Όχι σεξ για τους παντρεμένους

Θυμάμαι ένα ζευγάρι πριν λίγα χρόνια στο γάμο τους που μετά βίας....

κρατιόταν να µην ξεγυµνωθεί µπροστά στους καλεσµένους. Από την αρχή η σχέση τους χαρακτηριζόταν από τρελό πάθος -όταν καβγάδιζαν, αρκετά συχνά και δηµοσίως, νόµιζες ότι είχες µπροστά σου την Πενέλοπε Κρουζ και τον Χαβιέ Μπαρδέµ στο Vicky Cristina Barcelona. «Αν είναι έτσι ο γάµος να παντρευτώ τώρα», είχε δηλώσει ένας ορκισµένος εργένης που καθόταν δίπλα µου και έτρωγε και το δικό µου κοµµάτι τούρτα. Ένα χρόνο µετά αυτοί οι δύο εκπληκτικά ερωτευµένοι µεταξύ τους άνθρωποι πήραν διαζύγιο. Στην αρχή νόµιζα ότι το έκαναν για να µην καταλήξουν να αλληλοσκοτωθούν. Μετά πληροφορήθηκα πως δεν περνούσαν τα βράδια τους µε κεριά, σατέν κλινοσκεπάσµατα, το σάουντρακ του Δον Χουάν ντε Μάρκο στο CD player και τα Αποµνηµονεύµατα του Μαρκησίου ντε Σαντ ανοιγµένα στο πάτωµα, αλλά µπροστά σε µια τηλεόραση. Για την ακρίβεια, µπροστά σε δύο τηλεοράσεις: εκείνος έβλεπε αθλητικά στο σαλόνι κι εκείνη E! στην κρεβατοκάµαρα. Εκείνον τον έπαιρνε συνήθως ο ύπνος στον καναπέ. Δεν ξέρω τι είχε φταίξει πιο πολύ για το άδοξο τέλος µιας πολλά υποσχόµενης έγγαµης ζωής: η υπερβολική ακτινοβολία ή το ότι η ερωτική σχέση τους από τη στιγµή που έγινε επίσηµη έπαψε να είναι και καυτή;

Analyze This

Είναι γεγονός πάντως ότι µια τηλεόραση στην κρεβατοκάµαρα είναι πιο επικίνδυνη µακροπρόθεσµα κι από ένα ménage à trois. Από την άλλη πλευρά, είναι αδύνατο να κάνει κανείς ακροβατικά κάθε βράδυ -κάποια στιγµή θέλει να δει και καµιά ταινία. Κι εκεί ακριβώς αρχίζει η παρεξήγηση. Όταν είµαστε απλά ζευγάρι µε κάποιον το να απέχουµε από τη σεξουαλική δραστηριότητα για µία εβδοµάδα µπορεί και να περάσει απαρατήρητο. Όταν όµως είµαστε έγγαµοι µπορεί και να σηµαίνει την αρχή της καταστροφής. Ούτως ή άλλως, ύστερα από κάθε γαµήλια τελετή ο περίγυρος την έχει στηµένη στο νέο ζευγάρι για να δει πότε θα αφεθεί εκείνη, θα απιστήσει εκείνος, ποιος θα βαρεθεί τον άλλο πρώτος και πότε -επιτέλους- θα κάνουν παιδιά. Πριν ούτε καν ασχολούνταν. Εκείνη ήταν ακόµα µία που είχε µια σχέση µε κάποιον και δεν είχε σηµασία αν ήδη ζούσαν µαζί σαν να ήταν παντρεµένοι. Τότε είχε την πολυτέλεια να πάρει κιλά, να απατήσει, να προφασιστεί πονοκέφαλο. Τώρα πρέπει να λογοδοτήσει, ενώ κάθε τυχόν άρνηση από µέρους της να µοιραστεί µε τους άλλους την προσωπική της ζωή («δεν έχετε δοκιµάσει ακόµα πάνω στο πλυντήριο;») πυροδοτεί τρελά σενάρια. «Κάτι φίλοι που είναι µαζί οχτώ χρόνια σταµάτησαν τελείως τη σεξουαλική επαφή», µου είπε εµπιστευτικά µια συνάδελφός µου στη δουλειά. Φαινόταν, για κάποιο λόγο, πολύ σίγουρη, αν και δεν της το είχε εκµυστηρευτεί κανείς από τους δύο.

