To νέο blogo-site του Πέτρου είναι στον αέρα! Μπείτε να μου πείτε αν σας αρέσει www.pkool.gr
Από τον Πέτρο ΚωστόπουλοΑν αναρωτιέστε -ευλόγως-τι είναι αυτό το ρημάδι το “pKool” που σε κάποιους μοιάζει με φίρμα ψυγειοκαταξύκτη των ’70s και σε άλλους με αμερικανικό επαρχιακό ραδιοσταθμό, η απάντηση είναι απλή: Πέσ’ το ψυχοθεραπεία για εμάς τους αθεράπευτους ρομαντικούς της επικοινωνίας ή πέσ’ το -χρησιμοποιώντας έναν αδόκιμο τεχνολογικά όρο- blogo-site. Blog με την έννοια ότι είναι αρκετά προσωποκεντρικό -αφού η αφεντιά μου βγαίνει μπροστά- και site με την έννοια ότι ασχολείται με όλα τα ενδιαφέροντα ενός άντρα, πάντα κατά τη γνώμη μου. Το “P” βγαίνει από το Πέτρος, το Kool από το cool, απλά αντί «C» είπαμε να στριμώξουμε το «K» λόγω του Κωστόπουλος. Όσο για το τι είναι τελικά cool στην Ελλάδα της κρίσης; Καμία σχέση με την κυριολεκτική μετάφραση των λεξικών. Διότι το “cool”, αν σ’ το πει η κόρη σου, τότε υποθέτεις ότι είσαι ένας γαμάτος μπαμπάς. Αν σ’ το πει φίλος, πά’ να πει ότι είσαι εντάξει παλικάρι. Αν σ’ το πει η γυναίκα, είναι σίγουρο ότι σε βλέπει ήρεμο, σταθερό, χωρίς πολλές φωνές και “αούα”, έναν χαμηλών τόνων τύπο που ξέρει πού πατάει. Δεν θα’ λεγες ας πούμε ποτέ “cool” τον Μπρους Γουίλις, θα έλεγες όμως τον Στιβ ΜακΚουίν. Λίγο παραπάνω cool από όσο πρέπει, θα σου έβγαινε ο Γιώργος Παπανδρέου. Με την κυριολεκτική έννοια της λέξης. Στην περίπτωσή μας τo cool χρησιμοποιείται όχι για δικό μου προσδιορισμό, αλλά για το κλίμα ψυχραιμίας που θα’ θελα να υπάρχει σε αυτό το εγχείρημα. Και αυτό έχει να κάνει με τις συνθήκες που ζούμε, που είναι σίγουρα οι χειρότερες που έχει ζήσει αυτή η χώρα από το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή η ψυχραιμία που ψάχνω (γιατί δεν την έχω πάντα – και πώς να την έχω;) δεν αναιρεί το νταούνιασμα και τη μαύρη τρύπα μες στην οποία βρισκόμαστε, απλώς δεν θα ήθελα ποτέ η αιτία του ψυχικού θανάτου να είναι αυτή ακριβώς η κατάσταση. Βέβαια, το καθημερινό σκηνικό τρόμου που στήνεται από τρόικα, πολιτικούς και media δεν είναι εύκολο να σου φέρει ψυχραιμία, όταν γύρω σου πράγματα και άνθρωποι καταστρέφονται. Ίσως δεν είμαστε καν στον πάτο για να στανιάρει το ίζημα της ταραχής. Παρ’ όλα αυτά νομίζω ότι λίγη αισιοδοξία και λίγο όνειρο είναι το καλύτερο αντιβιοτικό στην κρίση που μπορεί ένας άνθρωπος να έχει προσωπικά. Δεν μ’ αρέσει, γιατί είμαι ξεροκέφαλος, αλλά η πραγματικότητα είναι πιο ξεροκέφαλη από εμένα. Τι δε μ’ αρέσει; Ότι ο Τύπος σε χαρτί σε όλες του τις μορφές βρίσκεται σε ύφεση και οι ηλεκτρονικές σελίδες, που δυστυχώς δε μυρίζουν χαρτί –μια μυρωδιά με την οποία είμαι ερωτευμένος- κερδίζουν κάθε μέρα έδαφος.
Δεν θέλω να κάνω τίποτα το εξεζητημένο, καινοτόμο, περίεργο ή πρωτοφανές. Μια ψυχοθεραπεία ζητάω ο άνθρωπος, να έρθω λίγο στα ίσια μου. Α, και δεν θα είμαι μόνος. Γι’ αυτό πέρα από blog το λέω και λίγο site, αφού θα με στηρίζει μια μικρή ομάδα παιδιών: ο Αντώνης Ντινιακός (που θα συντονίζει τον εγκέφαλό μου κιόλας), ο Φροίξος Φυντανίδης, η Νίκη Χάγια, ο Γιάννης Κωνσταντόπουλος, ο Πάνος Κοκκίνης, ο Βασίλης Τσακίρογλου, η Μίνα Μπιράκου, η Σόνια Καζόνι, και όποιος άλλος πρόθυμος μας κάτσει στην πορεία, με την καλή έννοια. Αυτοί, όπως και κάποιοι φίλοι μου, άσχετοι–σχετικοί με το επάγγελμα, θα μου δίνουν κείμενα για να τα αναρτήσω. Είμαι σίγουρος ότι θα έχει τα λάθη του πρωτάρη, του εμπειρικού ανθρώπου, όμως φαντάζομαι να βγάζει και μια δροσιά κάτι πιο φρέσκου. Το καινούριο για μένα και το δύσκολο είναι ότι κάθε μέρα πρέπει να γράφω και εγώ -όπως και οι άλλοι- καινούρια πράγματα. Μεγάλος μπελάς δεν είναι; Αλλά είναι και ωραίο. Χιλιάδες φορές ήθελα να σχολιάσω μια μαλακία που συνέβη μέσα σε μια μέρα και δεν μπόρεσα ποτέ γιατί έπρεπε να το γράψω στο editorial κάποιου περιοδικού της επόμενης εβδομάδας ή του επόμενου μήνα. Άρα, μιλάμε επί παντός επιστητού. Λίγη πολιτική, λίγη μπάλα, λίγο στυλ (σε συνθήκες cool ή μάλλον pkool βέβαια), λίγη γυμναστική, λίγο κανένα παιδικό παιχνίδι (του τύπου “φάτε, μάτια, ψάρια και κοιλιά περίδρομο” αυτή την εποχή), κανένα καλό φαΐ, καμιά ταβέρνα, καμιά καλή ταινία και καμιά γυναίκα (ή μήπως καλύτερα πολλές γυναίκες;). Γιατί θα έχουμε και από αυτές. Να γράφουν για άντρες. Δε φαντάζομαι να σκεφτήκατε τίποτα άλλο;
Τα χρόνια περάσανε, οι συνθήκες άλλαξαν, τα κάτω έγιναν πάνω και τα πάνω έγιναν κάτω, αλλά μια μόνο ιδέα ίσως δε μου έχει αλλάξει από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον Τύπο. Ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι (μόνο) θλιβερή. Κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, φίλοι…
Υ.Γ: Το blog δεν θα είναι 100% έτοιμο το πρώτο καιρό που θα το επισκεφτείτε. Θα είμαστε “μάχιμοι”, όμως, σε περίπου 15 μέρες. Γιατί το βγάζω νωρίτερα; θα αναρωτηθείτε. Είναι απλό. Γιατί σε αυτή τη ζωή έμαθα καλά ότι πρέπει να σε πετάξουν στη θάλασσα για να μάθεις καλύμπι…
