγενή για μπάνιο τη Δευτέρα με τα παιδιά μας. Και πόσο τυχαία το δικό μας σπίτι μας δεν βρισκόταν στο Μάτι, αλλά 1χλμ μακριά.
"Αποκλείεται" πληκτρολογώ. Και όσο πληκτρολογώ, τόσο συνειδητοποιώ πως καθόλου δεν αποκλείεται.
Πόσο τυχεροί πρέπει να αισθανόμαστε που έχουμε ασφαλή τα παιδιά μας ή τους γονείς μας, που βλέπουμε τους φίλους μας και γκρινιάζουμε για ασήμαντα ή και σημαντικά προβλήματα τα οποία προκύπτουν ή, που ίσως εμείς προκαλούμε μόνοι μας. Πόσο τυχεροί είμαστε, που πάμε σήμερα στο γραφείο μας και ας έχουμε να αντιμετωπίσουμε το αχάριστο αφεντικό μας, ή που δεν έχουμε προλάβει το deadline μας. Που ερωτευτήκαμε και τελικά χωρίσαμε αλλά συνεχίζουμε και πάλι με όνειρα και κεφάλι ψηλά. Που ζούμε ακόμα. Πόσο αληθινά τυχεροί είμαστε, τελικά, εμείς…
Ήταν από τους πιο δύσκολος Μαραθώνιους αγώνες της ιστορίας.
Ξεχνάμε όμως ένα κακό μέχρι να συμβεί το επόμενο. Ότι και να λέμε τώρα, όσος θόρυβος και να γίνεται στα κοινωνικά δίκτυα, γνωρίζουμε πως σε λίγες μέρες θα ξεχαστεί. Αλλά η όμορφη Ελλάδα μας θα συνεχίζει να καίγεται και να πνίγεται. Ας σκεφτεί ο καθένας μόνος του, το κομμάτι ευθύνης που του αναλογεί.
ΚΑΙ ΣΕ ΕΣΕΝΑ που ακόμα δεν έχεις συνειδητοποιήσεις τι έκανες, κοιμήσου ήσυχος, τα κατάφερες! Τώρα δεν έχεις το πυκνό δάσος να σε παρεμποδίσει να χτίσεις το σπιτάκι σου. Ξέρεις εσύ, αυτό το αυθαίρετο δίπλα στη παραλία που πάντα ονειρευόσουν. Δεν έχεις τα αδέσποτα να σε ενοχλούν με το γάβγισμά τους, ούτε τα τζιτζίκια στα δέντρα. Ούτε δέντρα έχεις να δώσουν λίγο χρώμα στην γκρίζα ζωή σου. Όπως δεν έχεις και οξυγόνο πλέον να αναπνεύσεις. Ούτε συνείδηση έχεις, ούτε αρχές, δεν έχεις τίποτα. Κοιμήσου ήσυχος λοιπόν.
«Εάν η Ελλάδα καταστραφεί τελείως, θα μείνει μια ελιά, ένα κλήμα και μια βάρκα... Είναι αρκετά για να ξαναχτιστεί από την αρχή». Πριν 9 μήνες βούλιαξε η βάρκα από τις πλημμύρες στη Μάνδρα. Χθες κάηκαν τα κλίματα, κάηκε και η ελιά.
Μέσα από τις στάχτες αργά ή γρήγορα (και αυτό απο εμάς εξαρτάται πάλι) θα ξαναχτιστούν τα σπίτια που καταστράφηκαν, τα δάση που κάηκαν, το πράσινο που χάθηκε.. Όπως ο Φοίνικας, το μυθικό πουλί των Ελλήνων, που αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του. Η ελπίδα όμως και οι ανθρώπινες ψυχές; Τροφή για σκέψη και καλό μας καλοκαίρι.
Πηγή φωτογραφίας: www.instagram.com/lifeinphotostoday24
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