«Γι” αυτό δεν παντρεύοµαι», κατέληξε. Ήθελα να της υπενθυµίσω ότι ένα µόλις χρόνο πριν, όταν χώρισε από µια πολυετή σχέση και µάλιστα χωρίς να συζεί, µου είχε πει κατά λέξη «τα φυτά µου στη βεράντα µπλέκονταν µεταξύ τους µε µεγαλύτερη συχνότητα απ” ό,τι εµείς». Τώρα, χωρίς να το καταλαβαίνει, είχε διαχωρίσει τη δική της περίπτωση από εκείνες των παντρεµένων φίλων της. Αυτοί ήταν άλλοι -κι έπρεπε να συµπεριφέρονται αλλιώς.

Η αίσθηση βέβαια αυτή, ότι κάποιοι παρακολουθούν τη συµπεριφορά τους, δεν διευκολύνει την κατάσταση, αντίθετα προσθέτει περισσότερη πίεση σε αυτήν που ήδη βιώνουν οι σύζυγοι, για όσο καιρό τουλάχιστον νιώθουν ότι πατούν ακόµα στην terra incognita, την άγνωστη γη του γάµου. Η αλήθεια είναι πως το να είσαι και εραστής και σύζυγος και εργαζόµενος και γονέας και καλύτερος φίλος είναι σαν να καταπίνεις σπαθιά χωρίς να ξέρεις το κόλπο. Δεν ξέρω γιατί το λένε µε τόση ευκολία κάποιες γυναίκες, η Μισέλ για τον Οµπάµα για παράδειγµα, ότι πάνω απ” όλα ο άνδρας τους είναι ο κολλητός τους, εγώ µπερδευόµουν και εξακολουθώ να µπερδεύοµαι στην παρούσα κατάσταση ακόµα πιο πολύ. Τώρα τι να κάνω; Να τον αγκαλιάσω φιλικά; Να αρχίσω να τον χαϊδεύω πονηρά την ώρα που εκείνος µου µιλάει για τα επαγγελµατικά του για να δει πως είµαι πανέτοιµη όλο το εικοσιτετράωρο; Ή να φτιάξω µια τυρόπιτα καλύτερα; Κάπως έτσι πρέπει να έχει βγει και το ότι «η αγαπηµένη ερωτική στάση των παντρεµένων είναι ο άνδρας στο σαλόνι, η γυναίκα στην κουζίνα».

Σε βλέπω

Δεν ξέρω τι έφταιγε παλιότερα, αλλά σήµερα για τη σύγχυση που έχει προκληθεί περί της συχνότητας, της ποιότητας και της ποσότητας σεξ που πρέπει να κάνουν οι παντρεµένοι (µεταξύ τους) φταίει σίγουρα η παγκοσµιοποίηση. Κάπως έτσι το “χει πει και ο Τόνι Σοπράνο στην ψυχολόγο του. Όταν υπάρχουν τόσες εστίες αποπροσανατολισµού είναι δύσκολο να επικεντρωθούµε, ψυχή τε και σώµατι, στο στρώµα µας. Ειδικά όταν ξέρουµε πως µε αυτόν που το µοιραζόµαστε -και αυτήν τη στιγµή ροχαλίζει- θα τη βγάλουµε forever and ever (θεωρητικά, τουλάχιστον).

«Την αγαπώ, αλλά δεν µπορώ να φανταστώ τον εαυτό µου να πηγαίνει µε µία µόνο γυναίκα για τα χρόνια που θα έρθουν», ήταν η µόνιµη επωδός ενός φίλου κάθε φορά που τον ρωτούσα πότε επιτέλους θα παντρευόταν την επί επταετία κοπέλα του. Τελικά τη χώρισε, αλλά δεν είµαι καθόλου σίγουρη ότι τώρα αισθάνεται τόσο ακαταµάχητος εργένης όσο δείχνει. Βάσει των προτύπων µιας εικονικής πραγµατικότητας, που άνετα µπορεί να εκλάβουµε κατά λάθος ως νορµάλ, αν δεν έχουµε επαφές µε το σύζυγό µας τουλάχιστον τέσσερις φορές την εβδοµάδα (το Σαββατοκύριακο δε και δύο φορές τη µέρα) ακόµα και ύστερα από δεκαπέντε χρόνια γάµου, αν δεν κάνουµε «µικρές αποδράσεις» κάθε τρεις και λίγο, αν δεν έχουµε αµφότεροι το σώµα που γυµνό δείχνει τέλεια στο φως των κεριών, αν δεν έχουµε ακόµα µουλιάσει τετ-α-τετ σε µια µπανιέρα φίσκα στα αρωµατικά άλατα, τότε, sorry, αλλά ο γάµος µας, από σεξουαλική άποψη τουλάχιστον, κρίνεται για τα µπάζα. Το ενδεχόµενο κάθε ζευγάρι να έχει τους δικούς του, κάθε φορά µοναδικούς ερωτικούς κώδικες συνεννόησης δεν υπάρχει σαν σενάριο. Ούτε βέβαια το ότι αν ένα ζευγάρι από την αρχή δεν κολλάει δεν πρόκειται να το σώσουν ούτε τα άλατα ούτε τα µαγευτικά ταξίδια.

