Για το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας

Η βία δεν έχει κουλτούρα, µόρφωση και χρώµα.

Ο καθένας µπορεί να υποστεί, κάποια στιγµή στην ζωή του, µια µορφή βίας. Ιδιαίτερα οι γυναίκες και τα παιδιά καλούνται να αντιµετωπίσουν αυτή τη µάστιγα, πολλές φορές µέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Ταπείνωση, λύπη, ντροπή, απόγνωση είναι κάποια από τα συναισθήµατα που νιώθουν οι γυναίκες – θύµατα ενδοοικογενειακής βίας. Η καθηµερινότητά τους είναι γεµάτη από τρόµο και κάθε ελπίδα σωτηρίας ξεθωριάζει µέρα µε τη µέρα. Μέσα στους τοίχους ενός σπιτιού, παίζονται ανθρώπινες τραγωδίες µε θύµατα-πρωταγωνιστές, πολλές φορές, µικρά παιδιά. Οι συνέπειες είναι καταστροφικές.

Σήµερα, σε µια εποχή που η αξιοπρέπεια πλήττεται καθηµερινά εξαιτίας και της οικονοµικής κατάστασης, τα κρούσµατα βίας αυξάνονται. Οι νόµοι της φύσης επιστρέφουν, µε το «µεγάλο ψάρι να τρώει το µικρό». Στη συγκεκριµένη περίπτωση, οι αδύναµοι είναι οι γυναίκες και τα παιδιά που εξουσιάζονται από τους άνδρες. Eνδοοικογενειακή βία είναι η κακοποίηση που λαµβάνει χώρα µέσα στην οικογένεια και έχει ως θύµατα ένα ή περισσότερα από τα µέλη της. Η βία στην οικογένεια καλύπτεται συχνά από µυστικότητα και φόβο. Η θυµατοποίηση, τις περισσότερες φορές, είναι χρόνια.

Στις «υπανάπτυκτες» χώρες, γυναίκες λιθοβολούνται, βιάζονται, δολοφονούνται και ζουν στο σκοτάδι κυριολεκτικά και µεταφορικά. Ωστόσο, και στις χώρες της Δύσης, τα στατιστικά είναι αποκαρδιωτικά. Στη Βρετανία, κάθε τρεις µέρες δολοφονείται µία γυναίκα. Στη Σουηδία, κάθε δέκα µέρες µία γυναίκα κακοποιείται µέχρι θανάτου από τον σύζυγο ή σύντροφό της. Στην Ελβετία, το 20% των γυναικών έχει κακοποιηθεί σωµατικά. Στην Ισπανία, µία γυναίκα δολοφονείται κάθε τέσσερεις µέρες, περίπου 100 τον χρόνο.  Το 1/3 από τις γυναίκες που βρίσκουν τον θάνατο, µαχαιρώνεται, το 1/3 φονεύεται µε πυροβόλο όπλο, το 20% στραγγαλίζεται και το 10% ξυλοκοπείται µέχρι θανάτου.

Moρφές βίας

Η βία έχει πολλά πρόσωπα. Δεν είναι µόνο σωµατική, αλλά και σεξουαλική και συναισθηµατική. Τις πιο πολλές φορές, όµως, µια σωµατικά κακοποιηµένη γυναίκα έχει κακοποιηθεί και ψυχολογικά και σεξουαλικά. Δηλαδή, οι τρεις µορφές κακοποίησης συνυπάρχουν. Σύµφωνα µε την ειδικό:

• Με τον όρο «σωµατική κακοποίηση» αναφερόµαστε στην άσκηση σωµατικής βίας η οποία περιλαµβάνει: σπρώξιµο, χαστούκια, κλωτσιές, γροθιές, τσιµπιές, τράβηγµα µαλλιών, καψίµατα, φράξιµο της αναπνοής µέχρι λιποθυµίας, στραµπούληγµα ή σπάσιµο χεριών, απειλή ή επίθεση µε όπλο, άρνηση τροφής, ύπνου ή ιατρικής περίθαλψης και κλείδωµα µέσα ή έξω από το σπίτι.
• Με τον όρο «σεξουαλική κακοποίηση» αναφερόµαστε στην απαίτηση σεξουαλικής επαφής, στο βίαιο ερωτικό άγγιγµα, στον εξαναγκασµό σε σεξουαλικές πράξεις και στο σεξ µε την απειλή σωµατικής βίας. Συχνά, η σεξουαλική κακοποίηση συνοδεύεται από οργή και ζήλια, αλλά και χυδαία διακωµώδηση της γυναικείας φύσης.
• Με τον όρο «ψυχολογική βία» αναφερόµαστε στη λεκτική (προσβολές, απειλές), στην κοινωνική (αποξένωση) και στην οικονοµική (έλεγχος των οικονοµικών, στέρηση χρηµάτων) βία.

