Από παιδί ήξερα πως η απάντηση στην ερώτηση «Τι θέλεις να γίνεις όταν θα μεγαλώσεις;» για μένα ήταν μονόδρομος.
Θυμάμαι ακόμα εκείνη την πρώτη παιδική παράσταση: «Το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα», που στάθηκε η αφορμή για να πιστέψω ως άλλος Πίτερ Παν πως τελικά ναι, υπάρχει κάπου η «Χώρα του Ποτέ». Η Χώρα όπου κανείς δεν μεγαλώνει και όλοι παραμένουν για πάντα παιδιά.
Κι η Χώρα αυτή για μένα ήταν και είναι το Θέατρο.
Έτσι σπούδασα ηθοποιός και άρχισα να εξασκώ την μεγάλη μου αγάπη, την υποκριτική. Η υποκριτική, είναι για μένα ένας τρόπος να ζω την πραγματική μου ζωή ανυπόκριτα. Να ζω καθημερινά όσο πιο αυθεντικά μπορώ και να βιώνω τα βαθύτερα μου συναισθήματα.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που με πλήρωσαν για μια παράσταση στην οποία είχα παίξει.
Πόσο περίεργα είχα αισθανθεί...
«Μα πώς γίνεται να με πληρώνουν για να παίζω, για να ονειρεύομαι;» σκέφτηκα.
Παρόλα αυτά, μεγαλώνοντας ένιωθα πως κάτι μου έλειπε για να αποκτήσει η ζωή μου ένα βαθύτερο νόημα.
Το θέατρο ήταν σίγουρα μια ευλογία για μένα. Όμως γιατί ένιωθα μέσα μου ένα κενό;
Είχα ανάγκη από έναν καταλύτη, από κάτι που θα έδινε στην ζωή μου ένα άλλο, βαθύτερο και πληρέστερο νόημα.
Και κάπου εκεί, έρχεται στον κόσμο η κόρη μου και όλα μεταμορφώνονται και αποκτούν τις πραγματικές τους διαστάσεις.
Σταμάτησα το θέατρο για να είμαι κοντά της και με μιας παραμερίστηκαν και ρόλοι και σχήματα και ματαιοδοξίες!
Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ πολύ, αφού η παρουσία του παιδιού μου στη ζωή μου, σιγά-σιγά αναδείκνυε αυτό που πολλές φορές ξεχνάμε. Την ουσιαστική σημασία που έχει η αληθινή σχέση στη ζωή των ανθρώπων.
Είχα βέβαια την δυνατότητα να το κάνω, αφού ο αγαπημένος μου φρόντιζε να μην μας λείπει τίποτα. Ζήσαμε λοιπόν μαζί από την πρώτη μέρα της ζωής της, πολύ στενά η μία με την άλλη. Είχα την ευτυχία να είμαι δίπλα της σε όλες τις μέχρι τώρα «σημαντικές» στιγμές της, πράγμα που ίσως να μην μπορούσα να κάνω εάν ήμουν στην δουλειά.
Παρ'όλα αυτά, δεν έλειπαν τα βράδια που ονειρευόμουν πως ήμουν πάλι πάνω στη σκηνή και ξυπνούσε μέσα μου εκείνη η λαχτάρα της νιότης που δεν πεθαίνει ποτέ.
Εκείνο το σκίρτημα που μοιάζει με αυτό του έρωτα και που είναι ικανό να σε κρατήσει ζωντανό για πάντα.
Στην ουσία δεν είχα ποτέ εγκαταλείψει την ιδέα της σκηνής. Έπιανα τον εαυτό μου να ζηλεύει τις συναδέλφους που κατάφερναν να συνδυάζουν θέατρο και οικογένεια. Ταυτόχρονα όμως ένοιωθα ότι αυτό εμένα δεν μου ταίριαζε. Κι έτσι αποφάσισα να μην ακούσω στις σειρήνες του θεάτρου και να εστιάσω στη μητρότητα, που σε καμιά περίπτωση δεν είναι εγκλεισμός. Πέρα από την σχέση μου με το παιδί, έκανα πολύ καλούς οικογενειακούς φίλους, γνώρισα καινούργιους τρόπους κοινωνικότητας, έμαθα πολλά για τον εαυτό μου. Μάλιστα συνέχισα να δίνω το παρόν στο χώρο της υποκριτικής κάνοντας μεταγλωττίσεις, δίνοντας δηλαδή την φωνή μου σε αγαπημένους ήρωες του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, αλλά παράλληλα δημιούργησα κι ένα blog, το «Mama Petounia» που για μένα έχει πια ιδιαίτερη σημασία.
Τελικά, κάνοντας έναν υπολογισμό, λέω πως έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα και είμαι πολύ περήφανη για τις αποφάσεις μου.
Έτσι πέρασαν 8 περίπου χρόνια. Η κόρη μου η Χριστίνα μεγάλωσε και κάθε μέρα χτίζει μια αυτόνομη προσωπικότητα.
Τώρα πια ακολουθούμε η καθεμιά μας, λίγο-πολύ τον προσωπικό μας δρόμο, πάντα μέσα σε μια σχέση ζωντανή, ανοιχτή στον κόσμο, που επιδιώκει να βασίζεται στην αγάπη, την ειλικρίνεια και τον αλληλοσεβασμό.
Η σχέση μου επίσης με τον αγαπημένο μου ξαναβρίσκει τη ροή της, η κοινωνική μου ζωή γίνεται πιο πλούσια και καινούργιοι δρόμοι ανοίγονται μπροστά μου.
Έτσι τον τελευταίο καιρό, με έναν φυσικό και αβίαστο τρόπο, ξαναγεννήθηκε η ανάγκη μου να ξαναπαίξω στο θέατρο. Μια ανάγκη που την αναγνωρίζω ως πολύ σημαντική για μένα. Που θα μου δώσει χαρά και θα με κάνει περισσότερο δημιουργική. Και αυτό θα είναι όχι μόνο για μένα καλό, αλλά και για την κόρη και τον άντρα μου που θέλουν να με βλέπουν ευτυχισμένη.
Ξέρω βέβαια ότι είναι δύσκολο, μετά από τόσο μακροχρόνια διακοπή, να ξαναβρώ το δρόμο μου για τη σκηνή, μα τώρα πια αισθάνομαι πιο ώριμη από ποτέ.
Η γέννηση και η ύπαρξη του παιδιού μου στη ζωή μου, με γέμισε με αυτοπεποίθηση και με την πίστη πως, όταν κάτι το θέλεις πολύ, είναι στο χέρι σου να το πραγματοποιήσεις!
Mέχρι την επόμενη φορά,
Ζωή
Μπορείτε να με βρείτε επίσης στον φυσικό μου χώρο, στο blog μου Mama Petounia, στο instagram μου @mamapetounia αλλά και στο facebook page μου Mama Petounia
