Η Λίλι Γκλάντστοουν θέλει να διαδώσει τις τραγικές ιστορίες των Iθαγενών της Αμερικής μέσα από το ντοκιμαντέρ «Sugarcane»

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να θαυμάζει κανείς τη Λίλι Γκλάντστοουν. Εκτός από το ότι έγινε η πρώτη ιθαγενής γυναίκα που κέρδισε Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ηθοποιού για την ερμηνεία της ως Μόλι Μπέρκχαρτ στο «The Killers of the Flower Moon», μια ταινία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και πραγματεύεται τις δολοφονίες των Ινδιάνων Osage, η Λίλι πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής επικεντρωμένη στην κοινωνική αλλαγή και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Η Λίλι Γκλάντστοουν δεν έγραψε ιστορία μόνο στα Όσκαρ 2024. Γράφει ιστορία στον χώρο της κινηματογραφικής βιομηχανίας, γενικότερα. Και η ίδια γνωρίζει ότι εάν κάτι θέλει πολύ, είναι να εξαλείψει με κάθε τρόπο την έλλειψη γνώσης για την ιστορία των ιθαγενών στην Αμερική. «Η κατανόηση της ιστορίας των Ινδιάνων της Αμερικής από τους περισσότερους Αμερικανούς φαίνεται να σταματά στη μάχη του Little Bighorn, στους πολέμους των Ινδιάνων», είπε η ίδια σε συνέντευξή της στο Vanity Fair.

UPDATE

Χρυσές Σφαίρες 2024: Η Λίλι Γκλάντστοουν έγραψε ιστορία - Είναι η πρώτη ιθαγενής Αμερικανίδα που βραβεύθηκε

Μετά την επιτυχία της στην ταινία «The Killers of the Flower Moon», η Λίλι αποτελεί πλέον εκτελεστική παραγωγό του βραβευμένου ντοκιμαντέρ «Sugarcane» των Τζούλιαν Μπρέιβ, και Έμιλι Κάσι, το οποίο εστιάζει στην ανεξέλεγκτη κακοποίηση που παρατηρείται στα «Ινδιάνικα Οικοτροφεία» ή οικοτροφεία των «Πρώτων Εθνών» στον Καναδά. Τα συγκεκριμένα οικοτροφεία, είχαν στόχο να αποκόψουν τα παιδιά των γηγενών πληθυσμών από τη γη τους, την οικογένειά τους, τα ήθη τα έθιμά τους, την ιστορία τους. Ζούσαν εκεί υποχρεωτικά μέχρι την ενηλικίωσή τους, προκειμένου να «καναδοποιηθούν». Την ίδια στιγμή που οι Osage γίνονταν στόχος μιας δολοφονικής συνωμοσίας, τα παιδιά των «Πρώτων Εθνών» στον Καναδά χωρίζονταν από τις οικογένειές τους και στέλνονταν σε οικοτροφεία όπως το σχολείο «Kamloops Residential», το οποίο άνοιξε το 1890 και λειτούργησε μέχρι το 1978. Εκεί, βίωσαν την αναγκαστική αφομοίωση και την κακοποίηση.

Σε αυτά τα οικοτροφεία, έχουν βρεθεί ανώνυμοι τάφοι παιδιών. Η Λίλι Γκλάντστοουν βρισκόταν στα γυρίσματα του «Killers of the Flower Moon» όταν άκουσε για πρώτη φορά ότι πάνω από 200 ομαδικοί τάφοι είχαν ενδεχομένως ανακαλυφθεί στο «Kamloops Residential». Και σε αυτές τις ανακαλύψεις, εστιάζει το ντοκιμαντέρ «Sugarcane», το οποίο και έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance 2024. «Δεν πρόκειται να βρεις κανέναν ιθαγενή στη Βόρεια Αμερική, τον Καναδά, τις ΗΠΑ, αλλού, ή πραγματικά ιθαγενείς παγκοσμίως που να μην έχει περάσει από κάποιο οικοτροφείο σαν αυτό. Είναι το δεύτερο κύμα αποικισμού», τόνισε η ηθοποιός στο Vanity Fair. Η δουλειά της, πάνω στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, είναι βαθιά προσωπική για εκείνη. «Η γιαγιά μου, με την οποία έζησα από την ηλικία των 11 ετών μέχρι που πέθανε πριν από δύο καλοκαίρια - είναι επιζώσα από ένα τέτοιο οικοτροφείο». Η γιαγιά της, φοίτησε στο σχολείο «Chemawa» κοντά στο Σάλεμ του Όρεγκον, το οποίο αποτελεί το παλαιότερο οικοτροφείο των «Πρώτων Εθνών» στις ΗΠΑ.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη ELLE Magazine (@elleusa)

Όπως αποκάλυψε η ηθοποιός, η γιαγιά της δεν συνήθιζε να μιλάει πολύ για την εμπειρία της από το οικοτροφείο. Ωστόσο, στα τελευταία χρόνια της ζωής της, όταν έπασχε από άνοια, «βγήκαν στην επιφάνεια κάποιες αρκετά ενοχλητικές αναμνήσεις». Το 2016, βρέθηκαν επίσης τάφοι στους χώρους του σχολείου «Chemawa», όπως ακριβώς θα βρεθούν και στο «Kamloops» πέντε χρόνια αργότερα. Τα ερωτήματα που δεν κατάφερε ποτέ να απαντήσει η γιαγιά της, τα θέτει το ντοκιμαντέρ απευθείας στους επιζώντες. «Δεν υπάρχει τίποτα που να έχει αποσιωπηθεί».

«Μπαίνουμε σε μια εποχή όπου για άλλη μια φορά αγωνιζόμαστε με νύχια και με δόντια σε πολλά μέρη αυτής της χώρας για να μην σβηστεί η αλήθεια της ιστορίας μας ως Έθνος στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Στον Καναδά, υπάρχει μια τεράστια αντίδραση των συγκεκριμένων οικοτροφείων, με τον ίδιο τρόπο που υπάρχουν οι αρνητές του Ολοκαυτώματος».

Η Λίλι Γκλάντστοουν αποφάσισε να γίνει εκτελεστική παραγωγός στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ για δύο λόγους: Για να συνδυάσει την αγάπη της για τον ακτιβισμό και την τέχνη και για να διασφαλίσει ότι αυτές οι ιστορίες δεν θα χαθούν - όσο δύσκολο κι αν είναι να τις ακούσει κανείς. «Όταν σταματάμε να λέμε τις ιστορίες μας, όταν αρχίζουμε ίσως να παρουσιάζουμε πράγματα που δεν είναι αληθινά, αυτό είναι μέρος της αποικιοποίησης. Η γιαγιά μου ήταν ο έρωτας της ζωής μου. Ήταν τόσο συγκινητικό σε αυτό το ντοκιμαντέρ, να βλέπεις τους ηλικιωμένους να μοιράζονται αυτό το γεγονός μεταξύ τους, και να απαιτούν κάποιο είδος αναγνώρισης».