Χοντροφοβικές φράσεις που καλό είναι μη λέγονται στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι

Εδώ και χρόνια, φοβάμαι το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Δεν εννοώ το έπιπλο, ούτε τις άβολες συζητήσεις με συγγενείς που βλέπω μία φορά τον χρόνο. Η ιδέα, όμως, ότι θα περιτριγυρίζομαι από τόσο φαγητό και γλυκά, με γεμίζει άγχος. Όσο κι αν ανυπομονώ για τα Χριστούγεννα, η ώρα που θα περάσω με το πιάτο μπροστά μου, περνά σχεδόν βασανιστικά. Κι ας έχω δίπλα μου όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους.

Αντί να χαίρομαι και να εκτιμώ το πόσο τυχερή είμαι για όλα, μία σκέψη είναι κολλημένη στο μυαλό μου: Όλοι θα κοιτούν εμένα, αν τρώω, τι τρώω και πόσο τρώω. Πόση σαλάτα έβαλα και γιατί δεν ήθελα πατάτες, το ρύζι που προτίμησα αντί για τη γαλοπούλα. Το γλυκό, στο τέλος, κι ας έφαγα μελομακάρονο όταν έφτασα. Το χειρότερο είναι να πρέπει να ζητήσω από κάποιον να μου περάσει ένα πιάτο με υδατάνθρακες – τη σπανακόπιτα της γιαγιάς μου, κατά προτίμηση. Περνώ τον χρόνο μου ανησυχώντας για το τι θα γίνει αν ζητήσω δεύτερο κομμάτι, τι θα σκεφτούν οι συγγενείς μου. Ή οι φίλοι μου. Ή ο σύντροφός μου.

TRUE STORIES

Μήπως είσαι χοντροφοβικός και δεν το ξέρεις;

Ξέρω, δε φταίω εγώ. Φταίει η κουλτούρα της δίαιτας με την οποία δυστυχώς μεγάλωσε η γενιά μου (και οι προηγούμενες), ο τρόπος με τον οποίο μάθαμε να κρίνουμε τον εαυτό μας πρώτα απ’ όλους, με βάση το αριθμό που γράφει η ζυγαριά.

Μπορεί με το παραπάνω να μην ταυτιστεί κανείς – μακάρι να μην ταυτιστεί κανείς, για την ακρίβεια. Αλλά το ότι κάτι δε συμβαίνει σ’ εμάς, δε σημαίνει πως δεν το βιώνει ο διπλανός μας. Παρακάτω λοιπόν, θα δείτε μερικές φράσεις που καλό είναι να αποφύγουμε. Γιατί, έστω κι άθελά μας, μπορεί να κάνουμε κάποιον να νιώσει άβολα. Τόσο άβολα, που θα σκέφτεται για μέρες εκείνο το τραπέζι, γεμάτος τύψεις που τόλμησε να φάει.

«Από Δευτέρα δίαιτα»

Λέγοντας την παραπάνω φράση κάθε φορά που απλώς τρώμε κάτι πιο παχυντικό από το συνηθισμένο, απλώς νιώθουμε άσχημα που απολαμβάνουμε το φαγητό, προσπαθούμε να το διορθώσουμε με μία δίαιτα (γιατί, φυσικά, μόνο αν πεινάμε και είμαστε πειθαρχημένοι έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε διατροφικές ατασθαλίες – πόσο λάθος αυτή η έκφραση, επίσης).

Ας ακούσουμε το σώμα μας, ας χαρούμε το γεύμα μας χωρίς σχόλια, χωρίς την ανάγκη «να προσέξουμε» την επόμενη μέρα.

«Θα το φας όλο αυτό;»

Ναι, όλο αυτό και περισσότερο. Το food-shaming υπάρχει και είναι καταστροφικό. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Βλέπουμε ότι κάποιος έχει βάλει κάτι στο πιάτο του. Προφανώς, το έβαλε εκεί γιατί σκοπεύει να το φάει. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το σχολιάσουμε δυνατά. Όχι απλώς θα πληγώσουμε έναν άνθρωπο, αλλά θα το ακούσουν όλοι.

Καθένας τρώει ό,τι θέλει, όσο θέλει. Το ότι εμείς αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας αν κάνουμε διαφορετικές επιλογές, δε μας κάνει καλύτερους, σε καμία περίπτωση. Ή μήπως δεν αισθανόμαστε τόσο καλά με τον εαυτό μας και προσπαθούμε να κάνουμε και τους άλλους να νιώσουν άσχημα;

«Έφαγα το x,y,z, νιώθω τόσο άτακτ@»

Φυσικά και θα υπάρχουν παχυντικά φαγητά στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Φυσικά και θα φάμε παραπάνω, κι ας μην το έχει ανάγκη ο οργανισμός μας.

Το παραπάνω σχόλιο είναι αχρείαστο, κυρίως γιατί δεν υπάρχουν «καλές» και «κακές» τροφές. Αντί να το κρίνουμε ως προς τη θερμιδική του αξία, ας μιλήσουμε για την γεύση του. Ας επικεντρωθούμε σε αυτήν, στην απόλαυση που μας δίνει. Δεν είναι απαραίτητο να το κερδίσουμε με γυμναστική και στέρηση.