H Jane Lynch μιλά ανοιχτά για τον αλκοολισμό, τις προσπάθειες απεξάρτησης και την queer ταυτότητά της

Πολλοί τη γνωρίσαμε ως «γυμνάστρια του Glee», αλλά είναι πολλά περισσότερα. Η Jane Lynch έχει βραβευθεί με τρία Emmys, πέρσι παντρεύτηκε «μία φανταστική γυναίκα», όπως η ίδια την περιγράφει, ενώ τώρα ετοιμάζεται να παίξει στο Broadway – ένα παιδικό όνειρο που επιτέλους πραγματοποιείται. Φαίνεται πως έχει τα πάντα: φήμη, χρήματα, επιτυχία. Κι όμως, τίποτα δεν της ήρθε εύκολα. Στην τελευταία της συνέντευξη στον Guardian, η ηθοποιός μίλησε για την queer ταυτότητά της, τη δεύτερη προσπάθεια να απεξαρτηθεί από το αλκοόλ, αλλά και τη νηφάλια, πλέον, καθημερινότητα.

Την εφηβεία της καθόρισε η ντροπή για τη σεξουαλικότητά της. Δυσκολεύτηκε να συνειδητοποιήσει ότι, τελικά, της άρεσαν οι γυναίκες κι αυτό ήταν εντάξει. Στα 30 της, πιο μόνη από ποτέ, στράφηκε στο αλκοόλ για παρηγοριά κι έπρεπε να περιμένει μέχρι τα 40 για να εμφανιστεί η ευκαιρία της και να πετύχει στην υποκριτική.

CELEBRITIES

«Μόνο ο εαυτός μου με φοβίζει»: Ο Alexander Skarsgård αποκαλύπτεται στην Kirsten Dunst και στον φακό του Juergen Teller

Η Jane Lynch ήταν ένα ιδιαίτερα καταθλιπτικό παιδί που λάτρευε την τέχνη. Χόρευε διαρκώς, ένιωθε έλξη από συμμαθήτριες και φοβόταν ότι όλοι θα το καταλάβαιναν, ότι θα έπαιρνε προσοχή για όλους τους λάθος λόγους. Ντρεπόταν να συμμετάσχει σε θεατρικά, μία φορά κέρδισε πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά αποφάσισε να αποσυρθεί. «Με κατέκλυσε ο φόβος, και το φως που νομίζω ότι εξέπεμπα νεότερη, άρχισε να μπαίνει προς τα μέσα», εξήγησε.

Αν το Glee, μία σειρά που έδωσε ορατότητα στην LGBTQ+ κοινότητα, υπήρχε την εποχή που η ίδια ανακάλυπτε την ομοφυλοφιλία της, θα ένιωθε τεράστια ανακούφιση. «Αν είχα κάτι παρόμοιο, με ιστορίες με τις οποίες μπορούσες να ταυτιστείς βαθιά, ιστορίες που δεν μπορούσες να ξεστομίσεις ως μαθητής Λυκείου, ναι, θα το λάτρευα. Δε θέλω να το εκθειάσω, αλλά αλήθεια πιστεύω πως θα είχε βοηθήσει πολλά παιδιά», είπε.

Στην αυτοβιογραφία της, έχει τονίσει ότι ένιωθε ασφαλής όταν κρυβόταν πίσω από ρόλους. Φοβόταν ότι αν έβγαζε προς τα έξω τον πραγματικό της εαυτό, θα έμενε στο περιθώριο.

«Λες και αν κάποιος με γνώριζε πραγματικά, δε θα με ήθελε πια. Κι αυτό είναι το ωραίο, όταν είσαι σε ένα θεατρικό, γιατί δεν μπορούν – τουλάχιστον, για όσο βρίσκεσαι στη σκηνή».

Αυτή η καταπίεση που ένιωθε στα εφηβικά της χρόνια, μαζί με την ντροπή, την έσπρωξαν πιο κοντά στο αλκοόλ. Θυμάται ακόμη την πρώτη φορά που ήπιε, μάλιστα. «Ένιωσα χαρούμενη, αυτό το συναίσθημα ευφορίας. Κανείς δεν μπορούσε να πει κάτι που θα με στενοχωρούσε ή θα με έκανε να νιώσω άσχημα για τον εαυτό μου. Και σκέφτηκα πως ίσως, όταν θα έπινα ξανά, θα αισθανόμουν το ίδιο. Και πριν το καταλάβεις, δεν σου αρκεί. Οπότε, τον περισσότερο καιρό που ήμουν εθισμένη, δε μου έκανε πια. Κυνηγούσα το συναίσθημα. Και όταν το κυνηγάς αυτό, τι κάνεις; Ποια είσαι; Πρέπει να αντιμετωπίσεις το κενό».

Ήταν λειτουργική αλκοολική, εργαζόταν κανονικά στο θέατρο για χρόνια. Όταν η παράσταση τελείωνε, πήγαινε στο μπαρ κι έφευγε ξημερώματα, ή ξυπνούσε στην τουαλέτα του σπιτιού της, δίπλα στον εμετό. Αποφάσισε μία μέρα πως θα σταματούσε – έχυσε το κρασί που έπινε και γράφτηκε στους Ανώνυμους Αλκοολικούς. Έγινε καλά, προχώρησε μπροστά και, πριν από 5 περίπου χρόνια, ξανακύλησε. Αποφάσισε ότι δεν είχε ανάγκη από ψυχανάλυση, ότι μπορούσε να πίνει ένα ποτηράκι πού και πού. Ξεγέλασε τον εαυτό της, πήγε στράφι όλη η προσπάθειά της, πέρασε μία τριετία βαθιά χωμένη στο αλκοόλ.

Δεν έπινε πριν τις 5 το απόγευμα. Όλη μέρα ανυπομονούσε να περάσει η ώρα, να κλειστεί σπίτι και να απολαύσει τα ποτά της. «Νομίζω έφταιγε η βαρεμάρα», είπε. «Έφτασα σε ένα σημείο που δε με ενθουσίαζε τίποτα».

«Ήταν λίγο η ντροπή, λίγο και η άρνηση, οι δικαιολογίες. Ξεγέλασα και τους φίλους μου ακόμη».

Η νέα της προσπάθεια απεξάρτησης, κράτησε έξι μήνες. «Ήταν λες και η νεράιδα της νηφαλιότητας, μου είπε πως έχω μία ακόμη ευκαιρία», εξήγησε. «Και όλα τέλειωσαν. Η ώρα πήγαινε 5 και δε με ένοιαζε καν».