Στο ερώτημα που τίθεται σε ζευγάρια στο θεραπευτικό δωμάτιο: «Πώς επιλέξατε τον/τη σύντροφό σας;» δίνονται συχνά οι απαντήσεις: « Ήταν το άλλο μου μισό», «Με συμπλήρωνε», «Μου έδωσε κάτι που δεν είχα», «Με έκανε να νιώθω ολόκληρος/η». Τελικά τι είναι αυτό που ψάχνουμε στον Άλλο; Με ποια κριτήρια επιλέγουμε συντρόφους; Και ποιο άτυπο συμβόλαιο σχέσης κάνουμε από την αρχή;
Είναι άραγε η αναζήτηση του συμπληρωματικού μας; Είναι κριτήριο επιλογής αυτό που μας λείπει και εντοπίζουμε στον Άλλο; Μας έλκει λοιπόν αυτό που δεν έχουμε; Είμαστε μισά που αναζητούμε το άλλο μας μισό για να νιώσουμε ολόκληροι; «Δώσε μου αυτό που μου λείπει και εγώ θα σου προσφέρω αντίστοιχα αυτό που λείπει σε εσένα», φαίνεται να είναι συχνά ένα άρρητο συμβόλαιο σε πολλές σχέσεις.
Ο μύθος του «άλλου μας μισού»
Για πολλά χρόνια υπήρχε ο μύθος «του άλλου μου μισού». Η ύπαρξη ενός άλλου ατόμου που μας ταιριάζει απόλυτα και μας εξασφαλίζει την ολοκλήρωση. Η ύπαρξη ενός συμπληρωματικού μας που μας υπόσχεται την ιδανική σχέση και μια ψευδαίσθηση δια βίου ευτυχίας χωρίς κόπο. Πώς να υπάρχει κόπος σε μια ένωση που ο Άλλος έχει τα συμπληρωματικά μας χαρακτηριστικά και έρχεται να καλύψει τη δική μας ανεπάρκεια; Πώς να υπάρχει κόπος όταν ο Άλλος έρχεται προσφερόμενος να καλύψει προσωπικά μας κενά και να μας υποσχεθεί μια «εξασφαλισμένη» ολοκλήρωση;
Είναι άραγε «εξασφαλισμένη» προσωπική ολοκλήρωση ή «δεκανίκια» χαρισμένα που φοβόμαστε μήπως και τα χάσουμε; Είναι συντροφική σχέση αυτή που έχουμε ή μια σχέση εξάρτησης που κινδυνεύει σε κάθε δυσκολία να διαλυθεί; Είναι τότε που θα βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο έρωτας μοιραία χάνεται με τον καιρό και οι σχέσεις τελικά δεν κρατάνε;
Σχέσεις πάνω σε ελλείμματα: Γιατί δεν κρατάνε;
Πώς να κρατήσουν άραγε οι σχέσεις όταν στηρίζονται στο έλλειμα και στην ανεπάρκεια; Πώς να υπερασπιστείς τη ζωή όταν νιώθεις μισός; Πώς να κάνεις τις υπερβάσεις που απαιτεί μια συντροφική σχέση όταν νιώθεις «λίγος»;
Τελικά υπάρχουν ασφαλή κριτήρια στην αναζήτηση συντρόφου; Ποια συμφέρει να είναι η στάση μας; Να βγούμε «ολόκληροι» και όχι « μισοί» προς τη ζωή. Να φροντίσουμε το δικό μας «ολόκληρο» πριν αναζητήσουμε έναν «ολόκληρο» Άλλο. Να φροντίσουμε εμείς να γιατρέψουμε τις πληγές μας και να επουλώσουμε τα τραύματά μας και να μη θεωρούμε αυτονόητο να μας τα προσφέρει ο Άλλος. Να δουλεύουμε συνεχώς τις δυσκολίες μας και να μην αναζητούμε κάποιον να καλύψει τα κενά μας. Να χτίσουμε εμείς στέρεες βάσεις πάνω στις οποίες θα φτιάξουμε τις σχέσεις μας. Να φτιάχνουμε σχέσεις ως δύο ολόκληρα πρόσωπα με ισότιμη συμβολή στη σχέση και με ρόλους που εναλλάσονται. Να αποδεχθούμε τον/τη σύντροφο ως ολότητα και όχι ως το άλλο μας μισό που μας καλύπτει προσωπική ανεπάρκεια.
Ισότιμη συνάντηση ή εγκλωβισμός;
Γιατί ο Άλλος θα πρέπει να μας προσφέρεται συνεχώς και να μας εξασφαλίζει συνοχή και ισορροπία; Γιατί να μην κουραστεί σε μία τέτοια σχέση; Γιατί να μην κουραστούμε κι εμείς όταν καλύπτουμε τα αντίστοιχα κενά του Άλλου; Αυτό που στην αρχή ήταν ελκυστικό σταδιακά είναι αυτό που θα δυσκολέψει στην πορεία της σχέσης. Η μη ισότιμη συνάντηση των δύο συντρόφων θα οδηγήσει σε εξάρτηση, ανισορροπία και εγκλωβισμό.
Τελικά, χρειάζεται να θυμόμαστε ότι στις σχέσεις μισό και μισό δεν κάνει ένα ολόκληρο αλλά δύο μισά που συνυπάρχουν με την ψευδαίσθηση ότι θα οδηγηθούν κάποτε στην ολοκλήρωση!
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
