Η απόγνωση σε εικόνες: 3 Αφγανές μοιράζονται φωτογραφίες από την τελευταία τους μέρα στη δουλειά
Στεφανία Παπαδημητρίου
26 Αυγούστου 2021
Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, οι Αφγανές βλέπουν τη ζωή τους να αλλάζει. Από την ώρα που οι Ταλιμπάν πήραν στα χέρια τους την εξουσία, έχασαν μία – μία τις ελευθερίες τους. Πολλές, ήξεραν καλά ότι πήγαιναν στη δουλειά για τελευταία φορά, παρά τις υποσχέσεις για δικαιώματα στην εργασία. Άλλες, απλώς συνειδητοποίησαν ότι όσα έχτισαν, είχαν πια τελειώσει.
Από ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους, μέχρι κομμώτριες και επιχειρηματίες, αισθάνθηκαν ανήμπορες.
Η Sahraa Karimi, CEO της Afghan Film, της κρατικής εταιρείας κινηματογράφου, έβγαλε μία selfie έξω από το γραφείο μία μέρα πριν την κατάληψη της πρωτεύουσας.
«Αυτήν τη στιγμή, ζω σε ένα ασφαλές σπίτι έξω από την Καμπούλ καθώς φοβάμαι για τη ζωή μου. Όταν έπεσε, ήμουν στην τράπεζα. Ο κόσμος έτρεχε προς κάθε κατεύθυνση προσπαθώντας να γλιτώσει», είπε στο Reuters.
🎥 Sahraa Karimi is a filmmaker and CEO of Afghan Film.
— Thomson Reuters Foundation News (@TRF_Stories) August 23, 2021
🎞 She was in her office the day before Kabul fell to the Taliban.
🎬 "My dreams and hopes for the future of the film industry are now destroyed," she said. pic.twitter.com/VZaxmQ2jn0
Την ακριβώς προηγούμενη μέρα, ήταν στη δουλειά. Δε φανταζόταν πως θα ήταν και η τελευταία φορά που θα έβλεπε το γραφείο και τους συνεργάτες της. Δεν είχε ιδέα πως τα όνειρά της για το μέλλον – τόσο το δικό της, όσο και της βιομηχανίας – θα γκρεμίζονταν τόσο ξαφνικά.
Η Amena Barakzai ήταν καθηγήτρια γεωγραφίας και λογοτεχνίας. Ήταν στο σχολείο όταν άκουσε ότι η Herat, η πόλη στην οποία ζούσε και εργαζόταν, έπεσε. Οι μαθητές της έκαναν διακοπές, εκείνη είχε αναλάβει διαδικαστικά ζητήματα που έπρεπε να ολοκληρώσει πριν τη δική της ξεκούραση. Μη γνωρίζοντας αν θα ξαναδιδάξει ποτέ, μπήκε στην άδεια τάξη και μιλούσε μόνη της. Έπρεπε να κάνει ένα τελευταίο μάθημα, το οποίο φωτογράφισε.
«Ήξερα ότι δε θα έβλεπα σύντομα τα κορίτσια μου σε αυτό το μέρος», είπε στο Reuters.
Υπήρξε εκπαιδευτικός για είκοσι χρόνια, είχε φύγει από την πατρίδα της και επέστρεψε το 2002, με την ελπίδα να δημιουργήσει έναν νέο κόσμο για τους ανθρώπους της. Από τότε, από τις τάξεις της πέρασαν αγόρια και κορίτσια γεμάτα ελπίδες και στόχους.
«Μαμά, έρχομαι να σε πάρω σπίτι. Οι Ταλιμπάν της πήραν την πόλη», της είπε ο γιος της στο τηλέφωνο την ημέρα που άλλαξαν τα πάντα. «Ήταν σαν να με χτύπησε σφυρί στο κεφάλι», είπε.
📚 Amena Barakzai has been a teacher for 20 years.
🏫 She was at school when she heard Herat had fallen.
📞 Her son called her and said: “Mum, I'm coming to take you home.” pic.twitter.com/SMeIUhhC0U— Thomson Reuters Foundation News (@TRF_Stories) August 23, 2021
Για μερικά λεπτά, παρέλυσε. Δεν πίστευε πως κάτι τέτοιο θα συνέβαινε τόσο γρήγορα. Συνέβη, όμως. «Ένας στρατός όλο σκοτάδι αιχμαλώτισε την πανέμορφη πόλη και το σχολείο μου», πρόσθεσε.
Είχε φύγει από το Αφγανιστάν την πρώτη φορά που οι Ταλιμπάν πήραν την εξουσία. Τώρα, θα αναγκαστεί να αφήσει ξανά το σπίτι της, τους φίλους, τη δουλειά της. Τα πάντα. «Μακάρι να με σκότωναν σ’ αυτές τις επιθέσεις αυτοκτονίας για να μην έβλεπα όσα βλέπω σήμερα», εκμυστηρεύτηκε. «Οι μαθήτριές μου κλαίνε, αλλά οι φωνές τους δεν ακούγονται».
H Mujgan Kaveh ήταν ερευνήτρια για διεθνή οργανισμό. Στα 29 της χρόνια, δεν είχε αναμνήσεις από το πρώτο καθεστώς των Ταλιμπάν. Δε θυμόταν τον τρόμο, την αγωνία, την απελπισία που ένιωθαν οι γυναίκες. «Δεν μπορώ να πιστέψω πως μετά από 21 χρόνια ζω αυτά που μου περιέγραψε η μητέρα μου», εξήγησε.
🔴 Mujgan Kaveh is a researcher at an international organisation.
— Thomson Reuters Foundation News (@TRF_Stories) August 23, 2021
🇦🇫 Aged 29, she doesn't remember what life was like when the Taliban were last in power.
⭕️ Now, she fears for her future and the future of her 6-year-old daughter. pic.twitter.com/RKVmmhjn9r
«Έχω μία εξάχρονη κόρη. Δεν μπορώ να φανταστώ το μέλλον που θα μπορούσε να έχει σ’ αυτό το σκοτάδι. Αυτοί οι φόβοι με σκοτώνουν, πηγαίνω στο υπόγειο κάθε μέρα και ουρλιάζω, μέχρι να μην μπορώ να φωνάξω πια».
Δείτε ακόμη: Δυνατές φωτογραφίες που περιγράφουν τη γυναικεία κακοποίηση
Σε πολλές χώρες τα κορίτσια έχουν λιγότερα δικαιώματα στη μόρφωση από τα αγόρια, προκειμένου να μην έχουν τις ίδιες απαιτήσεις στο μέλλον.
Οι γυναίκες μπορεί να μην έχουν ελευθερία λόγου αν η γνώμη τους θεωρείται λιγότερο σημαντική από των αρσενικών.
Μία στις τρεις γυναίκες θα κακοποιηθεί κάποια στιγμή στη ζωή της, πιθανότατα από κάποιο συγγενικό πρόσωπο.
Παράλληλα με το να διατρέχουν κίνδυνο παρενόχλησης, οι γυναίκες συχνά ωθούνται να υποβάλλονται σε αισθητικές επεμβάσεις για να είναι αρεστές.
Σε πολλές χώρες και κοινωνίες, οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να έχουν τον έλεγχο του ίδιου τους του κορμιού.
Οι γυναίκες δεν έχουν πρόσβαση στη μόρφωση και την εργασία. Περίπου 155 χώρες έχουν τουλάχιστον ένα νόμο που τους τα απαγορεύει.
Οι γυναίκες είναι πιθανό να κερδίζουν λιγότερα από έναν άντρα που κάνει ακριβώς το ίδιο επάγγελμα.
