Πόσες φορές έχετε ζητήσει από το παιδί σας να μαζέψει το δωμάτιο του, να κλείσει την τηλεόραση, να σας βοηθήσει με το στρώσιμο του τραπεζιού, να πλύνει τα χέρια του αλλά εκείνο επιδεικτικά σας αγνοεί;
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Τα μικρά σας στην αρχή μοιάζουν να είναι υπάκουα, όσο μεγαλώνουν όμως και μαθαίνουν τον εαυτό τους, δοκιμάζουν τα όρια τα δικά τους αλλά και τα δικά σας και αρχίζουν να ανεξαρτητοποιούνται. Από τα 3 έως τα 5 έτη, τα μικρά σας θέλουν να είναι υπεύθυνα για τον εαυτό τους και να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις, δηλώνουν οι ειδικοί. Έτσι, το πεντάχρονο παιδάκι σας αναπτύσσει μία ισχυρή αίσθηση της ταυτότητας του, γεγονός που δικαιολογεί τα δικαιώματα του και να «επαναστατήσει» ενάντια στην εξουσία σας. Για το λόγο αυτό κάνει πως δεν άκουσε, ή ανταποκρίνεται όσο πιο αργά μπορεί.
Πώς μπορούν οι γονείς να αντιμετωπίσουν τη κατάσταση αυτή;
Για να το αντιμετωπίσουν όσο καλύτερα μπορούν οι γονείς την κατάσταση αυτή, πρέπει να προσπαθήσουν να το πείσουν να συνεργαστεί, αφήνοντας όμως χώρο για να αισθάνεται ανεξάρτητο.
- Πρέπει να είσαστε σαφείς και ρεαλιστικοί. Όταν ζητάτε κάτι από το παιδί σας, βεβαιωθείτε ότι είναι εφικτό να γίνει. Επίσης, ο τρόπος που το ζητάτε δεν θα πρέπει να φαίνεται ως διαταγή «Καθάρισε το δωμάτιο σου» αλλά «βάλε σε παρακαλώ τα παπούτσια σου στην ντουλάπα και τα παιχνίδια στο καλάθι». Είναι πιο ευγενικό αλλά και τα παιδιά καταλαβαίνουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν.
- Ορισμένες δουλειές μπορεί να φαντάζουν τρομακτικές στα παιδιά, είναι όμως βέβαιο ότι γνωρίζουν περισσότερα από αυτά που κάνουν. Δεν είναι όμως κακό να τα βοηθήσετε λίγο και εσείς.
- Είναι επίσης βασικό να απλοποιείται τα αιτήματα σας. Διότι υπάρχει πιθανότητα να μην σας καταλάβουν τα παιδιά και γι αυτό να σας αγνοούν.
Ποιες συμπεριφορές δεν βοηθούν;
- Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές οι γονείς αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους σαν μικρογραφίες ανθρώπων. «Κάνε αυτό που πα τώρα», «Γιατί έτσι το λέω εγώ» ή «Δεν θα μου φέρεις εσύ αντίρρηση, μια σταλιά άνθρωπος». Είναι μερικές φράσεις που δείχνουν πως οι γονείς αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις ως παιχνίδι εξουσίας. Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα, καθώς τα παιδιά σχηματίζουν τη δική τους προσωπικότητα, έχουν τις δικές τους ανάγκες, που μπορεί να έρχονται σε σύγκρουση με τις δικές σας ανάγκες. Το θέμα δεν είναι ποιος θα βγει νικητής αλλά πως θα βρεθεί μια λύση που θα ικανοποιεί και τις δύο πλευρές.
- Επομένως, οι απειλές, οι φωνές και οι τιμωρίες δεν βοηθούν. Γιατί τα παιδιά σας θέλετε να κάνουν το σωστό επειδή το καταλαβαίνουν και όχι από φόβο.
- Τα νήπια θέλουν να είναι αρεστά. Έτσι μην ξεχνάτε να τα ενθαρρύνετε και να τα ανταμείβεται με καλά λόγια δίνοντας τους ένα κίνητρο για να ακολουθήσουν τις οδηγίες σας. Συμβουλή! «Μην πείτε : Αν μαζέψεις τα παιχνίδια σου θα πάμε στο πάρκο», αλλά «όταν μαζέψεις τα παιχνίδι σου θα πάμε στο πάρκο».
- Επίσης, είναι σημαντικό να προσέξετε πόσο συχνά αρνείται να σας ακούσει το παιδί σας. Αν σας αγνοεί λοιπόν κάθε φορά που του λέτε όχι, ίσως το παρακάνετε με τις απαγορεύσεις. Βρείτε εναλλακτικούς τρόπους να θέσετε τους κανόνες και τα όρια.
- Μην ξεχνάτε πως η σιωπή ή παραίτηση του μικρού σας να κρύβει άλλα προβλήματα. ΑΝ λοιπόν σας αγνοεί περισσότερο από ότι σας ακούει, αν φαίνεται λυπημένο και στενοχωρημένο ή δυσαρεστημένο, μιλήστε με το γιατρό σας ή σε κάποιον ειδικό.