Με βάση τα παραπάνω, αντιλαµβανόµαστε γιατί οι συνέπειες κάθε µορφής βίας είναι καταστροφικές για τον ψυχισµό της γυναίκας. Οι συνέπειες της ενδοοικογενειακής βίας είναι ο σοβαρότατος φυσικός τραυµατισµός της γυναίκας, που µπορεί να φτάσει ακόµα και στο θάνατο, το έντονο άγχος και τα συναισθήµατα κατάθλιψης, η ιδέα ή η πράξη αυτοκτονίας και, συνολικά, ο κατακερµατισµός του εαυτού. Η διαιώνιση της κακοποίησης, σε µερικές περιπτώσεις, σχετίζεται µε το αίσθηµα αναξιότητας ή αδυναµίας της γυναίκας να απεµπλακεί από µία βίαιη σχέση και να σταθεί στα πόδια της.

Εύλογα, λοιπόν, πολλοί άνθρωποι θεωρούν άξιο απορίας γιατί οι γυναίκες δεν φεύγουν από το σπίτι και υποµένουν αυτά τα µαρτύρια. Εκείνοι που δεν το ζουν, θεωρούν πολύ εύκολη λύση τη φυγή. Ανοίγεις την πόρτα, όσο ο άντρας είναι στη δουλειά του και φεύγεις, ακούγεται σε πολλές συζητήσεις. Η αλήθεια είναι πως τα πράγµατα είναι διαφορετικά. Οι γυναίκες, που κακοποιούνται σωµατικά, συχνά προέρχονται από οικογένειες που ενθαρρύνουν την παθητικότητα και τον έλεγχο γύρω από τα συναισθήµατα των µελών τους. Μπορεί να έχουν χαµηλή αυτοεκτίµηση και εµπιστοσύνη στον εαυτό τους, να είναι διστακτικές και εξαρτηµένες και να έχουν µάθει να δέχονται αναντίρρητα τις παραδοσιακές αξίες, όπως π.χ. ότι ο άνδρας τους είναι πάνω από όλα. Έχει διαπιστωθεί, ότι γυναίκες που ως παιδιά είχαν τύχει σκληρής διαπαιδαγώγησης από τους γονείς τους, ανέχονται περισσότερο τον βίαιο σύντροφο. Οι γυναίκες που κάνουν προσπάθειες να πάψουν να είναι θύµατα βίας, πολλές φορές δεν τα καταφέρνουν και καταλήγουν να κλείνονται στον εαυτό τους, νιώθοντας αισθήµατα ντροπής και ενοχής, ότι είναι υπεύθυνες για ό,τι τους συµβαίνει.

Το προφίλ του δράστη

Παλαιότερα, συνηθίζαµε να συνδέουµε την άσκηση βίας µε άνδρες, που προέρχονται από χαµηλά κοινωνικά στρώµατα ή είναι ελάχιστα µορφωµένοι. Όµως δεν είναι έτσι.

Σύµφωνα με νέες μελέτες, αναφέρεται ότι το φαινόµενο της ενδοοικογενειακής βίας µοιάζει να πολλαπλασιάζεται, όσο µεγαλύτερα είναι τα εισοδήµατα και το µορφωτικό επίπεδο.

Στην Ολλανδία, σχεδόν οι µισοί από όλους τους δράστες βίαιων πράξεων κατά των γυναικών είναι κάτοχοι πανεπιστηµιακού πτυχίου. Στη Γαλλία, οι δράστες είναι στελέχη µεγάλων επιχειρήσεων, αξιωµατικοί της αστυνοµίας ή του στρατού, µεγαλογιατροί, κ.λπ. Στην Ελλάδα, οι δράστες έχουν όλα τα πιο πάνω χαρακτηριστικά και επιπλέον, προστίθενται οι … ιερωµένοι.

Στις µέρες µας, οι άνδρες που κακοποιούν σωµατικά τις συντρόφους τους είναι οξύθυµοι, καχύποπτοι και στερούνται δεξιοτήτων για τη διαχείριση και τον έλεγχο του θυµού τους. Μπορεί να µην εκδηλώνουν βίαιη συµπεριφορά σε άλλες πλευρές της ζωής τους. Ερευνητικά δεδοµένα πιστοποιούν ότι, στην πλειάδα των περιπτώσεων, τα άτοµα αυτά έχουν υπάρξει µάρτυρες ενδοοικογενειακής κακοποίησης στην παιδική τους ηλικία. Συχνά, ο άνδρας-θύτης, λόγω χαµηλής αυτοεκτίµησης, χρησιµοποιεί τη σωµατική βία, ως εργαλείο για την επίδειξη της δύναµής του και πολλές φορές δεν παραδέχεται τις πράξεις του.

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.