Η ανάγκη να φανούμε παντοδύναμοι: 2 ψυχοθεραπεύτριες αναλύουν στο JennyGr τη δολοφονία του 36χρονου Αντώνη στον Πειραιά

Ολοένα και περισσότερα ηχητικά ντοκουμέντα από το βράδυ της δολοφονίας του 36χρονου Αντώνη Καρυώτη, τον οποίο μέλη του πληρώματος του Blue Horizon έριξαν στη θάλασσα, έρχονται στο φως της δημοσιότητας, την ώρα που εξετάζεται η πιθανή εμπλοκή και άλλων ατόμων για την αποτρόπαια πράξη.

Η υπόθεση δεν κλείνει και πολλά ερωτήματα παραμένουν. Όπως, τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να απαξιώνει κάποιον άλλον, να νιώθει παντοδυναμία απέναντί του κι εν τέλει, να καταλήγει να του αφαιρεί τη ζωή;

#NOW

«Ένας παλαβός ήταν, νόμιζα ότι ήταν μαύρος»: Το έγκλημα στο Blue Horizon και το ατέρμονο μίσος μας για το διαφορετικό

Δύο ψυχοθεραπεύτριες αναλύουν στο JennyGr το τραγικό συμβάν που κόστισε τη ζωή ενός ατόμου με αναπηρία, επιχειρώντας να δώσουν τις απαντήσεις που όλοι ψάχνουμε.

Η δολοφονία στο Λιμάνι του Πειραιά μέσα από την επιστημονική ματιά δύο ψυχοθεραπευτριών

- Ιωάννα Τσαμπαλάτη- Βακαλοπούλου: Ψυχολόγος (MSc) - Ψυχοθεραπεύτρια

«Η ανάγκη να φανούμε παντοδύναμοι καλύπτει μία αρνητική πεποίθηση για τον εαυτό (ανικανότητα, αχρηστία) και ενεργοποιείται σε καταστάσεις που είναι πρόσφορες για τον θύτη, που δεν υπάρχει περιθώριο να χάσει. Ο αντιλαμβανόμενος ως αντίπαλος δεν έχει τη δυνατότητα να αντιδράσει όπως το πρόσφατο συμβάν στον Πειραιά με την τραγική κατάληξη για έναν νέο άνθρωπο με αναπηρία»

eurokinissi

«Η αίσθηση της παντοδυναμίας, η πεποίθηση ότι έχουμε υπερδυνάμεις, συνιστά μια μη πραγματική, μια φανταστική κατάσταση. Η παντοδυναμία είναι φυσιολογικό αίσθημα στην παιδική ηλικία. Ο ενήλικας γνωρίζει ότι η δύναμη των ανθρώπων δεν είναι απεριόριστη. Ωστόσο ολοένα και πιο συχνά λαμβάνουν χώρα γεγονότα, κεντρικό ρόλο στα οποία κατέχει το αίσθημα της υπερδύναμης. Πρόκειται για ένα σύνολο συμπεριφορών που χρησιμοποιεί κανείς για να ανταποκριθεί σε μία κατάσταση και τις περισσότερες φορές τα αποτελέσματα είναι δυσάρεστα τόσο για τον ίδιο όσο και για τους γύρω του.

Η ανάγκη να φανούμε παντοδύναμοι καλύπτει μία αρνητική πεποίθηση για τον εαυτό (ανικανότητα, αχρηστία) και ενεργοποιείται σε καταστάσεις που είναι πρόσφορες για τον θύτη, που δεν υπάρχει περιθώριο να χάσει. Μέσω αυτής της συμπεριφοράς καλύπτει προσωρινά την αρνητική πεποίθηση για τον εαυτό αλλά ταυτόχρονα και την ανάγκη για προσοχή και αναγνώριση από τους άλλους. Ο αντιλαμβανόμενος ως αντίπαλος δεν έχει τη δυνατότητα να αντιδράσει όπως το πρόσφατο συμβάν στον Πειραιά με την τραγική κατάληξη για έναν νέο άνθρωπο με αναπηρία.

Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τη συνήθη έλλειψη τιμωρίας που επικρατεί στην κοινωνία μας για τέτοια συμβάντα ενισχύουν αυτές τις συμπεριφορές. Άνθρωποι με αναπηρία αλλά και εν γένει άνθρωποι που γίνονται αντιληπτοί ως διαφορετικοί αποτελούν εύκολο στόχο για επίδειξη εξουσίας. Πρόκειται για μία συμπεριφορά που αν δεν κατασταλεί ολοένα και θα ενισχύεται ειδικότερα αν δεν υπάρξει σωστή ενημέρωση και ενσωμάτωση των ανθρώπων από κάθε κοινωνική ή ευάλωτη ομάδα».

- Σοφία Αντύπα: Ψυχολόγος -Ψυχοθεραπεύτρια

«Αυτά που λείπουν είναι η ενσυναίσθηση και η συναισθηματική νοημοσύνη»

«Παρακολουθώντας το βίντεο - ντοκουμέντο του αποτρόπαιου αυτού εγκλήματος κανείς νιώθει σφίξιμο, ταραχή και φόβο για την κοινωνία, στην οποία ζούμε. Αναρωτιόμαστε σε τι μέγεθος λειτουργούμε μόνο με τον ατομισμό και με τι κόστος για τον συνάνθρωπό μας. Πού και πότε χάθηκε η ενσυναίσθηση και ο σεβασμός για τον διπλανό μας και αντικαταστάθηκε από τη συλλογική ανοχή, την αδιαφορία και ακόμα και τη συγκάλυψη εγκλημάτων.

Σίγουρα είναι πολλοί οι παράγοντες που έχουν οδηγήσει κάποιον στη συμπεριφορά που παρακολουθήσαμε όλοι: υπήρξαν εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες που έφτασαν αυτόν τον άνθρωπο να λειτουργήσει και να αντιδράσει με αυτόν τον φρικτό τρόπο. Κι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας είναι το «στίγμα» και η απαξίωση κάποιων ομάδων ανθρώπων στην κοινωνία μας. Άνθρωποι με ψυχικές, κινητικές, νευρολογικές δυσκολίες που καθημερινά περιθωριοποιούνται από την κοινωνία, θεωρούνται επικίνδυνοι, χαρακτηρίζονται «παλαβοί»/ «αδύναμοι» κ.ο.κ. Έτσι, δημιουργούνται στερεότυπα και οι γύρω αντιδρούν και συμπεριφέρονται σύμφωνα με τα στερεότυπα αυτά.

Ο περιθωριοποιημένος νιώθει ντροπή καθώς αντιλαμβάνεται την αποστροφή της κοινωνίας. Αυτά που λείπουν είναι η ενσυναίσθηση και η συναισθηματική νοημοσύνη. Λείπει η ενημέρωση της κοινωνίας που χρειάζεται να ξεκινάει από τα σχολεία (από τις μικρότερες τάξεις) αλλά και μέσα στην οικογένεια. Χρειάζεται η εκπαίδευση του προσωπικού σε όλα τα μέσα μεταφοράς, με ψυχοεκπαιδευτικά προγράμματα σε όλους τους φορείς ως προς την αντιμετώπιση του στίγματος και των προκαταλήψεων που οδηγούν σε συμπεριφορές διακρίσεων, που, όπως είδαμε, μπορεί να αποβούν μοιραίες».