Η αυτοκρατορία του πάθους

Σύµφωνα πάντως µε πρόσφατη έρευνα, η απιστία και η συχνότητα των σεξουαλικών επαφών έχουν περισσότερο σχέση µε την ηλικία παρά µε την οικογενειακή κατάσταση. Όσο πιο µεγάλος είναι κανείς τόσο λιγότερο σεξ κάνει, ανεξαρτήτως αν φοράει ή όχι βέρα. Οµολογώ πως δεν πιστεύω και πολύ το παραπάνω συµπέρασµα γιατί, αν θυµάµαι καλά, όταν ήµουν 25 και είχα ήδη µια τρίχρονη σχέση βαριόµουν πιο πολύ το σεξ απ” ό,τι τώρα, που είµαι δεκατρία χρόνια µεγαλύτερη και τρία χρόνια παντρεµένη.

Ο πραγµατικός εχθρός της σεξουαλικής ζωής είναι, κατά κοινή οµολογία, η εξοικείωση που σιγά-σιγά προκαλεί η ίδια η σχέση. Και αν το να συζούµε µε κάποιον είναι ήδη ένα καλό βήµα για να περνάµε σε λίγο καιρό το µπούτι µας για το δικό του, το να τον έχουµε παντρευτεί οδηγεί στο να γίνουµε µαζί του µία οντότητα -όχι µε την καλή έννοια. Η έξτρα επιβαρυντική επίγνωση ότι δεν διαλύουµε ένα γάµο αµέσως µόλις βαρεθούµε, αλλά χρειάζεται πρώτα ένας δικηγόρος και η επίσηµη αποδοχή από το έτερο µέρος µπορεί να δηµιουργήσει ταυτόχρονα πανικό, κλειστοφοβία και προεξοφληµένη ανία. Ακόµα χειρότερα, κάτι σαν υποχρέωση να εκτελούµε κατά το τυπικό τα συζυγικά µας καθήκοντα. Αφού είµαι παντρεµένη δεν µπορώ πια να προσποιηθώ πονοκέφαλο, µπορώ; (Ναι, αµέ).

Δεν υπάρχει πλέον εκείνη η, κάπως παράνοµη, χαρά που έχουν τα ζευγάρια όταν απλά συζούν -άφθονο σεξ ό,τι ώρα θέλουν. Υπάρχει ακόµα χαρά µεν, δεν είναι πια παράνοµη δε και αυτό της κόβει την πικάντικη αύρα που είχε πριν, αφού τώρα που είµαστε ανδρόγυνο και στη µέση του δρόµου να δοκιµάσουµε όλες τις στάσεις του Κάµα Σούτρα, όλο και κάποιος θα βρεθεί να µας δικαιολογήσει. Οπότε η αντίδραση έρχεται υποσυνείδητα: είµαι ελεύθερος να κάνω όσο σεξ θέλω; Ε, λοιπόν, δεν θα το κάνω.

Αν πάλι συνεχίσουµε να κάνουµε σεξ, συνήθως καταλήγουµε να επαναλαµβάνουµε την ίδια στάση, την πιο βολική. Τότε µπορεί να έρθει η στιγµή που νοµίζουµε ότι δεν ζούµε τον έρωτά µας αλλά τη µέρα της µαρµότας. Όλα µας φαίνονται τόσο ίδια. Η στάση. Η διάρκεια. Η συχνότητα. Αν εκείνος είναι εκνευρισµένος, όχι σήµερα. Μάλλον αύριο ή και µεθαύριο, αλλά πριν από τις δέκα. Όποια παντρεµένη επιµένει ότι κάθε φορά που βρίσκεται στο κρεβάτι µε τον άνδρα της είναι σαν την πρώτη φορά µάλλον ζει σε χαρέµι και της το κρύβουν.

 Το διαβάσαμε στο 4moms.gr. 

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.